Wil toch even mijn mening herzien over dit boekje. Mijn waardering had ik reeds van een 3 in een 1 veranderd. Omdat het me toch niet helemaal lekker zat ben ik maar even gaan googelen naar de auteur en al snel zat ik naar een aflevering van Het Klokhuis te kijken, geheel gewijd aan deze (non-fictie) kinderboekenschrijfster... Ik heb iemand nog nooit zo enthousiast en uitbundig horen vertellen over dierenleed als Bibi Dumon Tak. Als een dolle kleuter gedraagt ze zich, hopelijk is dit allemaal gespeeld, waarschijnlijk denkt ze dat het kinderen aanspreekt, maar volgens mij vinden kinderen niets zo erg als een volwassene die zich als een kind gedraagt. Bibi gaat langs bij een circus waar geen leeuwen maar koeien worden gedresseerd. De koeiendompteur vertelt over het circus, terwijl je Bibi toch een beetje zorgelijk naar de zweep in zijn handen ziet kijken... 'Je slaat ze toch niet hè?' merkt ze vrolijk op. Daarna brengt ze een bezoekje aan een ander circus, het Dolfinarium, om te vertellen over de dolfijnen daar: 'Toen ik onderzoek deed voor mijn boek kwam ik er ook achter dat dolfijnen gehandicapte kinderen helpen. Als je een dolfijn iets wil laten doen moet je hem aankijken, anders doet ie het niet. Nou, sommige kinderen hebben moeite om andere mensen aan te kijken, en dat oefenen ze dan op dolfijnen.' Ze vertelt er maar niet bij dat de dolfijnen daar in de eerste plaats zitten om bezoekers te entertainen. Vervolgens duikt Bibi zelf ook nog even het water in. Waarschijnlijk met het doel om van haar ADHD af te komen.
Helemaal niets dappers aan. Laika is tegen haar wil in letterlijk de dood ingejaagd. Ook gedurende de periode vooraf aan de lancering zijn er verschrikkelijke proeven op haar uitgevoerd. 'Ze heeft haar leven gegeven aan de mensheid,' zegt Tak. Er is hier helemaal geen sprake van zelfopoffering.
Met name in het hoofdstuk over dierproeven stuiten mij veel dingen tegen de borst. Tak komt met een akelig voorbeeld over kinderen die worden geboren met een open rug en welke dierproeven daarvoor nodig zijn (levende varkens die worden opengesneden, meen ik te herinneren). Ze zegt dat ze het zielig vindt dat al die dieren opgeofferd worden, maar... (en nu komt de maar), het is wel voor onze gezondheid dat het allemaal gebeurt. Ik vind dat Tak hier te ver in gaat. Kinderen hebben van nature een fijn gevoel voor rechtvaardigheid, die kun je niet opzadelen met zo'n ingewikkeld vraagstuk. Dat je een mening hebt over dierproeven, dat vind ik prima, maar druk die mening er dan niet op zo'n slinkse wijze bij die arme kinderen door de strot. Ze vertelt verder ook niets over de mogelijkheid die bestaat om dierproeven te vervangen door diervrije alternatieven. Ook niets over de vele overbodige dierproeven, zoals laatst die apen die door Volvo werden gedwongen uitlaatgassen te inhaleren. Er zijn altijd wel weer redenen te bedenken om mishandeling van dieren goed te praten. Jagers misbruiken het argument dat er 'een overschot is van een diersoort', stierenvechters voeren weer het argument aan dat het stierenvechten een eeuwenoude traditie is, etc... Wat mij betreft is er echter niets dat dierenleed rechtvaardigt.
Mocht je toch nog iets over dierproeven in de ruimtevaart willen lezen, kan ik je beter het boek 'Zoo de ruimte in!' aanraden van de Vlaamse schrijver Frank Pollet. Een informatief boek met veel foto's voor de jeugd dat in de eerste plaats veel meer informatie verschaft over het onderwerp en met name ook omdat Pollet op mij veel eerlijker en kritischer overkomt en hij bovendien het toch wel zware thema met een vleugje humor behandelt. Walgelijk om te lezen wat wij allemaal wel niet met dieren uitvreten. Er staat een foto in het boek van het aapje Albert. Op 18 juni 1948 werd er voor het eerst een aap in een raket gepropt en afgeschoten; een resusaapje dat Albert werd genoemd, hoewel er aan zijn dood niets koninklijks was, want het aapje stikte al binnen enkele minuten na de lancering. Er is van Albert destijds een foto gemaakt, vastgegespt in een soort van ruimte-harnas, zijn ogen gesloten, met neerhangende mondhoeken... Het arme diertje ziet er ongelooflijk droevig, bang, hulpeloos en alleen uit.
Ik kan maar moeilijk naar de foto kijken. Wat ik ook zo triest vind is dat een ruimtevaarder als André Kuipers in interviews altijd weer datzelfde rijtje mijlpalen in de ruimtevaart opsomt: de Spoetnik-1 in 1957 (het eerste object in de ruimte), Gagarin als eerste mens in de ruimte in 1961 en Armstrong als eerste mens op de maan in 1969. Nooit geweten dat gewichtloosheid ook leidt tot dementie, want Kuipers vergeet voor het gemak maar even de hond Laika. Een hoop gelul in de ruimte, als je 't mij vraagt. Dit jaar vindt er in de Ziggo Dome voor de tweede keer een Space Xperience plaats, een spektakelshow met André Kuipers in het middelpunt. Op de dag nota bene dat het hondje Laika is overleden, 3 november.