Voyage au Bout de la Nuit - Louis-Ferdinand Céline (1932)

Ik heb toch zelden een boek van dit formaat sneller uitgelezen dan de eerste keer RNHEVDN.

Robinson is de rode draad. Als zijn verhaal verteld is, eindigt de nacht, en het boek. Hij heet niet voor niets 'Robinson'. Een overlevende op een eilandje dat bewoond wordt door kannibalen.
Het alter ego van Bardamu.

Hoewel het (anekdotische) verhaal wortelt in de Eerste Wereldoorlog, heeft het boek wat mij betreft geen verwantschap met Remarques 'Im Westen nichts Neues', zoals ik na 40 bladzijden dacht. Voor Ferdinand Bardamu is de oorlog al vóór de loopgraven achter de rug. Hij heeft er een 'Robinson' aan overgehouden. (Ik zie wel verwantschap met de film 'Me, Myself and Irene' ). De rest van het boek heeft hij nodig om daarmee af te rekenen. Hij krijgt pas rust als het duiveltje in zijn binnenste (Robinson) bezworen is.

De stijl zal in 1932 vernieuwend zijn geweest, of zelfs schokkend. Hier en nu "leest het lekker weg". De tweede helft, terug in Parijs, had een paar honderd bladzijden korter gemogen.

Ik ben het er mee eens dat de kracht van het boek naar het einde toe afneemt. Maar de stijl omschrijven als "het leest lekker weg", zou mij niet lukken. Céline heeft wel een vloeiende stijl, vooral als hij moppert en scheldt. Als je dat bedoelt ga ik met je mee. Maar de eerste helft van het boek is één van de weinige stukken proza die bij mij een oprecht, bijna fysiek, akelig gevoel weten op te roepen. Daarin ligt voor mij de enorme kwaliteit van dit boek. Céline kan weergaloos klagen, zodat zijn levenspijn je bijna in de botten gaat zitten. Verhalend vind ik Celine, zeker in dit boek, minder. In Dood op Krediet laat hij zien ook een goed verteller te zijn. Maar het beste is hij als hij scheldt; daarbij heb ik dan ook geen verhaal nodig.

Het was ironisch bedoeld. Het is de uitdrukking die van mij de wereld uit mag. Ik vind dat de tekst van 'De Reis' je moeiteloos meeneemt.

Maar dan toch als door een kidnapper vastgebonden op de achterbank, een licht Stockholmsyndroom ontwikkelend, maar zeker ook opgelucht als je zou mogen uitstappen

Ik heb er ongeveer anderhalve maand over gedaan om dit boek te lezen, in het Nederlands dan nog wel. Maar het is zeker de moeite, Céline heeft een unieke schrijfstijl, ik heb in ieder geval nog niets gelezen dat erop lijkt. Louis-Paul Boon noemde hem ooit 'ns als een grote invloed, als ik me niet vergis. Het begin van het boek deed me ook meteen denken aan 'Mijn Kleine Oorlog' van Boon, dezelfde soort rauwe tragiek met een cynisch randje herken ik erin.

Hoe dan ook, Céline is de volgende enorm interessante auteur die ik ontdek, en ik zou er niet van staan te kijken mocht hij binnen de kortste keren een plaatsje in m'n top 10 versierd hebben.

Voor nu 4,5 sterren

Ik las de reis voor het eerst toen ik twaalf was, ik snapte er natuurlijk niets van. Met het verstrijken der jaren heb ik het boek nog een aantal malen gelezen. Tja die celine is toch een wonderbaarlijk fenomeen. Ik heb het hartstochtelijk gebeurd, maar verder dan deze, dood op krediet en ik geloof kanonnenvoer oid. Ben ik niet echt verder gekomen.

Da's toch al best mooi? De meesten hebben enkel 'voyage' gelezen. 'Dood op krediet' heb ik tweemaal gelezen. Gaat nog verder terug in de tijd en je proeft een beeld van Parijs dat op geen enkele oude foto of Daguerrotype te zien is. 'Voyage' ook twee keer trouwens. En nog geen spatje verouderd.
Celine haat vele dingen, maar nog het meest zichzelf.

Zijn die eerste honderd bladzijden nou zo langdradig, of? Ik twijfel sterk ermee te stoppen, nog 500 van zulke pagina's.

Het hele boek is een grote langdradige klaagmarathon.. Als ik 'm voor m'n studie niet uit moest lezen was ik al veel eerder gestopt

Heb de eerste hoofdstukken met veel plezier gelezen. Wordt mogelijk vervolgd.

Onze recensent herleest Céline’s klassieker. Dit is wat hij ervan vindt - NRC

Een boek over de absurditeit van de wereld heeft het voordeel dat het altijd actueel zal blijven. Maakt niet uit of het gisteren of 100 jaar geleden geschreven is. Het komt altijd op hetzelfde neer: de meeste mensen zijn goed gestoord. (Iedereen, behalve ikzelf natuurlijk.)

Ik vond niet alle thematieken even interessant en het boek voelt af en toe ook wat belegen aan. Maar goed, Céline lijkt me niet echt iemand die geïnteresseerd is in de mening van zijn lezers. Dat siert hem ergens wel, hij geeft geen fuck. Voyage au Bout de la Nuit heeft best een hoog punk-gehalte. Céline slaagt er zowaar in om de Franse taal een vulgaire toets te geven, wat in zeker zin ook een prestatie is.

Helaas verstond ik er te weinig van om me echt te vermaken. Misschien had ik dit boek maar beter gewoon in het Nederlands gelezen… Door constant woorden op te zoeken voelde het bij momenten als huiswerk aan, en dat is wel het laatste wat ik nodig heb.

Bij een herlezing wordt alles ongetwijfeld veel duidelijker. Voorlopig 3*

De eerste helft van dit boek vind ik echt fantastisch. Dat is een heerlijke avonturenroman. De onvrede druipt eraf en in combinatie met een aangenaam nonchalante schrijfstijl levert dat levert dat heel prettig en laagdrempelig leesvoer op. Maar over de helft begint het allemaal wat te slepen, de avonturen zijn minder spraakmakend en ik raak verzadigd. Door de laatste 200 bladzijden heb ik me echt moeten worstelen.

Dit boek is er mede debet aan dat ik dik twee weken niet op 'de Meters' zat. Later een uitgebreider commentaar op deze reis, die ik bijna volbracht heb. Voor nu volstaat: verplichte kots, ehhh, kost!

Een paar dagen terug dan voltooid, het is nog steeds aan het bezinken. Ook nu laat ik een uitgebreid commentaar even achterwege.
Even troosteloos als troostrijk, dit rauwe relaas van een kennelijk bedenkelijk figuur, maar daar moet ik nog es meer over lezen.

Genoten en zin om het meteen weer te lezen, maar ik ga toch even wachten en waarschijnlijk verder met 'Oblomov' binnenkort.

Nog wat details: ik kan me totaal niet vinden in Célines mening over bloemkool! - en macaroni was kennelijk al ruim voorhanden in Parijs tijdens het interbellum, terwijl mij wel es wijsgemaakt is dat het een typische Nl. 'uitvinding' zou zijn.

Fabrice LUCHINI lit Louis-Ferdinand CELINE (1988) - YouTube

Voor de liefhebber die ook een aardig woordje frans verstaat.

Zelden is de wereld zo zwartgallig en cynisch beschreven als hier. De Nacht heeft een letterlijke betekenis, want veel omzwervingen vinden na zonsondergang plaats. Figuurlijk slaat het woord op de schaduwzijde van het leven en op de drang hier steeds dieper in door te dringen, tot het onvermijdelijke einde.

Bardamu bekijkt de wereld vanuit kikkerperspectief. Deze antiheld maakt een odyssee zonder nobel doel. Hij ziet de oorlog in de Leiestreek, de jungle in koloniaal Afrika, groezelige steegjes in de banlieues. Veel arme schooiers trokken destijds naar Amerika om het fortuin te zoeken, maar voor Bardamu is zijn doktersdiploma een reden om terug te keren. In die grafkelder komt hij dicht bij de dood.

Als cynicus en nihilist hecht hij geen waarde aan ideeën als patriottisme en naastenliefde. Sommige uitspraken kunnen uitgelegd worden als seksistisch of racistisch, maar hij doet grof en hatelijk tegen bijna iedereen, dus discrimineert hij niet. Heel af en toe sijpelt er toch nog een teder kantje door. Robinson is het idée fixe dat overal opduikt. Deels is hij een spiegelbeeld of een nog ergere versie van Bardamu, zij het met een lager libido.

Céline laat zich gaan met z’n zwaarmoedige, smerige voorstelling van het leven. Een aanrader is ook de versie met illustraties van Jacques Tardi.