El Viento Que Arrasa - Selva Almada (2012)

Lijkt me wel wat! Gaat op het lijstje!

Kwartaalboek herfst 2019! En met dit boek heb ik een persoonlijk record gevestigd. Ik heb het gelezen in de tijd tussen het uitbrengen van mijn stem voor dit boek in het kwartaalboektopic, en het officieel tot kwartaalboek uitroepen door onze gewaardeerde chef kwartaalboek.

Ik ga er verder nog niets over zeggen, want ik wil geen domper zetten op het leesplezier van medekwartaalboeklezers. Is ook nergens voor nodig, want dit boek is het lezen best waard. Waarom ik toch niet met sterren ga smijten leg ik later misschien nog eens uit

Had je maar op Kashua moeten stemmen.

Hmm, misschien volgend kwartaal (hoewel me is opgevallen dat afgestemde kwartaalboeken nooit een tweede kans krijgen)? Maar ik heb hoe dan ook geen spijt van deze keuze. Is een beetje als een Argentijnse arthousefilm die nooit weet te verrassen maar toch vermaakt. Kan me niet voorstellen dat deze lager gaat scoren dan 3 of hoger dan 4. Maar we zullen zien...

Haha, misschien eens een selectie maken van 'afgewezen' kwartaalboeken.

Misschien leuk voor het laatste kwartaalboek van dit jaar: alle eerdere afgewezen boeken van dit jaar in de herkansing. Al vraag ik me wel af of er een van die boeken een meerderheid gaat halen (gezien het gering aantal stemmers).

Prettig leesbaar niemendalletje. Qua setting vond ik het best aardig; vier verschillende zielen die met elkaar opgescheept zitten in een uitgestorven en zengend heet plekje in Argentinië. Maar de uitwerking is vrij pover. De schrijfstijl is mij te braaf, het is nergens prikkelend of sappig of verrassend. De preken van de dominee, die gezegend zou zijn met groot redenaarstalent, spannen in dit opzicht de kroon.

De symboliek is leuk gevonden, met die omgekeerd evenredige levens en de hond die de storm ruikt aankomen. Maar het is tekenend voor dit boekje dat die nietsontziende storm slechts een kortstondige zomerbui blijkt, zowel in letterlijke als overdrachtelijke zin.

Krappe voldoende.

Voor een groot deel eens met Pecore. Het wordt inderdaad nergens prikkelend, sappig of verrassend.

Waar ik me vooral aan stoorde was het repetitieve karakter van het boek. Hoewel het slechts een kleine 150 bladzijdes heeft, sloeg de verveling snel toe toen ik voor de zoveelste keer een preek van de priester, een omschrijving van het werk van de automonteur of een hoop oppervlakkig geneuzel over geloof moest lezen. Het trekt zicht allemaal ontzettend lang zonder dat duidelijk wordt wat er nu eigenlijk verteld wordt. De backstories worden er met de haren bijgesleept om de illusie van diepgang te creëren, maar het is allemaal zo standaard, voorspelbaar en matig uitgewerkt dat ik totaal geen binding met de personages kon krijgen. Daarbovenop wordt de symboliek onze strot ingeduwd en dat wekt irritatie op 'The reverend walked through the rain, with twelve dogs beside him.' Gedver! *dry heaves* .

De schrijfstijl, het tijdsbestek van het verhaal in combinatie met de verschillende personages en de omgevingsomschrijving vond ik nog wel okay, maar veel verder dan 'okay' kom ik helaas niet.

Jammer, er zit echt genoeg in de schrijfster om bij een volgend boek mee verder te kunnen, maar dit was veel te voorspelbaar en prekerig en hebben we al tig keer in andere boeken kunnen lezen. 2*.

Ik vond het een fijn boek (recensie volgt) maar kan me wel vinden in het commentaar.

Tsja, de god en de duivel die in de modder vechten om een zieltje, ik heb er niets mee. Het is me ook niet gelukt een door de schrijfster gestelde vraag te ontdekken. Dit is niet mijn soort boek.
De vertaling van de titel is volgens google: De wind die wegblaast.

Vijf stemmen binnen drie weken, succesvolste kwartaalboek ooit?

Ik heb toch een andere leeservaring gehad dan Pythia. In mijn optiek wil Almada vooral illustreren dat op het oog aan elkaar tegengestelde levensbeschouwingen dezelfde verstikkende uitwerking kunnen hebben. Ik las het als een pleidooi voor ruimdenkendheid.

De kortzichtige doordrijvende dominee wint, de ruimdenkende monteur die toegeeft verliest?

Het verhaal kent in de vorm van de kinderen die beide ergens anders willen zijn enkel verliezers.

Wat vind je ruimdenkend aan de monteur?

Ik had zelf het idee dat het ging om de onmacht van de mens om zijn eigen lot te bepalen. De priester wordt per ongeluk (min of meer) gedoopt, zijn dochter groeit ongewild moederloos op, de Gringo krijgt een kind plompverloren toegespeeld en raakt het al even plompverloren kwijt. Van die dingen...Wat ik trouwens wel aardig vond aan het boek was de filmische stijl. Je zag het helemaal voor je. Wat ik minder goed vond was die doorgedraaide priester. Wat een cliché was dat.

Zo had ik het nog niet bekeken, maar kan er wel in komen. Wellicht toch interessanter dan gedacht, dit boekje met deze verschillende uitwerkingen.

Er wordt van alles aangestipt en niets uitgewerkt. Doodlopende stegen.
Ik vind de monteur ruimdenkend omdat hij de jongen de ruimte geeft om zijn eigen weg te gaan ook al is hij het er niet mee eens.

De bekering als een goddelijke vonk of de tentakels van een dwingende ideologie. In 'Het onweer' (2012) van Selva Almada sluimert er een conflict tussen een begeesterde donderprediker en een volkse garagehouder. Dominee Pearson komt voor het voldongen feit te staan dat zijn automachinerie ermee ophoudt en hij afhankelijk wordt van een persoon die niet ontvankelijk is voor zijn retoriek. Gringo Brauer moet zich op zijn beurt verbijten omdat hij niet van het religieuze gedram van deze nieuwe klant afkomt voordat de auto is gerepareerd. Reden te meer als de predikant interesse opvat in het sluimerende godsbesef van Gringo's adoptiezoon Tapioca, die grote vraagtekens heeft bij z'n eigen herkomst. Daarentegen heeft Pearson's tienerdochter, Elena, schoon genoeg van haar nomadenbestaan in het kielzog van een vader met zo'n vastomlijnd en rigide wereldbeeld. Ze verkiest ratio en verstand boven magisch denken, maar durft deze kant van zichzelf niet openlijk met hem te delen.

Met haar kale, naturalistische sfeerbeschrijvingen schetst Selva Almada de poëtische rauwheid van een Argentijns niemandsland. Een plek waar die onvermijdelijke confrontatie wordt uitgevochten tussen religie, volksgeloof en het afkeren ervan. De schrijfster bouwt het knap op door de spanning in de lucht te laten hangen van drukkend zomerweer dat elk moment kan omslaan in regen en onweer. De mens tegenover een onzichtbare kracht die zowel nederig stemt als alledaagse en aardse problemen opwerpt. Almada blijft een genuanceerde vertelster die de dominee en de garagehouder beschrijft als ontroerend imperfecte mensen. Hun sterfelijkheid nadert en ze klampen zich vast aan het laatste restje gezag en invloed dat uit hun vingers glipt. Helaas blijven de jonge personages als Tapioca en Elena qua psychologische ontwikkeling achter bij hun sterker uitgewerkte vaderfiguren. Het maakt de plotselinge uitkomst van de religieuze twist geforceerd en zelfs een beetje ongeloofwaardig.