Roxy, een psychologisch onevenwichtig kindvrouwtje, truckersdochter met een alcoholische moeder, laat zich op haar zeventiende 'redden' door een oudere man. Huwt met hem en krijgt een kind.
Haar favoriete keuzes: 'niet meedoen' en 'willoos' zijn maw ideeën aandragen van een ander en doen of ze van haar zijn(om gerust gelaten te worden), iedereen buiten haarzelf aanzien als vijandige vreemdelingen...
Wanneer haar man overlijdt in een aanrijding en naakt wordt teruggevonden met een stagiaire in het verhakkelde wrak stelt ze zichzelf en de politie de vraag: 'zat zijn pik nog in haar?'. Leuke vraag, dat wel, maar daar blijft het dan ook bij. Enfin, omdat met het mens niets aan te vangen valt, noch wat betreft normaal gedrag, noch qua gesprek, noch wat betreft iets anders besluit het olijke trio daags na de begrafenis (weduwe, assistente van de overleden echtgenoot, en kinderoppas) samen met het driejarig kind een reisje te gaan maken naar het Zuiden van Frankrijk. (Nu kan je mij veel wijsmaken, zeker in boeken, maar dit is gewoonweg al te belachelijk.) En ja hoor, het reisje verloopt niet goed, wat had je nou anders verwacht, met in crescendo het meest belachelijke einde dat ik ooit gelezen heb. (De foto van de schapen op de cover werd me toen duidelijk)
Esther Gerritsen probeert hier iets te doen wat haar absoluut niet lukt. Ze probeert een getormenteerd, of eerder verknipt persoon tot leven te brengen(en ik heb niets tegen getormenteerde verknipte personen, integendeel, !!!) en te duiden waarom ze zo is. Normaliter zou dit boek me aanspreken, als het goed gedaan zou zijn, maar dit is gewoon slecht, erg slecht.
Waar Gerritsen me in 'Dorst' kon bekoren met die afgekapte, korte dialogen slaat het hier nergens op. In Dorst werkte dit voor mij omdat het een 'onmacht' tussen personen uitstraalde. Hier is het onzin. Hier zijn het moeder-kind dialogen of nog erger non-dialogen zonder onmacht.
En als laatste: dit boek telt 213 blz, maar...het heeft een klein bladformaat, is gedrukt in een groot lettertype en heeft een grote regelafstand. De korte 2 woorden-dialogen vullen al rap vele bladzijden.
Conclusie: flinterdun, zowel qua omvang als inhoud.
En vooruit: voor mij DE teleurstelling van het jaar, lovende recensies of niet.