menu

Roxy - Esther Gerritsen (2014)

mijn stem
2,87 (15)
15 stemmen

Nederlands
Psychologisch

224 pagina's
Eerste druk: De Geus, Breda (Nederland)

De man van Roxy is verongelukt. Hij blijkt te zijn aangereden op de vluchtstrook en is daar naakt in de auto aangetroffen met een vriendin. Haar wereld stort in, maar Roxy houdt zich sterk. Ze wil niet dat haar dochtertje de dupe wordt en beschermt haar kind tot het uiterste. Ondertussen raast de woede in haar hoofd. Roxy is een vulkaan die op uitbarsten staat.

zoeken in:


avatar van mjk87
1,0
Nja. Van Dorst werd ik niet heel enthousiast. Ik zag dan wel wat Gerritsen probeerde en an sich was dat ook prima, alleen die verschrikkelijke stijl haalde de beoordeling zwaar naar beneden. En eigenlijk kan ik hetzelfde allemaal zeggen over deze Roxy. De opzet is er wel, soms wel wat clichématig, maar daar hoef je je niet aan te tillen. Alleen die uitwerking weer. Het is veel te kort om te beklijven, dee dialogen gaan vaak helemaal nergens over en men praat maar langs elkaar heen en handelt vreemd op bepaalde momenten. Het doet me denken aan die groepjes vrouwen op weg naar de Huishoudbeurs, die praten een uur lang maar zeggen eigenlijk niets. Sommigen noemen dit wat Gerritsen doet 'messcherpe dialogen', ik noem het liever oeverloos gezever en pogingen tot felheid. Verder is het niet alleen te kort om te beklijven, het is ook -en dat hangt ermee samen- te kort om echte uitdieping te hebben. Lijkt me vrij essentieel voor een karakterschets wat dit boek toch wil zijn. Roxy is verder wel een redelijk interessant figuur maar ook daar wordt maar weinig mee gedaan. Nee, enkel nog kudo's voor het feit dat dit boek gewoon chronologisch verloopt. Dat euvel dat veel schrijvers hebben om maar te spelen met tijd wordt nog bespaard. Daarom 1,0*.

avatar van liv2
2,5
Roxy, een psychologisch onevenwichtig kindvrouwtje, truckersdochter met een alcoholische moeder, laat zich op haar zeventiende 'redden' door een oudere man. Huwt met hem en krijgt een kind.

Haar favoriete keuzes: 'niet meedoen' en 'willoos' zijn maw ideeën aandragen van een ander en doen of ze van haar zijn(om gerust gelaten te worden), iedereen buiten haarzelf aanzien als vijandige vreemdelingen...

Wanneer haar man overlijdt in een aanrijding en naakt wordt teruggevonden met een stagiaire in het verhakkelde wrak stelt ze zichzelf en de politie de vraag: 'zat zijn pik nog in haar?'. Leuke vraag, dat wel, maar daar blijft het dan ook bij. Enfin, omdat met het mens niets aan te vangen valt, noch wat betreft normaal gedrag, noch qua gesprek, noch wat betreft iets anders besluit het olijke trio daags na de begrafenis (weduwe, assistente van de overleden echtgenoot, en kinderoppas) samen met het driejarig kind een reisje te gaan maken naar het Zuiden van Frankrijk. (Nu kan je mij veel wijsmaken, zeker in boeken, maar dit is gewoonweg al te belachelijk.) En ja hoor, het reisje verloopt niet goed, wat had je nou anders verwacht, met in crescendo het meest belachelijke einde dat ik ooit gelezen heb. (De foto van de schapen op de cover werd me toen duidelijk)

Esther Gerritsen probeert hier iets te doen wat haar absoluut niet lukt. Ze probeert een getormenteerd, of eerder verknipt persoon tot leven te brengen(en ik heb niets tegen getormenteerde verknipte personen, integendeel, !!!) en te duiden waarom ze zo is. Normaliter zou dit boek me aanspreken, als het goed gedaan zou zijn, maar dit is gewoon slecht, erg slecht.

Waar Gerritsen me in 'Dorst' kon bekoren met die afgekapte, korte dialogen slaat het hier nergens op. In Dorst werkte dit voor mij omdat het een 'onmacht' tussen personen uitstraalde. Hier is het onzin. Hier zijn het moeder-kind dialogen of nog erger non-dialogen zonder onmacht.

En als laatste: dit boek telt 213 blz, maar...het heeft een klein bladformaat, is gedrukt in een groot lettertype en heeft een grote regelafstand. De korte 2 woorden-dialogen vullen al rap vele bladzijden.

Conclusie: flinterdun, zowel qua omvang als inhoud.

En vooruit: voor mij DE teleurstelling van het jaar, lovende recensies of niet.

3,0
Ik ben er ook niet erg van gecharmeerd. Het idee bevalt me, en met de typeringen die Gerritsen van haar personages geeft is weinig mis. Het probleem zit voor mij in de haast kinderlijk simplistische schrijfstijl die me vaak aan een uitgeschreven toneelstuk deed denken. Dat komt de vaart ten goede, maar niet het gevoel dat je iets dieps aan het lezen bent. Bovendien gaat het allemaal wat gemakkelijk, de personages geven snel toe aan hun impulsen en handelen zoals dat in goedkope comedies gebeurt. Dat heeft wel iets vermakelijks, maar ik heb het idee dat Roxy een stuk sterker had kunnen zijn, aangezien Gerritsen het wel in haar heeft om vreemde personages overtuigend tragisch neer te zetten.

Omdat ik boeken graag vanuit hun kracht beoordeel nog een paar observaties die me bevielen:

Als Roxy het bericht van de dood van haar man krijgt van twee agenten, bedenkt ze zich: 'Ze zouden vrienden kunnen worden.' Zo'n gedachte typeert voor mij de zieligheid van Roxy; ze klampt zich vast aan vreemden die aardig doen omdat ze haar slecht nieuws brengen, en begint direct te fantaseren over hoe ze later aan andere mensen vertelt hoe ze elkaar ontmoetten.

'Zodra Roxy het gebied van de smalltalk betreedt beweert ze met gemak dingen die ze niet meent, verzint of helemaal niet weten kan.' Buiten dat dit niet helemaal lekker is geformuleerd, vind ik het wel een leuke opmerking.

'Maar honden die bang zijn moet je niet troostend opsluiten, dan worden ze alleen maar banger.' Dat is wat haar man met Roxy heeft gedaan, wellicht goede bedoelingen, maar met ongewenste gevolgen. Ik denk dat het boek wel meer van dit soort gedachtes had kunnen gebruiken, potentie zit er zeker in.

Laatste: 'Op de trap denkt Roxy: ik wil dood. Maar dat is niets nieuws. Zelfs in gelukkige tijden kon ze 's nachts wakker worden en was die zin daar, zonder duidelijke aanleiding, dus is ze hem gaan beschouwen als een irritante maar niet verontrustende vergissing, een tikfout. [...] Het is niet goed voor haar kind om een moeder te hebben die te vaak last heeft van zo'n zin. Eenmaal in bed vraagt ze zich af hoe ze haar dochter zou moeten verlossen van zichzelf. Eigenlijk zou je een kind geleidelijk moeten laten overgaan in de handen van een ander, een betere.' Ook dit vind ik sterk, en het lijkt me ook een thema van Gerritsen, het twijfelen aan ouderschap, het niet geschikt achten.Dat fascineert me, wellicht omdat ik met dezelfde twijfels rondloop.

Ik ga niet mee met de enorme waardering voor Gerritsen, maar ik zal haar boeken wel blijven lezen als ik er de kans toe krijg. Kleine investering in tijd, met de garantie van enige interessante gedachtes.

avatar van Lalage
2,0
Ik lees het werk van Esther Gerritsen graag, maar deze viel tegen. Een hoofdpersoon hoeft heus niet altijd sympathiek te zijn, maar het is wel handig als je enigszins begrijpt waarom ze doet wat ze doet. De scene met de schapen is toch vreselijk.

3,0
Irritante hoofdpersoon die zich na de dood van haar man moeilijk laat begeleiden en corrigeren. En dan een roadtrip naar Frankrijk van haar (+ dochtertje) en haar twee vriendinnen. Oef niet niks, zo'n plot. En 'over the top', maar makkelijk leesbaar, dat dan weer wel.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:54 uur

geplaatst: vandaag om 23:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.