liv2 schreef:
En als allerlaatste. Het gebruik van al die ge's en gij's en Vlaamse verbuigingen in de dialogen, (bv gij waart toch niet thuis) is er echt over. Wij spreken als Vlamingen wel zo (in dialect) maar wij schrijven zo niet. Het komt zelfs voor iemand die zo spreekt(ik) heel erg geforceerd over. Dat werkt niet en is absoluut geen meerwaarde, integendeel. Uw oren gaan er idd na een tijdje van flapperen. Te veel is trop en trop is te veel zei ooit een bekende Belg. Dat geldt hier zeker.
Maar na al dit negatieve, toch 3,5* want ik vind wel dat Griet op de Beeck kan schrijven. Dit boek was voor mij zeker niet slecht maar wel 'onaf' of maw er had meer ingezeten. Jammer.
De al door Liv weergegeven verschillende levensfases van hoofdpersoon Mona zijn goed invoelbaar voor de lezer. Mij boeit dan het meest de laatst beschreven fase. Wat doet Mona met al wat zij tot dan toe heeft meegemaakt, hoe zij tot dan toe op situaties heeft gereageerd. Daar neemt uiteindelijk het verhaal een voor mij bevredigende wending.
Op zich is het voor mij niet helemaal onaf ... sommige dingen hebben in een mensenleven tijd nodig. Wel vraag ik me af waarom Griet op de Beeck de
verwijdering tussen het halfzusje en haar stiefmoeder opvoert. Wordt hier de suggestie van incest beschreven of sla ik de plank dan volledig mis? Hoe moet ik anders 'of ik ook herinneringen had aan dat welbepaalde spelletje dat mama met ons speelde vroeger,' moet verstaan. 'meer uitleg gaf ze niet'. En inderdaad: meer dan weerstand bij het halfzusje tegen omhelzingen van de stiefmoeder of dat halfzusje er verder niet over kan praten komt er niet. Wat ik al schreef: of ik sla de plank volledig mis en anders rijst de vraag was het nodig dit op te voeren en met welke reden?
Ik heb me niet gestoord aan het gebruik van 'ge' en 'gij'. Wel vroeg ik me af wanneer dan 'u' gepast is of juist niet.
Heel opvallend daarentegen is het veelvuldig gebruik van het woord 'toch' doorheen het hele boek. Midden in zinnen, maar ook, denk ik, als spreektaal. Enkele voorbeelden:
- Lang en gelukkig leven, soms toch
- ... originele liefdesbrieven van een intelligente, lieve dame, zo voelt dat toch
-Ik kan het me toch alvast niet herinneren
-Genade als het erop aankomt, het is toch dat
Nogmaals, het stoort me niet, de spreektaal. Maar zo mooi Vlaams geschreven als
Woesten van Kris van Steenberge wordt het voor mij nergens.
3,5*