Ich Nannte Ihn Krawatte - Milena Michiko Flašar (2012)
Alternatieve titel: Een Bijna Volmaakte Vriendschap
Duits
Sociaal
160 pagina's
Eerste druk: Klaus Wagenbach,
Berlijn (Duitsland)
Er zijn meer dan drie miljoen jongeren in Japan die zich volledig hebben teruggetrokken. Ze hebben zich opgesloten in hun kamer en afgesloten van de wereld. Een jongeman verlaat zijn kamer na een isolement van twee jaar. Hij verzamelt al zijn moed, verlaat op de tast het huis van zijn ouders en gaat de straat op. Voorzichtig betreedt hij de wereld opnieuw en vindt zijn weg naar een bankje in het park, zijn toevlucht en nieuwe schuilplaats. Daar opent hij zijn ogen. Tegenover hem zit een salaryman, een kantoormedewerker zoals er duizenden zijn; een lunchpakketje op schoot, keurig in het pak. Dagenlang kijken ze stiekem naar elkaar, voorzichtig groeten ze elkaar, en dan komt de dag waarop ze naast elkaar gaan zitten en beginnen te vertellen. Over wat er misgegaan is, over levens vol angst en falen, over teleurstellingen en schaamte. Ze worden bijna vrienden, de twee buren op hun parkbankje, tot op een dag de salaryman niet meer verschijnt met zijn liefdevol gevulde lunchtrommeltje.
Verder wel een aardig boekje, fris en vlot weg te lezen, af en toe een leuke gedachte, een klein en fraai inkijkje in de Japanse wereld van schaamte en je krijgt trekt in rijstballetjes. Verder had dit best een grootste roman mogen worden, nu is het vooral een vingeroefening met af en toe leuke stukjes en anekdotes, maar ook wat minder interessante stukken en echt beklijven doet het niet. 3,0*.
Bij de letterlijke vertaling 'Ik noemde hem stropdas' denk ik aan een cabaretprogramma waarin iemand een beetje belachelijk gemaakt wordt. Dat is hier niet van toepassing. Liever ‘Een bijna volmaakte vriendschap’ dus, want het gaat hier over diepgevoelde vriendschappen, die ruw worden afgebroken. Vriendschappen tussen mensen die niet kunnen voldoen aan de maatschappelijke norm en daardoor hun familie te schande maken. Hier wordt mooi beschreven hoe het hebben van dezelfde soort problemen en niet in staat zijn die op te lossen, een band schept.
De beschreven situatie doet me een beetje denken aan Nederland in de jaren '50 en'60: maatschappelijke druk om in het gareel te lopen.
Hier bezetten ze het Maagdenhuis, in Japan trekken ze zich terug uit de maatschappij.
Ik moest ook aan Tom Dumoulin denken. Als de druk van buiten te groot wordt, stap je uit de ratrace. Hij is niet de enige. Zo’n situatie beperkt zich dus niet tot Japan.
Aan het eind komt de hoofdpersoon tot een verrassende ontdekking.
