
Een Schitterend Gebrek - Arthur Japin (2003)
Nederlands
Romantiek / Historisch
239 pagina's
Eerste druk: De Arbeiderspers,
Amsterdam (Nederland)
Op een groots feest nabij Venetië wordt de veertienjarige Lucia verliefd op de zeventienjarige Giacomo Casanova. Voor haar, maar ook voor de jongeman die de geschiedenis in zou gaan als 's werelds grootste minnaar, is dit de eerste grote liefde. Zij beloven elkaar eeuwige trouw, maar kort daarna verdwijnt Lucia, een verraad dat Casanova's kijk op vrouwen voor altijd heeft bepaald. Jaren later, wanneer hij Lucia terugziet in Amsterdam, vermeldt hij in zijn memoires terloops dat hij haar onrecht heeft aangedaan. Maar wat is er gebeurd? Waarom deed Lucia afstand van haar geluk?
Tranen schoten bij mij echt in de ogen toen bleek dat dit niet het geval was.
Daarom is juist dit boek zo puur; niet zoals alle andere romannetjes die eindigen met een happy end.
Alles wordt mooi beschreven en je word vanzelf meegesleept in die tijd.
Echt een juweeltje van een liefdes drama, waar maar 1 zin voor nodig is: '' Wat een ongelooflijk schitterend gebrek

5.0 *

"Te veel kennis over onszelf doen we op uit de blikken van de anderen. Wij vertrouwen eerder op hoe wij gezien worden dan op hoe wij onszelf zien".
Zomaar een uitspraak, ergens op een bladzijde. Wat ik zo knap vind aan het boek is dat dit soort zinnen in het verhaal zelf letterlijk worden weerspiegeld. Daarmee wordt de inhoudelijke rijkdom een stijlmiddel op zich. Het taalgebruik van Japin is daarbij overtuigend: het past bij een historisch verhaal maar is toch modern. Mooie dialogen ook.
Verder wordt het verhaal fraai verteld. Hieraan draagt de structuur bij, die slechts in brokstukjes de geheimen van de hoofdpersoon prijsgeeft. Wel is er mijns inziens een dipje in het middengedeelte maar dat wordt tegen het eind weer goedgemaakt.
Een knap boek dus, dat veel wegheeft van De Gravin van Parma. Zelfde personage (Cassanova), zelfde belang van maskers, zelfde intensiteit van de liefde. Van meester Marai kan Japin het echter niet winnen. 4*
bij dit boek echter niet.
'gewoon' een prachtig verhaal over pure liefde, hoewel het misschien niet te begrijpen is als je nog nooit zo een liefde gevoeld hebt?
Het is prachtig geschreven, zij die beweren dat poëzie niet thuishoort in proza zijn in hun ongelijk bewezen.
Het gaat in zekere zin vooruit, in die zin dat de gebeurtenissen elkaar vlug opvolgen, maar af en toe wordt er wat plaats gemaakt voor filosofie die mij als lezer zelf aan het denken zet.
Japin heeft ook een opmerkelijk gevoel voor subtiele humor, dat op tijd en stond de kop op steekt en de lezer verrast, die volop meegesleept wordt door het eerder tragische verhaal.
Het is het soort boek dat blijft hangen.
Hij heeft zich ook verdiept in de tijdsgeest, zo komt dat ene gebouw waarin een soort freakshow te zien was voorbij. Weet even de naam niet meer.
Het boek is ook echt mooi geschreven en weet vaak te ontroeren. Interessante karakters ook, vooral Lucia wist me erg te boeien.
Japin wekt de indruk goed geïnformeerd met dit verhaal te zijn begonnen, levert levensechte personages en situaties, en combineert dit alles met literaire vertelkracht – zowel in de vorm van een kadervertelling die werkt als in de vorm van treffende uitspraken.
Die zijn mooi en eenvoudig, maar ook in staat de lezer tot enige overpeinzing te verleiden. ErCee wijst hier al op, komt ook met een sterk voorbeeld, en hier volgt nog zo’n uitspraak:
”Niets valt meer op dan iemand die zich in bochten wringt in de hoop zich aan te passen aan iets wat hij niet is.”
O zo waar.
In het boek wordt relatief weinig vrolijkheid tentoongespreid. Langzaam maar zeker wordt de teloorgang van een innemend meisje uit de doeken gedaan. Er zijn luchtige stukken en zelfs komische elementen – de Amerikaan en Fransman die met elkaar bekvechten bijvoorbeeld – maar ik kan me goed voorstellen dat veel lezers zich vooral zullen verbijten. Des te knapper dat de boel nooit volledig over de top gaat, ook al zie je af en toe de pathetiek van de dialogen afdruipen.
Gevoel, hoop, innerlijk, liefde, onschuld, passie, rede, uiterlijk, verlangen, vernedering – en nog veel meer. Ja, dit boek heeft genoeg te bieden.
Nu toch maar eens aan de zwarte met het witte hart beginnen!!

Wanneer ik echter tegen mijn gevoel in zou gaan en hem vrij zou laten, zou hij zijn dromen kunnen najagen en waarmaken. Ik zou dan wel ongelukkig zijn maar troost vinden in de wetenschap dat hij tenminste gelukkig was. Misschien zou hij even droevig zijn om mij, maar vast niet lang wanneer ik het zo speelde dat hij meende dat ik hem verraden had. Dan zou hij kwaad zijn, mij verwensen en uiteindelijk vergeten.
Zo redeneerde ik.
In het eerste geval zouden er twee ongelukkig zijn, in het laatste geval slechts een.
De keus leek mij eenvoudig
5,0*
Zoals meerderen al hierboven hebben gezegd: Schitterende zinnen/uitspraken..
Verhaal klopt..
4*
En toch.
En toch.
Tegenover die kritiek staat dat meeslepende en wat ruwe verhaal, eenvoudig, zonder omwegen, die rechtlijnige vertelling (mooi versierd met een paar ideeën) dat het tijdperk van een veranderend Europa al bij al mooi in beeld brengt.
Graag gelezen, en tegelijk enige reserves. Verscheurd, verwonderd, een beetje opgetild, een ogenblik vertederd.
3,25* en het voordeel van de twijfel.
En noteer, lieve lezers: heb lief! Niet vergeten, jandorie!
Je hebt helemaal gelijk, de personages en de situaties zijn heel realistisch geschreven. Lucia maakt een moeilijke beslissing en ze verlaat Casanova, maar dit is wel begrijpelijk. Geen enkele vrouw zou willen dat haar geliefde haar jaren later met een beschadigd gezicht ziet. Het is ook waar dat Japin een bijzondere schrijfstijl heeft. Hij slaagt erin om een eenvoudige situatie op een aangename manier te vertellen met zijn uitgedachte zinnen.
Het feit dat er verschillende thema's voorkomen in het boek, maakt het nog interessanter. Je leest niet enkel het liefdesverhaal tussen Lucia en Casanova, maar ook over uiterlijk en nog veel meer.