Vrij snel in het begin van Het Ware Gelaat sloop een gedachte mijn bovenkamer binnen: in hoeverre is de invloed van Joy Davidman in dit sprookje naar de mythe van 'Amor en Psyche' aanwezig?
Volgens Alister McGrath in C.S. Lewis - Excentriek genie, onwillige profeet deed deze vrouw die met de oudere Lewis trouwde meer dan Lewis aanwijzingen geven hoe hij de verdiensten door zijn boeken kon verhogen. Davidman was zelf auteur en stond volgens A. McGrath aan de wieg van Lewis' latere boeken, waaronder Het Ware Gelaat dat niet alleen algemeen maar ook door Lewis zelf, werd en wordt beschouwd als een van zijn belangrijkste romans.
Die binnensluipende gedachte heeft te maken met de stijl, met het veelvuldige gebruik van 'haakjes', waarin de vertelster van het verhaal haar gedachten of gebeurtenissen uitlegt danwel van commentaar voorziet. Dit gebruik is onnodig, wat mij betreft storend en bovenal mij tot nu toe onbekend in Lewis' werk.
Het duurde daardoor even voordat Het Ware Gelaat spannend werd en me nieuwsgierig maakte terwijl ik bekend ben met de mythe over Amor en Psyche.
Anders dan in Louis Couperus' Psyche waar de lezer zich via de verteller identificeren kan met Psyche, is de vertelster in Het Ware Gelaat de gesluierde koningsdochter Orual. Al schrijvend klaagt zij de goden aan.
De geschiedenis over Istra c.q. Psyche komt overeen maar verschilt ook van de oorspronkelijke mythe; kunstig verweeft Lewis beide versies later in dit boek waarbij Orual de versie van Apuleius als onwaar noemt.
Het Ware Gelaat behelst thema's als wel of niet geloven en ware liefde.
Of en in hoeverre Davidman daadwerkelijk een vinger in de pap heeft gehad met betrekking tot de stijl doet er uiteindelijk niet toe, het is niet meer of minder dan een gedachte van mij. Het verhaal is indrukwekkend waarbij het erom gaat dat de boodschap overkomt. Dat is zonder meer gelukt.
4,5*