Vallende Ouders - A.F.Th. van der Heijden (1983)

Vallende Ouders is het eerste deel uit van der Heijden's magnum opus 'de Tandeloze Tijd' en dat betekent voor de lezers goed opletten geblazen. Alle belangrijke figuren uit de cyclus worden geintroduceerd en meteen worden ook enkele verbanden tussen deze personen gelegd. Geen boek dus om voor het slapen gaan iedere dag een paar bladzijdes te lezen.
Het boek gaat over de student Albert Egberts en zijn studententijd in Nijmegen. Hij woont dat met vriend Thjum en wordt het huis uitgezet, waarna hij weer bij zijn ouders gaat hokken. Naast het verslag van deze gebeurtenissen omvat het boek vele flashbacks naar zijn jeugd waardoor we de achtergrond van Albert en de andere personen leren kennen.

Het eerste boek van van der Heijden dat ik heb gelezen. Een erg sterk boek. Ondanks het feit dat je overladen wordt met gedachtes en filosofiën van Albert vermoeit het boek geen moment, een absolute verdienste van de auteur.

Vervelend boek. 1*

De Tandeloze Tijd heeft met Vallende Ouders een gestage start. Van der Heijden wil heel graag de Proustiaanse weg op en hij doet dat meer dan verdienstelijk maar zelfs met mijn beperkte kennis van beider werk is het heel duidelijk wie de meerdere is.
Dat sluit niet uit dat Vallende Ouders een meer dan goede roman is. Hoewel er ongelooflijk veel op aan te merken valt: het in de breedte leven is een ongelooflijk debiel concept, de mythisch aandoende titel blijkt eigenlijk letterlijk opgenomen te mogen worden, hij weidt soms net iets te ver uit en zaagt soms gewoon. Toch blijft het een goede roman wat bijna volledig te danken is aan de kracht van zijn vertelstijl en oog voor detail. De bundeling verhalen die worden vertelt nodigen zeker uit om deel twee te gaan lezen om zo de gaten ertussen opgevuld en de losse eindjes aan elkaar geregen te zien.
Het was ook leuk om te zien dat stukken uit het werk van Patrizio Canaponi terugkomen en het dus geen verspilde moeite was om zijn werk eerst te lezen.

4.0*

Ontzettend matig boek. De eerste helft was nog te doen, maar ik kwam amper door de tweede helft heen, die eigenlijk alleen maar bestaat uit de familiegeschiedenis van een totaal oninteressant hoofdpersonage.

Eigenlijk vond ik van de eerste helft ook vooral leuk dat het zich in Nijmegen afspeelde en ik op iedere plek waar Albert en zijn vrienden komen zelf ook ben geweest (maar dan 30-35 jaar later). Het gaat ook zogenaamd over een filosofiestudent (ik heb zelf ook filosofie in Nijmegen gestudeerd), maar het hoofdpersonage is geen seconde in de collegebanken te vinden. Vond ik zelf toch wel een beetje jammer, vooral omdat wat ervoor in de plaats komt (vooral heel veel drinken en moeilijk doen over meisjes) op volkomen oninteressante wijze gebracht wordt.

Alle personages blijven ontzettend vlak en eendimensionaal en het geheel is nogal oppervlakkig, ondanks verwoede pogingen van Van der Heijden om aan alles een diepzinnige draai te geven. Althans, ik heb het grootste deel van het boek toch ervaren als komende van een schrijver die ontzettend hard probeert mooi en met diepgang te schrijven, maar niet verder komt dan clichés en fantasieloze beschrijvingen en bespiegelingen. Het is nooit een goed teken als iedere zin geforceerd aanvoelt.

Dan volgt in de tweede helft dus nog een familiegeschiedenis van Albert, maar omdat Albert al zo'n nietszeggend karakter is, boeide de geschiedenis van zijn ouders me nog veel minder en het doel van het opschrijven van die geschiedenis ontgaat me ook volledig. Het zal vast zijn functie hebben voor de volgende delen, maar door dit boek ben ik niet eens meer in geïnteresseerd in die volgende delen. Nee, hier stopt (voortijdig) mijn kennismaking met Van der Heijden.

De uiteenlopende sterren maken mij wel nieuwsgierig! Dit staat al jaaaaren op mijn lijstje, maar kom er steeds niet aan toe. Het trekt blijkbaar niet genoeg.

Als ik de huidige afbeelding mag geloven, gaat het om een man die hevig schrikt van een groot model bij bij zijn linkervoet, in zijn schrik opspringt, en het arme insect probeert te verpletteren onder zijn rechter hiel.

Verwarrend allemaal, met de voorgaande reacties erbij.

Namen als Albert Egberts en Thjum Schwantje voor de hoofdpersonages zijn voor lezers als mij die elke naam getrouw 'luidop voorlezen' in hun gedachten alvast geen uitnodiging om aan het boek te beginnen.

Elke keer opnieuw die mentale tongtwister, nee bedankt