menu

Oorlog in Mijn Kop: Erfenis uit Uruzgan - Niels Veldhuizen (2014)

mijn stem
4,00 (1)
1 stem

Nederlands
Autobiografisch / Oorlog

173 pagina's
Eerste druk: Nieuw Amsterdam, Amsterdam (Nederland)

Niels Veldhuizen vertrekt met zijn legereenheid in november 2008 vanaf vliegbasis Eindhoven richting Afghanistan, eindbestemming Camp Hadrian in Uruzgan. Als militair verpleegkundige werkt hij vrijwel dagelijks buiten de muren van het kamp. Tijdens een van die verplaatsingen rijdt hij op een bermbom. Deze missie gaat hem niet in de koude kleren zitten. Terug in Nederland vindt hij geen rust. De Afghaanse ervaringen kan hij maar niet van zich afschudden en het lukt hem niet zichzelf uit de gevechtsmodus te halen. Hij gaat ander gedrag vertonen. Psychisch en fysiek vreet het aan hem. Veldhuizen leidt aan een Post Traumatisch Stress Syndroom. Veldhuizen neemt geen blad voor de mond. Zijn gesteldheid is niet uniek, maar hij is wel een van de weinigen die zich durven uit te spreken over PTSS.

zoeken in:
avatar van Koios
4,0
De ex-militair kijkt op gedurfde wijze terug op zijn aanvankelijk verwachte en uiteindelijk werkelijke taak in Uruzgan, en begint te begrijpen dat de aanwezigheid daar in zekere zin nutteloos was, als hij zijn PTSS begint te begrijpen en te accepteren. Niet alleen hijzelf lijdt, maar in sterke mate ook zijn gezin en omgeving. Vaak direct en wat rauw geschreven. Tevens wordt duidelijk dat de ''genezing'' een weg is van zeer lange adem, kan jaren en jaren duren, als je deze ervaring al ooit in zijn geheel verwerkt.

glimmerman270
Het zal nooit helemaal genezen, aangezien je er altijd gevoelig voor zult blijven: de angsten. Ikzelf heb een angstoornis, en deze kun je enkel te lijf gaan door jouw focus te veranderen, alsmede jouw gedachten. Door dit te doen, accepteer je de angsten. Uiteindelijk, na vele jaren ( in mijn geval), kun je er beter mee omgaan. Je lichaam zal minder adrenaline aanmaken, omdat je middels jouw positieve gedachengang, en de focus, de adrenaline uiteindelijk een halt toe roept. Elke nieuwe uitdaging ligt aan de andere zijde van de angst, Met andere woorden: je moet eerst door de angst heen, het er laten zijn, accepteren, er niet meer tegen vechten( woordoor je enkel extra adrenaline aan het toevoegen bent). Op die manier krijgt jouw autonome zenuwstelsel rust, en zal het dus minder waakzaam, alert zijn. Je zult minder snel reageren op angsten, op negativiteit; enkel omdat jouw zenuwstelsel tot rust is gekomen. Dit door bovenstaande handelingen;). De adrenaline verdwijnt op ten duur, en het lichaam zal zo even schrikken, en denken: hij geeft het op, of hij gaat dood?. Zodoende zal het lichaam een andere overlevingstechniek toepassen, namelijk: verdoving. Dit doet het door endorfine aan te maken. Dit is alleen mogelijk als je jouw gedachten inmiddels zo goed kunt kanaliseren, dat er geen adrenaline meer afgegeven wordt. Complete acceptatie!.

Ik herkende wel bepaalde zaken, ook al heb ik mijn angsten niet gekregen middels trauma's. Het korte lontje bijvoorbeeld, welke wordt veroorzaakt vanwege ons uitgeputte zenuwstelsel. En nog wel wat andere gebeurtenissen kon ik plaatsen. Het is vreselijk; leven in angst. Maar ga nooit mee in de negatieve spiraal. Buig het om, en maak er grappen over. Heel moeilijk, maar je hebt gen keuze.

Goed boek

Gast
geplaatst: vandaag om 02:14 uur

geplaatst: vandaag om 02:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.