Madame Bovary - Gustave Flaubert (1856)

Nog steeds geen bericht bij deze klassieker?Iemand die zijn mening wil delen?Want ik wil deze zeer graag lezen, en zou graag jullie mening ook eens horen.

Je moet ze wel hebben he, die klassiekers.

Uiteraard, zou ik haast zeggen, is Madame Bovary een goed boek. Al na een paar pagina's voel je de afloop van het verhaal aankomen maar juist die onherroepelijkheid maakt het boeiend. Verder wordt de roman gekenmerkt door een sterke sfeertekening.
De romantiek is echter niet mijn favoriete literatuurstroming en theatrale personages zoals Emma Bovary staan me weleens tegen. Daarnaast of daardoor deed het boek me niet veel. Ondanks de dramatiek werd ik eigenlijk niet geraakt. Vandaar mijn 3,5*.

Voordeel van het lezen van een klassieker is in ieder geval dat er vaak naar verwezen wordt in andere werken. Ook als je het boek dus niet daverend goed vindt is het toch leuk om dat dan te kunnen begrijpen.

Mag ik erop wijzen dat dit boek geen roman is? Het verhaal behoort tot het realisme: Flaubert beschrijft en staat ver af van zijn personages.

Daarom is het nog wel een roman

Ik heb dit werk (nog) niet gelezen, en begrijp eerlijk gezegd niet zo goed wat je bedoelt met dat het verhaal behoort tot het realisme en 'dus' geen roman zou mogen heten. Een roman is toch, simpelweg gezegd, een uitgebreid verhaal in proza, waarin lotgevallen van één of meerdere personen en/of karakters worden beschreven?
Als ik de plot lees en het bericht van eRCee over theatrale personages en dramatiek, lijkt me de omschrijving van een roman wel aan de orde. Hoe kom je erbij dat wanneer de schrijver meer afstand tot zijn personages heeft, het geen roman genoemd kan worden?

Natuurlijk is het een roman. Denk dat het boek een beetje te plaatsen is tussen romantiek en realisme, hoewel ik niet heel goed thuis ben in al die stromingen. Verder past de romanvorm ook prima in het realisme, als de roman (kunst) maar de werkelijkheid weergeeft.

Indeed, 'k heb me verkeerd uitgedrukt denk ik: het is een realistische roman, maar behoort gewoon niet echt tot het romantisme (de stroming). Snorrie!

In tegenstelling tot ‘Leerschool der Liefde’ heb ik ‘Madame Bovary’ wel en achter elkaar uitgelezen. Wat niet wil zeggen dat ik overal even aangenaam werd geraakt. Des te heviger de emoties van Emma Bovary worden, tegen het hysterische, bijna waanzinnige af, des te meer afstand ik van haar neem. Het is knap hoe Flaubert de illusies van Emma heeft weten weer te geven, waar haar verlangens en fantasieën vandaan komen. Hoe begrijpelijk ze zijn èn hoe begrijpelijk haar omgeving reageert. Met name haar minnaars. Ik heb het te doen met de man die haar trouw blijft.
Mooi vind ik dat hoewel het verhaal zich afspeelt in een tijd dat een arts zich nog bezig hield met aderlaten en een apotheker met het maken van chocolade; het in een ander jasje net zo goed in deze tijd zou kunnen plaatsvinden. Volgens de vertaler heeft Flaubert zich met ‘Madame Bovary’ gedistantieerd tegen de romantiek. Als ik het volgende fragment lees:
“Is het u weleens overkomen” vroeg Léon, “dat u in een boek een idee aantrof dat u zelf al eerder had, een beeld dat vervaagd is en weer opdoemt uit een ver verleden, en dat een volledige weergave lijkt van uw meest verborgen gevoelens?”
herken ik het genoegen dat lezen kan geven. Tegelijkertijd lijkt Flaubert te willen waarschuwen dat men zich er niet in moet verliezen.

BOVARYSME

Madame Bovary is ongelukkig. Ze leest kasteelromannetjes en stelt zich voor dat ze zelf een groots en meeslepend leven leidt. Haar man is dorpsarts, verwacht niet al te veel van het leven. Hij is tevreden, in het bijzonder met zijn jonge vrouw.

Emma Bovary slaagt er niet in genoegen te nemen met haar man. Ze neemt een minnaar, Rodolphe. Prototype foute man. Hij bemint Emma hartstochtelijk, laat zich zelfs door haar overhalen samen weg te lopen. Weg van de sleur en de conventies. Als Emma gepakt en gezakt staat te wachten, haar zenuwen tot het uiterste gespannen, wordt er een mand pruimen bezorgd. Er zit een brief bij, Rodolphe laat weten dat hij afhaakt. Hij brengt het mooi, in gloedvolle bewoordingen verzekert hij dat hij zijn geliefde geen onrecht aan wil doen. Heeft ze als getrouwde vrouw een respectabele status, als weggelopen minnares zal ze de risée van de samenleving zijn. Niet gek bedacht.

Emma is er kapot van. Ze dompelt zich onder in lethargie, niets kan haar meer wat schelen. Op dat moment komt Léon voorbij, een jonge student. Hij neemt de plaats van Rodolphe geestdriftig in. Het loopt niet goed af met Emma. Ze stapelt schuld op schuld, verliest haar grip op Léon en grijpt in opperste wanhoop naar de arsenicum. Haar trouwe echtgenoot is bij haar als ze sterft.

Madame Bovary veroorzaakte een schandaal! De gevestigde orde beschouwde het als een immoreel boek. Schrijver Gustav Flaubert moest voor de rechter verschijnen. Dit boek zou argeloze lezers tot onverkwikkelijke gedachten kunnen brengen. Of erger nog, tot onverkwikkelijk gedrag.

Emma Bovary probeert haar leven te veraangenamen door de romantiek op te zoeken. Ze dagdroomt en fantaseert dat het een aard heeft. De avonturen in haar romans komen haar werkelijker voor dan het ware leven. Er is een term voor deze staat van zijn: Bovarysme.

Wie aan Bovarysme lijdt, ziet zichzelf niet helder. De Bovaryst droomt zichzelf tot een special personage. Een romantische held of heldin. De scheidslijn tussen realiteit en fantasie wordt overschreden.

Soms word ik overvallen door een vleugje Bovarysme. Ik waan mij boeiender dan ik ben. Voor een ogenblik ben ik de Asmahan die ik eigenlijk had willen zijn. Flamboyant, ravissante, een vrouw waar je niet omheen kunt. In tegenstelling tot Emma Bovary kom ik altijd met mijn voeten op de grond. Nét voor ik brokken zou kunnen maken.

Madame Bovary, c'ést moi, verzuchtte Flaubert. Stiekem denk ik dat we allemaal Bovarysten zijn. Min of meer.

Waar komt het op neer als men ‘Madame Bovary’ leest? Het al dan niet sympathiseren met de figuur van Emma, die zich wil overgeven aan al de aardse genoegens om haar heen? Een film als ‘Little Children’ wil ons dat doen geloven, maar daar ging het Flaubert volgens mij niet om – zelf oordelen over haar karakter doet hij immers ook niet. Want ga maar eens na: wat maakt het boek nu zo “mooi” (zij het op een enorm bittere manier)? Hoe alles zich uiteindelijk wreekt of de figuur van Charles, die finaal, onvermijdelijk, ten onder gaat – die onverbiddelijke consequentie waarmee Flaubert zijn “oer-personage” neerhaalt, dàt maakt ‘Madame Bovary’ het lezen waard. Bovendien geloof ik dat dit gegeven als maatstaf moet gelden om Emma al dan niet op af te rekenen: is haar afgunst jegens de bekrompen, doch door en door goede Charles nu gefundeerd of niet? En zelfs de doorsnee 'vrijgevochten' vrouw zal hier moeten toegeven dat Emma ondanks alles té ondankbaar is.

Ik heb Flaubert echter gelezen om een groot stylist te ontdekken, maar helaas kom ik hier van een kale reis terug. De ontroering gaat voor mij helaas niet in de zinsbouw schuil; ik vrees tot de categorie “achtergestelden” te behoren die louter kunnen lezen om het verhaal. Flaubert gaat wat mij betreft teveel op in de beschrijving van zijn kader (omgeving, "nutteloze" details), terwijl een evenzeer “menselijk” auteur zoals Dostojevski zich beperkt tot wat er ook echt toe doet. Soit, andere grote namen zoals Nabokov, Borges of Michon zullen duidelijkheid moeten scheppen of ik al dan niet vatbaar ben voor stijl in het algemeen.
Verder sluit ik me aan bij eRCee: het theatrale aspect beantwoordt aan mijn beeld van 'de overdreven romantiek', terwijl in het nawoord van de vertaler sprake is van "realisme pur sang". Ik heb er zo mijn twijfels bij.

‘Madame Bovary’ leest niet onaangenaam, integendeel: de ontroerende finale is de bekroning van een redelijk sensitief en uitgebalanceerd verhaal. Maar echt "groot" zou ik ‘Madame Bovary’ niet durven noemen.
3,25*

Ik houd van klassiekers, maar Bovary vond ik dodelijk saai. Ik geloof niet dat ik die nog een keer zal lezen.

Ondankbaar zou ik het niet willen noemen. Emma is m.i. vooral op zichzelf gericht, ze is egoïstisch in de vervulling van haar weinig realistische verlangens.
Als zodanig is ze volgens mij niet in staat haar echtgenoot en wat deze voor haar doet naar waarde te schatten.




Zou dit een vraag kunnen zijn: kan teveel theatraliteit en overdreven romantiek naar de ondergang leiden? Met als realistisch antwoord: vrijwel onontkomelijk.

Juist, maar het gaat hier over hoe Madame Bovary wordt weergegeven: haar gedachtengoed zwelgt inderdaad in de romantiek (met een logische ondergang als gevolg), maar de weergave door Flaubert had realistischer gekund...

De manier waarop het geschreven is en hoe er over Mme Bovary is geschreven hoort geheel bij die tijd. Lees bijv. maar boeken van Stendhal. Allemaal vrouwtjes die last hebben van appelflauwtes.

Nou eh, verraad aan de vrouwen van die tijd maar ik ben het met DvonGeem eens:



Een weinig realistische Emma, mooi realistisch weergegeven door een man ,
O.k. dames, schiet me maar dood...

Ok.
Maar toch nog een kleine bedenking ( ): als die tijd door deskundigen afgebakend wordt als "de romantiek", waarom behoort Flaubert dan tot "het realisme"?

Volgens mij is dit boek geen realistisch maar een naturalistisch boek, het gaat over het nerveuze gestel van de ontevreden Madame Bovary, haar dromen en de onontkoombaarheid van het lot. Typische thema's van wat later het naturalisme is genoemd. Realisme heeft minder met emoties en vastgelegde factoren in je leven van doen en meer met maatschappelijke bewegingen, bijvoorbeeld het onverbloemd weergeven van het leven van een landarbeider, iets wat voor die tijd als veel te vulgair werd gezien om een woord aan vuil te maken.

Flaubert wilde een vrouw met borderline neerzetten.

Hoe weet je dat? (Al) helemaal uit kunnen lezen? Zo ja, hoe waardeer je jouw bevinding van Flauberts poging ...

In 1856?

in de eerste plaats vind ik het een klucht van het hoogste niveau: zelden heb ik zo'n grappig boek gelezen. Qua humor zit Flaubert op de lijn van Multatuli. Het heeft echter weinig in zich van een roman, daarvoor is het te kolderiek.

Madame Bovary is een meesterwerk. Op het eerste oog en redelijk oppervalkkige keukenroman over man meets girl. Maar Emma Bovary is zoveel meer dan een ongelukkige vrouw! Vraag je na lezing eerst maar eens af wie nu eigenlijk de hoofdpersoon is. Is dit het verhaal van Emma? Of zou het ook het verhaal van Charles over Emma kunnen zijn?

Madame Bovary gaat over de hunkering iets te willen zijn in het leven. Zo verdomd aktueel als je op een gewone zaterdagavond het ene jury programma na het andere voorbij ziet komen. Madame Bovary gaat over de kredietcrisis. En niet op de laatste plaats; Madame Bovary gaat over schrijven. Emma komt letterlijk uit een inktpot (deze roman is niet op een tekstverwerker gemaakt, maar met een ganzenveer geschreven, zie hoe Gustave de inkt proeft..). Emma is de verbeelding.

Een klassieker ? Ja, maar daarmee is ook alles gezegd !

Niet bijzonder goed geschreven, het boek maakte wat ophef als zijnde "immoreel" in een lang vervlogen tijd en daarmee is dit boek beroemd / berucht geraakt.

Voor mij is er niets meesterlijks aan, laat staan dat ik dit een meesterwerk zou noemen !

Houden van... wie er van houden wil.

Ik heb Madame Bovary gisteravond uitgelezen. Het boek leest gemakkelijk weg en boeit ook wel, maar was er niet echt van onder de indruk. Ik denk dat de stijl te afstandelijk is voor mij. Ik vond Bouvard en Pecuchet wel een stuk vermakelijker.

Wat me opviel is dat het begin en het einde (de eerste en laatste paar pagina's) niet over Emma gaan (gerelateerd aan de eerdere opmerking dat het verhaal ook vanuit Charles gelezen kan worden). Misschien hoort dit bij de stijl/stroming (daar ben ik niet zo in thuis). Iemand ideeen over die keuze?

Een klassieker als Madame Bovary valt nog maar moeilijk onbevangen te benaderen, zeker gezien het feit dat het titelpersonage een iconografisch figuur is waar menig schrijver/filmmaker tot in den treuren variaties op bedacht heeft. Dat zo’n roman toch nog een frisse, originele indruk weet te maken is dan ook een grote verdienste. De onbevooroordeelde houding van de schrijver wordt geroemd, maar mijn inziens ten dele terecht. Het geldt zeker voor Emma Bovary, in wie de tragiek niet eens zo zeer schuilt dat ze ten onder gaat in verlangens naar opwindende liefde en dito leven, maar vooral dat ze al vroeg onderkent dat dit tevergeefs zal zijn. De passie zal onherroepelijk afnemen, en elke minnaar na verloop van tijd zo achteloos als haar Charles, zoals ook na elke verhuizing de vitaliteit en verfrissing die de nieuwe omgeving haar biedt afneemt. Tragisch zijn die personages die anders zouden moeten, maar niet kunnen handelen, en Emma Bovary is daar één van. Charles Bovary in zekere zin ook, al is hij te suf om de problemen van zijn vrouw in te zien. Desondanks een van de innemendste personages uit dit boek.

Een stuk meer bevooroordeeld is Flauberts kijk op de middenklasse, vooral gevat in het personage van de apotheker. Hier is Flauberts toon bij vlagen zeer fel. Toch heeft Flaubert zelf ook wel wat weg van de met zijn wereldse kennis koketterende burgerman. Een opmerking als ‘lekker weertje hè’ zal gevolgd worden door een meteorologische uiteenzetting en ook op het gebied van medische kennis krijgt de lezer wat te verduren aan gekunsteld ingevoegde betogen. Stilistisch vind ik deze roman dan ook niet altijd even soepel lopend. De aandacht voor de karakters heeft als keerzijde dat betrekkelijk veel plaats is ingeruimd voor voorgeschiedenissen die niet altijd even urgent aandoen. Toch zijn er ook weer fraaie staaltjes te bewonderen. Zo is een hoogtepunt van het boek een dialoog tussen Emma en Rodolphe tijdens de landbouwdag, doorsneden met een gezwollen toespraak van een of andere notabel. In een bijna filmisch aandoende montage lopen dialoog en toespraak steeds sneller in elkaar over.

Een welverdiende 4 sterren voor een roman die de onzichtbare wreedheid van het leven blootlegt, en nog altijd origineel aanvoelt.

In een hele hoop opzichten is dit boek nog steeds zeer actueel. Zeker het karakter van Emma. Vandaag de dag zou zo'n iemand waarschijnlijk een theatrale persoonlijkheidsstoornis worden toegedicht. Ik kom vandaag de dag vrouwen als Emma geregeld tegen en dan voornamelijk in kroegen; Egocentrische en onverzadigbare aandachtsjunks, die mede door hun affiniteit met drama en overdreven (en vaak onoprecht overkomende) emoties, niet in staat zijn de mensen om hun heen op een realistische (hun observaties zijn vaker impressionistisch dan analytisch) manier in te schatten. Ze weten vaak wel door hun charme en een hoge dosis flair, een hoop mannen als een doekje om hun vingers te winden. De eventuele relaties die daar uit voort komen houden echter nooit lang stand.
Erg tragisch zulke vrouwen, ik word er altijd verdrietig van als ik ze zo bezig zie.
Misschien wel een idee om na dit boek "The Picture of Dorian Gray" te lezen, daar het persoon uit de titel in een hoop opzichten (behalve dat Dorian een veel kwaadaardiger karakter heeft) de mannelijke equivalent van Emma Bovary genoemd zou kunnen worden.

Ik heb het boek gelezen in het kader van 'ken je klassiekers', maar ik vond het behoorlijk saai (net als een groot aantal medestudenten die het boek lazen voor een literatuurvak).
Ik heb respect voor de geschiedenis van het boek en de schok die het veroorzaakte, maar persoonlijk deed het me niet zo veel.
Misschien moet ik het over een 10-tal jaar nog maar eens teruglezen:-)

Als ik naar je top 10 kijk valt dat misschien wel mee.
Zo'n Anna Karenina bijvoorbeeld ...

Emma Bovary is weergaloos!!!

Op de VRT Radio werd Lisbeth Salander' uit de 'Millenium Triologie' van Stieg Larson als 'de vrouw uit de wereldliteratuur' gekozen. De luisteraars hebben blijkbaar Flaubert niet gelezen, anders hadden ze wel beter geweten.

Echt waar? Is dat uberhaupt wereldliteratuur?