Tjeempie! Of Liesje in Luiletterland: (In Eigen Nieuwe Spelling) - Remko Kampurt (1968)
Alternatieve titel: Tjeempie, of, Liesje in Luiletterland
Nederlands
Sociaal / Humoristisch
141 pagina's
Eerste druk: De Bezige Bij,
Amsterdam (Nederland)
Het schoolmeisje Liesje van Zuylen, vijftien jaar oud, krijgt van haar leraar Nederlands meneer van Dale een taak voor de paasvakantie: het interviewen van moderne schrijvers. Zij reist in haar minizjuupje van Wassenaar naar Amsterdam, en al in de trein ontmoet ze ene Cees Bakels, 'stoont als de pest', die 'gediggies' schrijft. In de hoofdstad verschijnt ze op het spreekuur van de Best Gekapte Schrijver van Nederland, die haar onderwijst in Seks als de Filosofie van het Zijn in de Praktijk. Op haar avonturentocht in luiletterland ontmoet Liesje verder nog onder meer Het Roofdier, Pim en Mien, en de schrijver in Huize Walgra.
Nooit gelezen overigens, dat komt juist omdat in de bibliotheek waar ik als jongeling woonde, dit boek een nogal curieuze kaft had, met een jonge wulpse dame in schoolkleren. Het leek haast een erotisch blad aangaande seks met schoolmeisjes of zo. Altijd getwijfeld om het boek toch maar eens een keer te lenen destijds, maar ik schaamde me toch tegenover het bibliotheekpersoneel dat destijds nog alles moest afstempelen.
Oud genoeg nu om dat boekje eens uit de schappen mee te nemen en automatisch via een computer te lenen...
Zeg nu zelf, je bent een 14-/15-jarige knul op zoek naar een dun boek voor Nederlands, je haalt dit boek met deze cover uit het rek, ... dan krijg je hier toch vreemde ideeën over?
-3.5-
Campert kiest soms voor een fonetische stijl, met nadruk op soms. Want dan weer wel, dan weer niet, met bij mij dan de vraag: waarom? Het komt nogal pretentieus over, het idee gevend: zie mij leuk, origineel en briljant zijn. Als hij nou all the way was gegaan had me dat meer getrokken. Dan had je lef en een origineel boek. Nu is het vooral ergerlijk. Al moet ik toegeven dat een heel enkele maal er best iets interessant en grappis wordt gezegd: sex/seks/six/sikhs.
De plot is nogal vreemd. Heel vervelend en saai is het niet. Toch wil het ook nergens boeien. Een paar korte stukjes die nooit openbloeien, die nooit grappig worden, die nooit je meenemen in het geheel. Nou is dat ook niet de bedoeling, maar zolang er geen humor in zit wordt ook zo’n kort werkje met stukjes ook vervelend. Tegen het eind wordt het helemaal vreemd, in stijl (soms) en verhaal, waarvan je denkt: wat heeft de beste man genomen. De Beatles namen LSD, en gaven ons Sgt Peppers. Campert nam weet ik wat, en kwam met dit prul. Jammer.
Het enige leuke aan dit soort boeken uit die tijd zijn uitdrukkingen die blijkbaar al bestonden, waarvan je denkt dat ze pas een paar jaar oud zijn. Voor de rest zou ik deze lekker laten liggen.