menu

The Bone Clocks - David Mitchell (I) (2014)

Alternatieve titel: Tijdmeters

mijn stem
3,80 (28)
28 stemmen

Engels
Psychologisch / Toekomst

608 pagina's
Eerste druk: Sceptre, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Op een slaperige zomerdag in 1984 ontmoet de weggelopen tiener Holly Sykes een oude vrouw die haar een kleine gunst aanbiedt in ruil voor 'asiel'. Pas decennia later zal Holly volledig begrijpen wat dit 'asiel' inhoudt... ''The Bone Clocks'' volgt het leven van Holly van een getekende jeugd in Gravesend tot haar oude dag aan de Ierse Atlantische kust op het moment dat de olievoorraden opdrogen - geen buitengewoon leven, maar wel één dat onderbroken wordt door flitsen van voorkennis, mensen die uit de lucht komen vallen en korte onderbrekingen van de realiteit. Holly Sykes - dochter, zuster, moeder en voogd - is ook een onwetende speler in een vete die wordt uitgevochten in de schaduwen en marges van onze wereld en zou hierin wel eens het ultieme wapen kunnen zijn.

zoeken in:
avatar van Bruno_6
3,5
Als ik alles wat over dit boek al te vinden is lees, dan krijg ik de indruk dat dit weer een 'klassieke' David Mitchell wordt in de lijn van Ghostwritten, Number9dream en Cloud Atlas. Eentje om naar uit te kijken dus.


avatar van Abubakari
Ik vond Cloud Atlas niet veel aan, Ghostwritten iets leuker maar ook niet meer dan dat, Dertien goed, Number9Dream geweldig en Jacob de Zoet behoort tot de te gekste boeken die ik gelezen heb. Het kan dus alle kanten op met David Mitchell bij mij.
Benieuwd aan welke kant dit boek komt.

avatar van dutch2.0
4,0
Er zijn maar weinig schrijvers die zo'n verlangen naar nieuw werk oproepen als David Mitchell. Voor mij dan toch. De Engelsman met de Aziatische ziel wist me nog nooit teleur te stellen, al wist je bij hem nooit wat je kon verwachten. Dat maakt natuurlijk dat de dag dichterbij komt dat Mitchell met een teleurstellend of voorspelbaar geval op de proppen gaat komen. Maar zover is het nog niet.

Want... liefhebbers van Mitchell kunnen zijn nieuwste blind afschaffen. Alle Mitchelliaanse elementen vind je terug in The Bone Clocks: spanning, humor, mysterie, verschillende stijlen en genres, kleuren en geuren, aandoenlijke personages en natuurlijk het uitzonderlijk schrijftalent van Mitchell zelf. Waar andere schrijvers drie alinea's nodig hebben klaart Mitchell het met een halve zin.

Het boek neigt meer naar zijn eerste drie werken (en dan ook echt een mengelmoesje) dan naar zijn laatste twee, ook al duiken er wel personages uit die boeken op. The Bone Clocks is een roman met zes afzonderlijke verhalen, die toch een geheel vormen. Die verhalen komen uit allerlei genres, van coming of age tot oorlogsdrama tot fantasy. Het zou doodzonde zijn om hier meer over die verhalen te vertellen; dikke pluim dus voor de Engelse uitgever die op de flaptekst en aan de binnenkant nauwelijks iets vertelt over de afzonderlijke plots.

The Bone Clocks is een boek dat hier ongetwijfeld vaak vijf sterren gaat scoren. Ik doe dat niet, om een reden die Mitchell zelf al aangeeft in dit boek en die ook al in de (treffende) recensie van het NRC hierboven staat. In de losse verhalen van The Bone Clocks duiken nu en dan fantasy-elementen op die naar mijn idee vloeken met de rest van het verhaal. Alsof Holden Caulfield halverwege The Catcher in the Rye wordt ontvoerd door aliens, om na drie rondjes om de aarde zijn puberale pad weer te vervolgen. Die ongemakkelijke mix zit vooral in het eerste (coming of age) en derde verhaal (oorlogsrelaas). Het tweede en vierde verhaal komen uit genres die toch al wat verder afstaan van de werkelijkheid (resp. misdaad en satire), zodat het in die verhalen minder stoort. In het vijfde verhaal gaan we helemaal de fantasy in (Harry Potter meets the Matrix), en hoewel dat verhaal retespannend en goed doordacht is, botste het wat mij betreft te veel met de andere verhalen.

Al met al is dit best nog een klaagzang geworden voor een boek dat dit niet verdiend. Want The Bone Clocks is voor alles één groot avontuur. Ontroerend, spannend, diepgaand en ook nog met enige maatschappelijke urgentie. Bovendien houdt Mitchell ons een naargeestige spiegel voor (de chaos en ellende in Irak anno 2004 is het spiegelbeeld van de chaos en ellende in Ierland anno 2043) En we krijgen ook nog het bewijs dat Mitchell wel houdt van een gokje. In een van de toekomstverhalen in dit boek (spelend rond 2025) loopt iemand rond met een shirt van het wk 2022 in Qatar. Ik vermoed dat deze gast in latere drukken een heel ander shirt krijgt aangetrokken!

avatar van Lalage
Dit is een bijzonder boek vanwege de mix aan genres: fictie, fantasy en toekomstroman. Het geheel vond ik wel de moeite waard, ook al waren er stukken bij die ik minder interessant vond.

The bone clocks – David Mitchell | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com


avatar van Christiand
4,5
Dave Mitchell is een bij mij zeer geliefde schrijver, niet in de laatste plaats om zijn briljante boek ‘Wolkenatlas‘, dat ik gewoon maar eens even een plaatsje heb gegund in mijn top 5 AT van de wereldliteratuur. Omdat het kan, zullen we maar zeggen. En om die reden was deze nieuwste worp van hem natuurlijk een absolute must-read!

Het is meteen al zeer hoopgevend als blijkt dat dit boek duidelijk geen vervolg is op de ‘conventionele’ historische roman ‘Jacob de Zoet‘, maar juist veel meer in het verlengde ligt van ‘De geestverwantschap‘ (het ijzersterke debuut van de schrijver) en voornoemd meesterwerk ‘Wolkenatlas’ (Cloud Atlas). Het is namelijk wederom een raamvertelling waarin diverse losstaande verhalen worden verteld, die toch allemaal met elkaar te maken hebben. Net als in ‘Cloud Atlas’ spelen die verhalen ook in verschillende tijden.

Dat belooft veel goeds. En vanaf de eerste pagina bewijst Mitchell weer meteen dat hij een heerlijke vertelstem heeft. Soepel proza, originele vondsten en metaforen, levensechte karakters. Veel humor, ook.

Centrale persoon in het boek blijkt al snel het Britse meisje Holly Sykes te zijn en in het eerste deel volgen we haar als ze op haar vijftiende wegloopt van huis. Vervolgens lezen we onder meer over de frauduleuze student Hugo Lamb, oorlogscorrespondent Ed Brubeck, de worstelende schrijver Crispin Hershey en dezelfde Dr. Marinus die we al kennen als personage uit ‘Jacob de Zoet’, om ten slotte weer terug te keren bij Holly. Al deze delen worden niet alleen verbonden door deze Holly (die in elke verhaallijn terugkomt), maar ook door een doorlopende intrige rondom twee rivaliserende groepen van onsterfelijken. Deze Anchorites en Horologists zijn een soort hybride tussen de onsterfelijken uit ‘Highlander’ en de breinvampiers uit Dan Simmons’ ‘Carrion Comfort’.

Hiermee vormt fantasy dus een duidelijke onderlaag in dit boek. Maar, alhoewel ik het concept onsterfelijkheid heel interessant vind, vormt juist deze fantasy-laag het minste aspect van het boek. Mitchell is toch met name tomeloos op dreef in de realistische passages, als hij in de huid kruipt van gewone mensen, zoals de jonge puber Holly of de cynische schrijver Crispin. En dan is dat hele fantasy-plot over de finale eindstrijd tussen twee mysterieuze gezelschappen van onsterfelijken, toch een beetje een ongenode gast. Daar komt ook nog eens bij dat dit plot zich redelijk voorspelbaar voltrekt en soms wat gekunsteld aandoet. Alsof Mitchell in deze passages van het boek toch wat minder op dreef was. En plottechnisch is het ook allemaal een beetje gek; want waarom lees je uitgebreid over bijvoorbeeld de jeugdige Holly, als die wederwaardigheden van nul betekenis zijn voor het plot? Je hebt daardoor een beetje het idee dat het hele boek weinig substantie heeft.

Zo zijn er dus wel wat dingen die een beetje wringen in dit boek. En hiermee is het niet helemaal geslaagd. Naast voornoemde redenen komt dit misschien ook wel omdat Mitchell duidelijker dichter bij zichzelf is gebleven (een ‘kwaal’ waar Michael Chabon in diens laatste worp ook al aan leed). In het verhaal van Ed Brubeck kan Mitchell wat persoonlijke frustraties kwijt over de Irak-oorlog (ja, Blair krijgt een flinke oorwassing) en in het verhaal over Crispin Hershey kan Mitchell natuurlijk heel veel kwijt over zijn eigen schrijverswereldje. Erg leuk, maar misschien blijft Mitchell iets te dicht bij zichzelf…

Mitchell is ook al duidelijk niet blij met de huidige gang van zaken in de wereld, met haar overcomsumptie en verspilling van grondstoffen. Hij laat om die reden niet na om in het slot van het boek een inktzwart korte-termijns-toekomstbeeld op je los te laten. Hierin is de samenleving zoals we die kennen (ca. 40 jaar vanaf nu) door energietekorten teruggevallen in de Duistere Middeleeuwen. Net als Dan Simmons ziet Mitchell dus binnen een halve eeuw groot onheil op ons afkomen; ik begin me bijna zorgen te maken!

Naast voorgaande zaken, moet ik constateren dat Mitchell er verhaal- en stijltechnisch beduidend minder in geslaagd is om in elk deel een eigen geluid aan te slaan dan in ‘Cloud Atlas’. Overal hanteert hij dezelfde ik-vertelstijl en overal zijn zijn personages even vlotgebekt; of witty, zoals ze in Engeland zouden zeggen. Hier klinkt teveel de stem van de schrijver door, denk ik. Het is jammer dat Mitchell er hiermee veel minder goed in slaagt een boeiend bouwsel van heel diverse verhalen te bouwen.

En wat is dan de conclusie? Dit boek is in ieder geval wel weer een kostelijke leeservaring geworden, dat is duidelijk. Maar zo oorspronkelijk als ‘Cloud Atlas’? Nee, niet echt. Maar toch is dit zeker een boek om niet te laten liggen. Alhoewel ik wel eenieder zou aanraden om eerst ‘Cloud Atlas’ te lezen!

avatar van Jasper
2,0
David Mitchell. Al geruime tijd hoorde ik die naam noemen door mensen die verstand hebben van boeken. Het lezen van één van zijn boeken stond dan ook bovenaan het lijstje. Niet meteen voor het canonieke Cloud Atlas gaan, dacht ik. Waarom niet zijn nieuwste: Tijdmeters.

Dat leek een goede zet. Het boek boeide vanaf pagina 1. Toegegeven, Mitchell is geen stilist. De zinnen zijn zelden verheffend, soms zelfs ronduit lelijk. Maar, dacht ik, dat zou ook wel eens aan de vertaling kunnen liggen. Weet ik veel. Desondanks zijn de eerste vier delen van deze roman prima leesvoer.

Tot deel 5. Mijn God. De hoeveelheid kitsch en fantasymeuk die je als arme lezer dan op je af krijgt is weerzinwekkend. Opeens vechten onsterfelijke superwezens met elkaar. Letterlijk alles wat Mitchell de eerste 400 pagina's heeft opgebouwd wordt afgebroken. Tot de laatste letter. Het laatste deel, deel 6, biedt verbetering, maar helaas geen redding. De schade die het vijfde deel aanrichtte is daarvoor te groot. Een groots verhaal eindigt met een anticlimax. Letterlijk zelfs: een onvervalste deus ex machina ontsiert de laatste pagina's.

Welicht heb ik het verkeerde boek gekozen. Het zou kunnen. Immers, in de eerste 400 pagina's laat Mitchell zien dat hij mooie verhalen kan vertellen.

Jammer!

avatar van Abubakari
Als ik je een tip mag geven: De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet proberen, geweldig verhaal, super boek. Vond ik dan. Cloud Atlas vond ik dan weer niet zo veel aan. En dat is qua stijl volgens mij meer ala Tijdmeters.

1,5
Het hatsflats overdreven fantasy-element verpest dit boek echt volledig voor mij. Sommige verhalen zijn amusant genoeg (en soms ook gewoon aandoenlijk) maar elk hoofdstuk komt uiteindelijk weer uit op de totaal niet boeiende oorlog tussen de onsterfelijke zielen, met bijbehorende onnozele terminologie. Echt zonde, dat deel over de student/sjaggeraar Hugo bijvoorbeeld was werkelijk heerlijk om te lezen maar je weet waar het uiteindelijk weer op uitkomt. Het vijfde deel is zelfs volledig gevuld met die ongein, een dramatische keuze van deze bij tijden toch zo geweldige schrijver.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:54 uur

geplaatst: vandaag om 23:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.