Het Leven Is Verschrikkulluk - Raoul de Jong (2005)
mijn stem
2 stemmen
Nederlands
Sociaal
208 pagina's
Eerste druk: Augustus,
Amsterdam (Nederland)
Raoul is geslaagd voor zijn eindexamen en begint aan het jaar dat hij als symbolisch ziet voor de rest van zijn leven. Groots en meeslepend zal het zijn! Maar het loopt anders dan hij dacht. Hij wordt afgewezen voor de filmacademie, zijn moeder zet hem het huis uit, zijn tante kan hem niet langer opvangen, de boetes en aanmaningen stromen binnen. Hoe moet hij dit jaar tot een goed einde brengen?
0
geplaatst: 6 december 2010, 17:29 uur
Wat een slap verhaaltje, totaal niet wat ik had verwacht. Naast de goedgevonden titel, die terug slaat op Camperts Het Leven is Vurrukkulluk, en de toch erg komische droom van Raoul op het einde van het boek over Afrika, heb ik me weinig tot niet geamuseerd.
Het begon zo goed. De schrijfstijl was gemakkelijk, niet heel gedetailleerd, dat viel in het begin al op. Maar ik wist al vanaf het begin dat het geen hoogstaande literatuur zou zijn. Maar voor mijn gevoel ging De Jong de hele tijd de mist in. Op momenten wanneer hij er verder op in had moeten gaan, stopte hij. Dat irriteerde me mateloos. Nu is dat zijn stijl van schrijven en is mijn opmerking één en al subjectief, maar ik heb er gewoon echt niets mee. Toch blijven er een paar goede vondsten in het boek. Vooral de gesprekken tussen Raoul en Ollie, en de vriendschap tussen hen, was leuk om te lezen.
Maar om dit nou op de Nederlandse literatuurlijst te zetten? Neen. Één ding heb ik wel geleerd. Als ik zijn periode zal passeren, ik ben 17 jaar, ik heb volgend jaar examenjaar, hoop ik het anders aan te pakken. Ik herkende veel luie puber-kenmerken van hem in mij. Maar laat mijn leven niet zo verschrikkulluk worden als het zijne!
Het begon zo goed. De schrijfstijl was gemakkelijk, niet heel gedetailleerd, dat viel in het begin al op. Maar ik wist al vanaf het begin dat het geen hoogstaande literatuur zou zijn. Maar voor mijn gevoel ging De Jong de hele tijd de mist in. Op momenten wanneer hij er verder op in had moeten gaan, stopte hij. Dat irriteerde me mateloos. Nu is dat zijn stijl van schrijven en is mijn opmerking één en al subjectief, maar ik heb er gewoon echt niets mee. Toch blijven er een paar goede vondsten in het boek. Vooral de gesprekken tussen Raoul en Ollie, en de vriendschap tussen hen, was leuk om te lezen.
Maar om dit nou op de Nederlandse literatuurlijst te zetten? Neen. Één ding heb ik wel geleerd. Als ik zijn periode zal passeren, ik ben 17 jaar, ik heb volgend jaar examenjaar, hoop ik het anders aan te pakken. Ik herkende veel luie puber-kenmerken van hem in mij. Maar laat mijn leven niet zo verschrikkulluk worden als het zijne!
* denotes required fields.
* denotes required fields.