The Masque of the Red Death - Edgar Allan Poe (1842)

Mijn eerste kort-verhaal van Poe met aan de positieve zijde de magistrale beschrijving van een duistere, mysterieuze omgeving in het parabel van de zwarte dood. Minder vind ik de inhoud van het verhaal. Ik denk dat Poe heel wat invloed gehad heeft op Roahl Dahl.

Angstwekkend verhaaltje, vooral dan door de donkere sfeer die Poe wederom weet te scheppen.

Sterke sfeertekeningen, deze 'gruwelschets'. Poe heeft maar een paar pagina's nodig om een beklemmend schouwspel op te roepen dat ook meteen 'af' is.

De legendarische filmmaker Roger Corman maakte hier begin jaren '60 een avondvullende speelfilm van met de zonodige 'verplichte' uitbreidingen in het verhaal.
Het resultaat is een aardige bewerking, misschien meer dan aardig zelfs, met Vincent Price als prins Prospero.

De kortverhalen (in de letterlijke zin van het woord, want de meesten geraken niet verder dan een 10 pagina's) van Edgar Allan Poe hebben tot nu toe een wisselend succes op mij. Af en toe heerlijk vermaak (The Black Cat!) en soms wat minder interessant (A Descent into the Maelstrom) waardoor het altijd wat afwachten is in welke categorie het volgende verhaal gaat vallen. Over The Masque of the Red Death kun je vrij kort zijn.

Het is één van de minste verhalen die ik tot nu toe van de schrijver heb gelezen. Mijn versie is ongeveer 5 pagina's lang en Poe gebruikt die voornamelijk om de verschillende kamers uit de doeken te doen. Hij geraakt echter niet verder dan de standaard Gotische setting en de aankomst van de mysterieuze gemaskerde voelt afgeraffeld aan. Ik had het beter gevonden mocht deze wat meer dood en verderf hebben gezaaid in plaats van direct voor de Prins te gaan waarna het verhaal eindigt. Vreemd ook dat Poe hier voor een verzonnen ziekte kiest. Hij zou naar het schijnt geïnspireerd zijn door onder andere tuberculose (Poe's vrouw leed hier ook aan), de pest en cholera, maar maakt er uiteindelijk dus een soort van combinatie van. Poe maakt ook weer gebruik van de nodige symboliek, heel het verhaal leest als een allegorie op het strijden tegen de sterfelijkheid van de mens, en dat zorgt ervoor dat het op zich nog wel een boeiende 10 minuten worden.

Het was alweer een tijdje gelezen dat ik nog iets van Poe had gelezen waardoor de andere verhalen niet meer vers in het geheugen zitten, maar hier kon ik op zich niet bijzonder veel mee. Leest vlot, mooie symboliek en een op zich wel interessant uitgangspunt, maar The Masque of the Red Death is te kort om echt effect te hebben.

3*