De Wandelaar - Adriaan van Dis (2007)

Nieuwe boek van Van Dis, een beetje een nieuwe stijl van hem. Lijkt me wel wat, heb al wel een aantal flarden gelezene en ben gisteren met het geheel begonnen

Zoals ik al zei een andere stijl dan we van Van Dis kennen, en het pakt erg leuk uit. Leuk, origineel verhaal en natuurlijk bijzonder nauwkeurig geschreven. Het enige nadeel is misschien voor sommigen dat het geen verassende plot of spectaculair einde heeft, maar mij stoorde dit geen moment. Gewoon een erg leuk boek eigenlijk, laat ik deze maar 'ns (in tegenstelling tot Indische Duinen) het voordeel v.d. twijfel geven wat mijn rating betreft: 4*

Ik denk vaak: stijl is als een handschrift, de stijl ìs de schrijver. Ik begrijp wat je bedoelt Thomzi50, het is alsof van Dis een ander handschrift heeft en toch is het nog steeds van Dis, vind ik, door zinnetjes als:

-Père Bruno moest haar vingers van zijn pols pellen
-Mulder snoerde hem* de bek met cake
-Mulder schoof aan bij de geruchten

* hem is een hond

Misschien is de stijl wel iets anders omdat van Dis alweer een tijd in Frankrijk woont, wellicht door het dagelijks Frans spreken en een andere manier van leven (als ik op de achterflap kijk ziet van Dis er beslist anders uit).

Hoe dan ook, ik ben nog niet zo ver in het boek, het inderdaad tot nu toe originele en leuke verhaal leest ontspannen weg.

Ja hij woont gewoon in Parijs, maar is wel vaak nog in Nederland te vinden. Hij loopt vaak door de stad voor inspiratie en brengt dus veruit de meeste tijd door in Parijs. In zijn eentje. Dat is allemaal wel duidelijk te merken, en komt het geheel ten goede.

Van Dis schrijft dit boek door kogels van korte zinnen op je af te vuren, waardoor je als lezer wel gedwongen wordt afstand te houden . Deze stijl van vertellen spreekt me niet aan, het verhaal wel. Een paar maanden meemaken van een wat oudere man, levend van een erfenis, rondwandelend in het Parijs van de rellen en de branden aan de 'hand' van zijn tijdelijke vriend Le chien

Er staan zo nu en dan kostelijke stukjes in, zoals dit:
Op de boulevard passeerde hij een geparkeerde gele bestelauto waarin een echtpaar kommen soep aan zwervers uitdeelde. Echte Fransen eten varkensvlees stond op een schuin over het busje gespannen banier. En: Niet koosjer, niet halal! Solidariteitssoep voor Eigen Volk. De hond toonde interesse, kreeg zelfs een stukje vlees toegeworpen. Maar Mulder gaf hem geen kans eraan te ruiken. Hij wilde het echtpaar toebijten dat zijn hond besneden was en met zijn kop richting Mekka jankte, maar toen hij twee vadsige skinheads achter de bestelauto zag opduiken, zette hij de pas erin.

Zijn 'relatie' met Sri is mooi beschreven, met Le Chien natuurlijk en met de pastoor... maar het blijft (mij) teveel aan de oppervlakte en met teveel afstand geschreven. Ik snap Mulders frustratie, maar voel het niet, leef niet mee... en och, misschien streeft van Dis daar ook wel helemaal niet naar. Maar ik zoek dat wel in boeken... en daarom stijgt dit boek voor mij niet uit boven de middelmaat.

Een ontzettend duf boek. Mulder is absoluut een saaie man en ik hoef daar geen 220 pagina's over te lezen.

Wat een duf taalgebruik ook ' houtje-touwtjejas' en zo zaten er nog veel meer ouderwetse woorden in. Er viel verder qua stijl verder bijzonder weinig te beleven. van Dis doet wel pogingen, maar ik vind het niet mooi. Veel verder dan wat personificaties van klokken of sliertjes as dansten voorbij, komt hij niet.

Een dialoogje over God en het goede doen en het verwerken van actualiteit zorgt ook niet voor enige interessante inhoud.

Wat mij betreft kan van Dis beter televisie gaan maken.

2 sterren

Interessant verhaal. Een blanke welgestelde man (iemand als van Dis zelf dus) komt in aanrakning met de zelfkant in de vorm van zwervers en illegalen. Dat doet hem de vraag naar zijn eigen leven stellen. Wie is hij, waarom heeft hij het zo goed, waarom is hij desondanks alleen, kan hij anderen eigenlijk helpen of niet?
De hond is de schakel tussen Mulder en die onderlaag van de maatschappij.
Ik vind dat van Dis die hond een boeiend en werkelijk personage weet te maken. Hij is slim,grappig en blijft toch een hond. Ik ken niet veel van zulke geslaagde honden in de literatuur.
De tegenstelling tussen Mulder en de katholieke priester Bruno en de gesprekken die ze voeren maken wel duidelijk waar van Dis zelf staat. Niet aan de kant van de kerk, maar welk alternatief is er dan?
Daar komt geen antwoord op. Mulder stuntelt eigenlijk maar wat en zelfs een poging om met een illegaal levende vrouw uit Sri Lanka de eenzaamheid op te heffen wordt het niks.
Jammer dus, de een is rijk en heeft geluk, de ander is arm en heeft pech. Veel anders valt er niet uit te concluderen.
Maar mooi geschreven en met veel gevoel voor detail en soms zelfs een soort slapstick

De reisverhalen van Van Dis zijn ontzettend goed. Zijn romans vind ik meestal wat minder. Zoals hierboven al gezegd: het blijft iets te vaak aan de oppervlakte. Jammer. Parijs is een interessante stad met een plek in mijn hart, maar ik lees van Van Dis dan liever Stadsliefde over dezelfde stad.

Iets te kort door de bocht. Van Dis beschrijft aardig goed hoe iemand met een relatief probleemloze achtergrond in principe oprecht de wereld wil veranderen, maar vaak wordt geremd door gemakzucht en vooroordelen.

Zie bijvoorbeeld Mulder's herhaalde ongemak met viezigheid, of de luxe van het dure restaurant die hij zichzelf cadeau doet om bij te komen van al het ongerief. En zijn achterdochtigheid ten opzichte van illegalen en schimmige buitenstaanders. Herkenbaar en relevant.

In mijn uitgave uit 2021 ter gelegenheid van “Nederland Leest” is het artikel van Margot Dijkgraaf toegevoegd “Met Parijse Pen, Wandelen door het Parijs van Adriaan van Dis”.
En dan het boek zelf. In de toelichting lees ik dat de auteur met de wandelaar de hond bedoelt, ‘le chien’, die de verteller Mulder ontmoet na een brand in een pand met illegale bewoners. Dit moge zo zijn, maar de verteller wandelt natuurlijk evenzeer door Parijs als deze hond, die trouwens veel meegemaakt heeft. Mulder leeft goed van een verkregen erfenis, maar wil ook goed doen en hij ontmoet naast een priester nogal wat mensen aan de zelfkant, die leven buiten de door toeristen bezochte straten en wijken. De verteller kan niet alle problemen van de mensen die hij ontmoet oplossen, maar doet wat hij kan, eigenlijk analoog aan dat wat de priester doet. Maar Mulder is niet gelovig. Het boek zet aan tot denken en dat doet het goed. Toch kreeg ik geen echte ‘connectie’ met deze hoofdpersoon Mulder, niet met zijn achtergrond en vroege beweegredenen. Als de auteur die ook beschreven had, had het boek mij waarschijnlijk meer aangesproken.