Kieft - Michel van Egmond (2014)

Wat een verhaal!
Wat kan iemand van een pad geraken.
Ongelooflijk. Twintig jaar verslaafd aan coke en witte wijn.
Heel erg vind ik het voor zijn naasten; relatie, kinderen. Want volgens mij hebben die nogal wat te stellen gehad met “Junkie XL Wim Kieft”
Kun je de rol van vader wel invullen dan? Heb begrepen dat er momenteel geen kontakt is met hem en zijn oudste zoon. Maar hopen dat het ooit weer goed komt tussen die twee.
Heb het boek in 24 uur uitgelezen. Het leest als een trein.
Inderdaad met veel cynisme, sarcasme en humor geschreven.
Ben blij voor “Wimpie” dat hij zich weet te herpakken. Dat hij clean kan blijven.
Mocht ik hem tegenkomen zou ik wel graag een frisje met hem willen drinken. Betaal ik wel de rekening. Komende jaren zit hij in de schuldsanering. Hopen dat het boek een bestseller wordt zodat hij de shit kan achterlaten en een nieuwe fijne start kan beginnen. Heb mijn steentje bijgedragen om zijn boek te kopen want de gun factor is hoog bij mij voor hem. Houd wel van zijn droge humor. Hulde ook voor de schrijfstijl van Michel van Egmond. Goh, die Wim!

-4-

Stukken beter dan Gijp, maar echt goed kan ik het niet noemen. Het verschil tussen de twee is dat Kieft ook daadwerkelijk iets te melden heeft, waar Gijp een lege huls was. Van Egmond grossiert echter weer in herhalingen en nietszeggende stukjes, die het tempo er enorm uit halen. Net als bij Gijp had ik het gevoel dat ie koste wat het kost minimaal 200 pagina's wilde halen, waar dit soort verhalen makkelijk in +-150 passen. 2,5*

Niet veel beter dan Gijp - was die laatste misschien als portret iets beter, daar heeft deze Kieft weer net iets meer te vertellen. Het is alleen jammer dat Van Egmond dan dit schrijft. Nu zal hij deels de opdracht hebben meegekregen het vooral niet te moeilijk te maken, maar ook op zijn schrijverskwaliteiten valt wel het een en ander aan te merken. Alleen al de keuze om het levensverhaal niet volledig chronologisch te houden zorgt voor veel herhaling en weinig ontwikkeling (pas tegen het einde wordt het beter) en gaan die 350 pagina's (150 met een normale druk) echt tellen. Daarnaast moet Van Egmond toch zeker een keer of 187 zeggen en uitleggen dat Kieft net een andere voetballer en liever niet in de spotlights staat. Ik weet niet hoe hij over het geheugen van zijn lezerspubliek denkt, maar iets meer respect mag best, je schrijft niet voor volstrekt imbecielen. Overigens krijg je wel het gevoel dat Kieft heeft natuurlijk, als tegen hem weer eens wordt begonnen over die éne goal tegen Ierland, maar dat lijkt me een onbedoeld neveneffect. Verder mist Van Egmond een eigen smoel in zijn stijl en leest het allemaal wel lekker weg, maar blijft zo oppervlakkig dat het nooit gaat beklijven. Prima voor op een verregende zondagmiddag als vandaag, maar dat mag geen uitgangspunt zijn. 2,0*.

In zijn genre is het (net als Gijp) een vreemde eend in de bijt. Centraal staat zijn verslaving en tussendoor komen er ook verhalen naar boven over zijn jeugd en zijn carriere.
Daarnaast leest het wel makkelijk weg en heb je het idee dat je er bij was, bij die gesprekken.

Het boekt leest als een trein maar is behoorlijk oppervlakkig.

Dit soort boeken worden snel als oppervlakkig weggezet. Oud voetballer, geschreven door Michel van Egmond... Ik denk daar zelf dus anders over. Het is geen eenvoudig kunstje wat Van Egmond hier flikt. Hij laat Kieft echt zijn verhaal doen, zonder dat het zielig wordt.

Wim Kieft sprak altijd al tot mijn verbeelding. Ik heb hem nog zien voetballen (op tv), maar daar herinner ik me niet veel meer van. Meer nog ken ik hem als analyticus, waarbij hij vaak een ander geluid laat horen. Daarbij viel me in het verleden vaak op dat hij zo overmatig zweette. Nu weten we waardoor dat kwam. Boeiend mens, afkomstig uit een boeiende stad (Amsterdam). Een eerlijk relaas over een mens die, wellicht de rest van zijn leven, elke dag moet vechten tegen zijn demonen