menu

Umibe no Kafuka - Haruki Murakami (2002)

Alternatieve titel: Kafka op het Strand

mijn stem
4,18 (293)
293 stemmen

Japans
Psychologisch

650 pagina's
Eerste druk: Shinchosha, Tokio (Japan)

"Kafka op het Strand'' volgt de lotgevallen van twee opmerkelijke figuren. Kafka Tamura loopt op zijn vijftiende verjaardag van huis weg om te ontsnappen aan zijn onmogelijke vader. Nakata, een man op leeftijd die als voornaamste bezigheid het zoeken naar weggelopen katten heeft, is nooit volledig hersteld van een bizar jeugdtrauma. Er wordt een brute moord gepleegd, maar de identiteit van de dader en het slachtoffer is een groot raadsel. Katten praten met mensen, vissen vallen uit de lucht en in een bos verschuilen zich soldaten die sinds de Tweede Wereldoorlog niet ouder zijn geworden. ''Kafka aan het strand'' is het verhaal over een mythische ontdekkingstocht, over hedendaagse taboes, over vadermoord en moederliefde.

zoeken in:
avatar van Donkerwoud
4,5
Het mooiste vind ik de tederheid waarmee Murakami zijn karakters beschrijft zonder te oordelen en te veroordelen. Ze zijn gewoon zoals ze zijn: gemankeerde mensen zoals jij en ik. Bij iedere andere schrijver zou de magisch-realistische toon onecht en geforceerd aan voelen, maar Murakami doet het op zo'n manier dat je het meteen accepteert als zijnde echt. Dat je het niet helemaal kunt snappen, werkt juist mee aan de magie van het geheel.

avatar van psyche
3,5
psyche (crew)
Jasper schreef:
@ Psyche: wacht maar tot je het uithebt. De eerste 200 pagina's zijn nog wel te harden, daarna wordt het echt TROS-literatuur.



Mmm, moeilijk te stemmen.

Dit boek vind ik minder geslaagd dan de Opwindvogelkronieken wat niet wegneemt dat ik de oude Nakata in mijn hart heb gesloten. Het hele fantastische idee spreekt me aan, al is het inderdaad zo dat gaandeweg bepaalde zaken gaan storen.
Met name de voetnoten, bijvoorbeeld de erbarmelijk vertaalde openingszinnen van Anna Karenina. Zo erg dat ik van schrik Tolstoj erbij pakte om gerustgesteld te worden. Het is leuk dat Kafka op het Strand zich o.m. in een bibliotheek afspeelt, maar Murakami schrijft hier en daar alsof hij onder een paar omgevallen boekenkasten heeft gelegen zo slaat hij aan het citeren. Had echt veel minder gemogen, het voegt aan mijn verbeelding niks nada noppes toe.
Vanwege de levensechte Nakata toch 4*

avatar van eRCee
2,5
Nogmaals een tegenvaller van Murakami. Ik kan me voor een groot gedeelte vinden in de reactie van Jasper, ook met name wat betreft de vertaling.
Los daarvan vind ik Kafka op het Strand een erg plat boek. Wat Murakami doet voelt zo gemakkelijk: men geeft een aantal personages de zweem van bijzonderheid, dan creert men een setting die de gemiddelde lezer zal aanspreken (bibliotheek, een handvol mooie en vooral niet al te preutse dames, flink wat muzikale verwijzingen) en vervolgens voegt men een flinke scheut surrealisme toe om de fantasie te prikkelen en de inhoudsloosheid van de rest te verhullen. Vooral vanaf halverwege wordt de roman ronduit banaal. De bloedmooie filosofie-studente die als call-girl functioneert en, daarmee druk bezig zijnde, een aantal citaten van Hegel oplepelt vormt het absolute dieptepunt. Ook de passages over de sluitsteen deden me echter de wenkbrauwen fronsen en eigenlijk alle minder-realistische verwikkelingen vond ik ondermaats.
Kafkaesk is deze Murakami allerminst. Daarvoor mist het diepgang, subtiliteit, zorgvuldige dosering en beklemmendheid. Ik vond dit meer weg hebben van De schaduw van de wind, hoewel die veel pakkender is.
Nee, het is niks voor mij. Grootste pluspunt van de boeken van Murakami blijft dat ze zo makkelijk weglezen. Daarna kan je ze ook weer snel vergeten.

3,5
Sai
Engelse versie gelezen.

Inderdaad een heerlijk doorleesboek. Ik kocht op het vliegveld drie weken terug After Dark, en kocht na de vliegreis (hoppa, uit!) meteen deze als mijn tweede Murakami. Sinds ik op mijn twaalfde King verslond heb ik niet meer zo lekker gelezen. De twee verhaallijnen wisselen elkaar zo af dat er een perfecte spaningsboog ontstaat en Kafka, Hoshina en vooral Nakata zijn geweldige personages.

Tijdens de climax valt het allemaal helaas (net zoals vroeger altijd bij King) uit elkaar. Doordat het nooit echt duidelijk wordt waar het nou precies om gaat (vooral het ding dat uit Nakata komt en het gedoe in het woud, alles wat om het sluiten van die poort gaat dus zeg maar) valt de spanning wat weg. En, wederom net als bij King, de seksscenes voelen nogal abrupt en misplaatst.

Hoge literatuur is het niet, maar het leest als een trein. Tegenwoordig kom ik niet meer door King heen, en het zou best kunnen dat ik op mijn veertigste ook geen behoefte meer heb aan Murakami, maar ik heb me vermaakt.

Ik twijfel tussen de 3.5 en 4*.

avatar van Freud
3,0
Had in mijn hoofd al een soort bericht geschreven dat ik hier ging achterlaten, maar nu blijkt dat Jasper werkelijk exact verwoord heeft wat ik ook ging zeggen - dan zie ik het nut niet meer zo in van alles nog eens te herhalen

Let wel op, ik ben iets minder negatief dan hij. De vertaler heeft me niet zo gestoord en ondanks het feit dat ik hem volledig volg in zijn ontevredenheid over het af en toe totaal verdwijnen van verhaallijnen en de ergerlijk simplistische psychologische ontwikkelingen op het einde (of ze zijn simplistisch, of er is gewoon geen touw aan vast te knopen...) vond ik bepaalde elementen gewoon te goed om het boek een 2,0 te gaan geven. Eerlijk gezegd vond ik de beste stukken die over de mysterieuze gebeurtenissen in de heuvels en de relatie tussen Nakata en de poezen - twee zaken die halverwege het boek gewoon verdwijnen. Het boek is ook te dik, het interesseerde me allemaal niet meer op het einde, en vooral in het laatste deel gewoon erg slecht geschreven (hoewel over het algemeen wel degelijk hoor, had er voor de rest niet zo veel last van).
Het karakter Hoshino dat halverwege plots opduikt vond ik dan wel erg geslaagd overigens. En zo kan ik blijven doorgaan: dit hele sluitsteen-gedoe is gewoon belachelijk, die CFK-kerel dan weer behoorlijk leuk, Oshima kon me als persoon nooit boeien, mevrouw Saeki is wel geslaagd,...

Kortom, het hele boek is een amalgaam van ideeën, vaak leuk bedacht, maar nooit krijgt je het gevoel dat het boek ook maar ergens heen gaat. Of beter gezegd: je denkt steeds dat je het weet, maar telkens draait en keert het verhaal, om tenslotte als een sisser uit te doven. Ik moet niet per se alles begrijpen als ik iets lees, maar veel hier is zo van de pot gerukt dat ik zelfs niet eens gefascineerd raakte of überhaupt wilde weten wat er aan de hand was - niet echt bevorderlijk voor het leesgenot. Maar het is geen vervelend boek, en ik zou zeggen, als die Murikami nog een beetje blijft oefenen, kan hij misschien wel eens een goed boek schrijven Maar ik heb ook weer niet direct de neiging om naar meer van hem op zoek te gaan moet ik toegeven...

avatar van cortez
5,0
Misschien past dit boek qua magisch-realistisch gehalte en qua omvang wel in het rijtje naast De Opwindvogelkronieken en de 1Q84 boeken.

Maar in tegenstelling tot de 1Q84-reeks waar ik het gevoel had dat er een magische wereld op poten werd gezet, die eigenlijk nooit ten volle van de grond kwam of in tegenstelling tot De Opwindvogelkronieken waar er op het einde misschien net teveel losse draadjes blijven hangen (en het derde deel niet helemaal naadloos aansluit bij het voorgaande) had ik hier het gevoel dat er sprake was van een, zeg maar, 'eerlijk surrealisme'. Wat er allemaal voor buitenissigheden gebeuren, het lijkt ergens wel steek te houden en anderzijds worstelen de hoofdpersonages ook met zoveel vragen dat je gewoon samen met hen in het duister kan tasten.

En of ik het nu allemaal begrepen heb of niet, lijkt me bij dit verhaal misschien niet het belangrijkste. Het is bovenal zo aangenaam en intrigerend om te vertoeven in die magische wereld van Murakami waar alles zowaar kan gebeuren, en het ene prachtige personage na het andere opdraaft.

avatar van Co Jackso
4,0
Mijn eerste kennismaking met een boek van Haruki Murakami is mij zeker niet tegengevallen. Niettemin zit ik wel met een aantal vragen die ontbeantwoord zijn gebleven. Speurend op het internet ben ik erachter gekomen dat er geen eenduidig antwoord is en dat de meeste lezers achterblijven met soortgelijke vragen. Ik ga er maar vanuit dat het de bedoeling is geweest van de schrijver om de lezer verschillende theorieën voor zichzelf te vormen.

Deels heb ik daar ook geen probleem mee, maar op een aantal momenten gaat Murakami iets te ver. Met name tegen het einde aan in het bos zijn de surrealistische momenten wat minder geslaagd. Sowieso kon de verhaallijn van Kafka mij steeds minder boeien, in tegenstelling tot die van Nakata en Hoshino. Geweldige karakters die ook nog eens een interessante ontwikkeling doormaken. Sowieso fascineerde hun onderlinge relatie mij het meest.

Het taalgebruik is af en toe behoorlijk plat, hoewel ik mij er niet echt aan kon storen. Hetzelfde geldt voor de voetnoten. Ik ben in ieder geval zeer benieuwd geworden naar de andere boeken van Murakami, al hoop ik dat hij surrealistische momenten niet te absurd maakt.

avatar van Bacon
3,0
Zoals altijd is een Murakami fijn om te lezen, maar het ontgaat mij een beetje waarom dit tot een van zijn betere werken wordt bekroond. Misschien sprak de 15 jarige Kafka me niet zo aan, Hoshi-boy daarentegen vond ik wel geweldig, ouwe reus.

avatar van handsome_devil
3,5
Ik zal nooit een groot fan worden van Murakami, maar ik vind de meeste van zijn boeken wel plezierig om te lezen. Ik vond dat het toch ook wel eens tijd werd voor deze klassieker van Murakami, ook omdat mijn vrienden het allemaal de beste van hem vinden.

De Opwindvogelkronieken vond ik zelf nog wel iets beter, maar ik snap meteen waarom er zoveel liefhebbers zijn voor dit boek. Boeiende personages, een intrigerend mysterie, verschillende verhaallijnen die gaandeweg steeds dichter bij elkaar komen en een vleugje humor (de prostituee die Hegel citeert tijdens de seks haha) maken dit tot een erg onderhoudende roman.

Ik ben vooral onder de indruk van de veelzijdigheid van de roman. Alles lijkt te kunnen in de wereld van Murakami, van het stellen van existentiële vragen tot de meest magische gebeurtenissen en van rustige passages waarin niet zoveel gebeurt tot best wel gore, gewelddadige beschrijvingen.

Toch heb ik hier ook weer dezelfde problemen met de vertelstijl van Murakami. Ik ben groot aanhanger van het adagium 'show, don't tell' en de stijl van Murakami vind ik vaak veel te uitleggerig. Die dichtgetimmerde, beschrijvende stijl waarin nauwelijks ruimte is voor de lezer om zelf te interpreteren, denken en voelen, tja, ik kan er gewoon niet zoveel mee. Verder is het verhaal heel erg gefocust op de gebeurtenissen, terwijl ik juist de psychologie van de personages veel interessanter vind.

Dit was geloof ik mijn zesde Murakami en ik moet wederom concluderen dat het gewoon niet helemaal mijn ding is, maar ook dat er iets in zijn romans zit dat er toch voor zorgt dat ik eens in de zoveel tijd weer behoefte heb aan het ontdekken van meer van zijn boeken.

Ik heb een stuk geschreven over de albums die me vergezeld hebben bij het lezen van dit boek. Je kunt het hier lezen.

avatar van mjk87
2,0
Murakami kan goed sfeer neerzetten, kan heel goed korte verhalen vertellen, kan indringend zijn en leest soepel weg. Maar van al die positieve eigenschappen zit er weinig in dit boek. Het leest wel soepel weg ja, en enkele korte momenten komt de verteller Murakami naar boven en stijgt het boek boven zichzelf uit (zoals in de geschiedenis van mevrouw Saeki) maar als geheel wist dit ding me maar matig te boeien. En soms gewoonweg niet. Dit boek is vooral plot, zonder sfeerschepping, zonder diepgang. En volgens mij veel symbolisme, maar op het basisniveau is dit gewoon een raar boek met rare gebeurtenissen waar ik echt helemaal niks mee kon. Dusdanig niet-realistisch dat het ook nooit boeiend, spannend, ontroerend werd. Ook zo'n Nakata irriteerde vooral. Ik ben dan nog wel benieuwd wat het boek precies betekent allemaal, maar tijdens het lezen zelf had ik daar weinig aan en dat geeft de doorslag. 2,0*.

avatar van Lalage
3,5
In de wereld van Haruki Murakami lopen dromen en werkelijkheid door elkaar, zijn er parallelle werelden en beleven mensen de gekste dingen. Het doet sprookjesachtig aan, of moet je het surrealistisch noemen? Het is niet te begrijpen.

De meeste van de honderden bladzijden lang blijft Murakami me boeien, wat ik een knappe prestatie vind, want er zijn nogal wat zijstraatjes. Jacques Westerhoven heeft het allemaal vloeiend vertaald uit het Japans. Tegen het einde vind ik het te absurd worden. Ik kan het moeilijker volgen en de beschrijvingen duren me te lang.

Kafka op het strand – Haruki Murakami | Lalagè leest - lalageleest.nl

Gast
geplaatst: vandaag om 12:34 uur

geplaatst: vandaag om 12:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.