De Consequenties - Niña Weijers (2014)

Dit debuut gaat op mijn te lezen lijst!

****

NRC Lux Literaire fictie algemeen Besproken in NRC Besproken 30-05-2014 : De consequenties - nrclux.nl

Dat Nina Weijers een schrijfster is met een idee staat buiten kijf, dat is wel het minste wat je kan zeggen. Deze debutante (en groot talent mi) denkt de dingen door in deze wervelende roman.
Bij bepaalde keuzes en existentiële vragen van het hoofdpersonage wordt vaak verwezen naar bestaande personen en waar zij voor stonden. Een voorbeeld: het 'verlangen om gezien te worden' wordt geïllustreerd door het kunstproject 'The Artist Is Present" van Marina Abromovic in 2010 in het MOMA in New York. Bij de keuze tussen "verdwijnen of overleven" wordt dan weer verwezen naar de kunstenaar Bas Jan Ader. Zeer boeiend , maar bij deze passages had ik soms een klein beetje het gevoel een wiki bladzijde te lezen, een beetje te veel info op een rijtje maar dat is haar met veel plezier vergeven. Het boek zit vol met verwijzingen, vragen en beschouwingen maar altijd boeiend, nooit geforceerd, en zeer dikwijls gewoon juist. Zij slaagt erin dit alles te verpakken in een goed verhaal van een boeiend personage

Zeer, zeer veelbelovend schrijfster.

Over de soms moeilijke interactie met kinderen/tieners

Tijdens zulke interacties probeerde ze zich te herinneren hoe zij zelf was geweest als zevenjarige, als tienjarige, als vijftienjarige, maar het was onmogelijk al die verschillende leeftijden van elkaar te onderscheiden. Konden andere mensen dat wel? Misschien was het een inherente eigenschap van ieders jeugd dat er niet veel méér van overbleef dan een wat zompige modderpoel, waaruit zo af en toe een luchtbel omhoogkwam die wel deed vermoeden dat daaronder iets gaande was,maar daarover toch niet echt iets prijsgaf


Kijk, dat vind ik nou mooi maar vooral juist.

Aanrader hoor!

De ideeënroman staat mij zeker niet tegen, maar toch overtuigde 'De consequenties' niet. De kunstbeschouwingen en -verwijzingen haalden me te vaak uit het verhaal en vond ik vaak te uitgebreid om iets bij te dragen aan het plot. Iets meer subtiliteit was hier wel op zijn plaats geweest.
Stilistisch heeft de auteur wel veel te bieden, op een enkel cliché of vage beschrijving na was het verfrissend en grotendeels originele roman om te lezen. Ik kijk wel uit naar een volgend boek, hoop dat die net iets scherper is.

(...) Ik verwacht antwoorden, maar het boek eindigt plotseling. Misschien hoort dat bij literatuur, maar deze keer vind ik het iets te wazig. En toch: het is duidelijk dat Niña Weijers kan schrijven en een rijke fantasie heeft.

Lees verder op mijn blog:
De consequenties – Niña Weijers | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

Ik ben afgehaakt. Meestal vind ik doe ik dat niet, wil ik doorlezen (al is het alleen maar omdat het me al tijd en geld heeft gekost), maar bij dit boek hield ik het niet vol. Ik las ontzettend positieve reacties hier en ook de omslag van de roman was opgevuld met lovende woorden, maar mij op pagina 108 gaf ik het op.
Op een paar scènes na had ik het gevoel dat ik eerder een wetenschappelijk artikel had gelezen, de pleidooi van een kunstenaar. De ideeën van MInnie over kunst en leven haalden mij zo uit het verhaal, er zat op een gegeven moment geen spanning meer. Niets schuurde nog. Misschien waren ze juist onderdeel van het verhaal, maar dan is dat niet mijn smaak. Ik vond het dan ook erg jammer dat dit boek zoveel nominaties binnenhaalde, terwijl er dit jaar zoveel, naar mijn mening, betere romans zijn geschreven.

Best een heel aardig werk. In tegenstelling tot veel zelfverklaarde schrijvers die debuteren heeft Weijers in ieder geval wat te zeggen. Haar beschouwingen over kunst zijn aardig (al had daar best meer mee gekund), net als haar vele gedachtesprongen die een boek net wat rijker en interessanter maken. Ook is haar taalgebruik fijn, met veel afwisseling in zinlengte maar ook met vele lange zinnen die zeer de moeite zijn. En korte stukjes als "Drie januari, drie sigaretten. Wie op zoek was naar symmetrie vond die altijd." vind ik gewoon erg leuke zinnen. Daarnaast is de hoofdpersoon geen raar verwrongen meisje, maar een vrij normaal iemand met zo haar nukken en geschiedenis, maar zonder vreemd gedrag. Daar kan ik al veel meer mee dan de zoveelste geschifte twenty something. En als je halverwege ineens een heel ander verhaal (over een kunstenaar) erin zet ben ik gewoon om. Ten slotte is de humor vrij subtiel maar erg fijn.

Wel moest ik in het begin er een beetje inkomen en had de schrijfster me nog niet direct overtuigd. Het loopt gewoon wat stroef en is nergens boeiend, maar gaandeweg wordt dat dus gewoon steeds beter. Daarnaast wordt het tegen het eind wat minder. Ineens is het afgelopen en vroeg ik me af wat ik nu gelezen had. Misschien als het iets strakker rond een centraal thema was gehouden, was het een echt goed boek. Daarom nu 3,5*.

Dit is zo ongelooflijk mooi en puur....

Ex-Lovers Meet Each Other For The First Time After 30 Years - Daily Megabyte - 30-years.dailymegabyte.com

Life imitates art / art imitates life

Hoe oneerlijk is het dat boeken die zwak beginnen, maar sterk eindigen uiteindelijk een betere nasmaak achterlaten dan boeken die heel goed beginnen, maar naar het einde toe wat minder worden.

Dit boek behoort helaas tot de laatste categorie. Het begin vond ik tamelijk geweldig: de protagonist is de jonge, succesvolle kunstenares Minnie Panis. Minnie maakt conceptuele kunst waarin het existentialisme centraal staat met als terugkerende vraag: ‘Bestaat Minnie Paris?’. De eerste helft van het boek kabbelt een beetje en gaat geen duidelijke richting op, maar daar houd ik eigenlijk altijd wel van. Minnie Paris is een erg fijn personage en voor de verandering geen “zoveelste geschifte twenty something”, zoals mjk87 al schrijft. Het kunstwereldje waarin Minnie ronddoolt is bijzonder interessant en Weijer heeft veel humor, waarmee ze ook regelmatig het gewichtige kunstwereldje relativeert. Geweldig beschreven ook hoe Minnie continu aan haarzelf twijfelt en eigenlijk voortdurend denkt te vallen, maar zichzelf telkens weer met een even sierlijke als roekeloze zwaai weet op te vangen, zoals met het Radio 1-interview, waarin ze haar slachtofferpositie naar de positie van opdrachtgever weet te veranderen (bijzonder leuke scène). Ik heb in de eerste helft regelmatig hardop gelachen. De omschrijvingen van Minnies kunstprojecten en de verbindingen die worden gelegd met bestaande (al dan niet conceptuele) kunstwerken, maar ook bijvoorbeeld een toneelstuk van Samuel Beckett, vond ik bijzonder interessant en ook relevant voor het boek. Overigens veroorzaakt dit alles geen vervelend pretentieus sausje, omdat de personage Minnie een heel sympathieke kunstenaar, die volgens mij perfect voldoet aan wat Micha Wertheim in één van zijn artikelen voor De Correspondent (dit artikel) een disaster artist noemt: Minnie rotzooit maar wat aan zonder te bevroeden waarheen het maakproces haar zal leiden. Ze is geen kunstenaar die denkt: ‘Ik ga een meesterwerk maken over dit en dat’, maar ze maakt iets en ontdekt dat ze daar plezier in heeft en bouwt dan vervolgens verder uit.

Vanaf het moment dat Minnie een zeer vreemde (en ook wel hilarische) brief ontvangt van een vreemde organisatie, het CBTH, begint het boek langzaamaan ergens naartoe te werken. Op ongeveer de helft neemt het boek een soort wending, die me niet zo aansprak. Aan de hand van flashbacks vanuit de moeder van Minnie, die in het boek trouwens verder ook geen andere naam krijgt dan ‘de moeder van Minnie’, komen we meer te weten over Minnie’s geboorte en haar jeugd. Het is duidelijk dat de tweede helft veel zaken uit de eerste helft voorafschaduwt of beter: voorafspiegelt. Overigens voorafspiegelt (of misschien 'naspiegelt') de eerste helft op haar beurt ook weer zaken uit de tweede helft. Het boek bevat, met name in de tweede helft, veel fantasievolle rariteiten, die door het toch wel luchtige toontje van het boek best geestig zijn. Toch vond ik de tweede helft een heel pak minder. Misschien in de eerste plaats omdat ik het jammer vond dat de volwassen Minnie eigenlijk nauwelijks terugkomt. Eigenlijk is dat natuurlijk een tamelijk kinderachtige reden, maar ja, ik kan er ook weinig aan doen dat ik dat jammer vond.

Niña Weijers is wat mij betreft zeker een erg fijne schrijfster met een prettige stijl. Ik ben ook wel benieuwd naar Kamers, antikamers, al is dat geen “publiekslieveling”, volgens mij.

Met zo'n debuut kun je thuiskomen. Fijne kunstzinnige roman waarvan het plot zich langzaam ontvouwt. Zowel het eerste "deel" (de kunstuitingen) als het tweede (de "uitleg" van de geschiedenis) zijn goed geschreven, door een goed voorbereide auteur.

Leest prima, wel soms wat teveel uitwijdingen. Het wordt pas echt spannend als Minnie Panis een brief uit het verleden ontvangt. Helaas geen antwoorden, maar dat maakt het misschien juist wel interessant.