Women - Charles Bukowski (1978)

Heerlijk boek, Bukowski is een ware nihilst, ik kreeg gedurende het hele boek geen greintje sympathie voor de personages..

Vind overigens zijn de film Factotum( ook van bukowski ) wel erg op dit boek lijken.

Voorlopig vind ik dit de mindere van Bukowski. Zijn wereldje en visie komen wel weer heel treffend, pijnlijk en grappig naar voren, maar het draait soms wel erg op een herhalingsoefening uit.
Steeds fragmenten lezen werkt daardoor beter dan alles in een teug uitlezen - het boek lijkt hier ook een beetje voor gemaakt te zijn met al die korte hoofdstukjes.

Goed boek zonder meer. Grappig ook, vaker dan je op het eerste gezicht misschien denkt. Bukowski weet als geen ander een deprimerende sfeer te creëren waarbij toch het een en ander te lachen valt. Komt voornamelijk door deadpan stijl, belichaamd door hoofdpersonage Chinaski.

Bukowski's eerste twee romans, Factotum en Post office, blijven zijn meesterwerk maar ook hier geeft hij aspirerende schrijvers nog steeds een masterclass in 'economisch taalgebruik' waarbij elke zin effectief is en er geen overbodig woord valt.

Ik heb juist het tegenovergestelde gehad. Ik vond het boek aanvankelijk erg grappig (Chinaski had zelfs iets heroïsch, wie zou nou niet elke vrouw willen krijgen die hij begeert?), maar ik zag later pas in hoe depressief en nihil zijn bestaan pas was.

Nihilisme ten top.

Al een lange tijd wilde ik Bukowski gaan lezen en nu eindelijk Vrouwen kunnen bemachtigen en binnen 2 dagen uitgelezen. Als je aan het boek begin dan wil je blijven en blijven lezen.

Eerst het voorwoord van Joost Zwagerman, waar niemand op zit te wachten. Schijnbaar komt hij het dichtst bij Bukowski in de buurt van de Nederlandse schrijvers. Dat wil zeggen dat er geen Nederlandse schrijvers ook maar een beetje in de buurt komen van Bukowski.

Geweldig boek vol cynische humor met simpel taalgebruik. Geweldige opvattingen over vrouwen, schrijvers en het leven. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal maar simpel en grof maar schuilt er achter dit alles een angstig, triest en verloren figuur.

Ik geef nu wel de volle mep en het boek zit vol repetitieve handelingen maar op het eerste gezicht vind ik het geweldig maar moeten het maar aanzien of het bij een herlezing nog allemaal zo fraai is.

Kan iemand, wie dan ook, niet wars van enig fatsoen, de originele cover (van uitgeverij Black Sparrow Press) terugtoveren? Bevat nota bene een tekening van Bukowski zelf...

Bizar. Erg repetitief, maar daar schuilde een zekere kracht in. Zoals al aangegeven schuilt er achter de grofheden depressie, maar er valt ook genoeg te lachen.

Ain't that the sad truth...

Na lange tijd eindelijk uitgelezen. Heb er in totaal zo ongeveer een jaar over gedaan, met perioden waar ik er maanden niet naar omkeek. Daar waar ik bij Post Office en Factotum niet meer dan één hooguit twee dagen nodig had.

En dat heeft wel zo zijn redenen.

Ben niet echt kapot van deze Bukowski. Uiteindelijk circuleert het net wat te repetitief rond steeds hetzelfde ideetje: Henry krijgt continu van alle kanten meer dan gewillige poes aangeboden en gaat daar gretig op in, ondertussen werkt hij hier en daar ook nog een literair evenementje af. Dit alles aan elkaar gevlochten door een rode draad van onuitputtelijke drankvoorraad.

En dat is het, meer niet. Keer op keer. Driehonderd pagina's lang.

Het boek stopt niet omdat het verhaal is afgerond, omdat een zekere climax de eindjes dan eindelijk gedegen aan elkaar wist te knopen. Het boek stopt simpelweg omdat het stopt. En dat, hoe kan het ook anders in deze, vrij abrupt.

Even zou je bijna nog willen weten hoe het nou verder gaat, maar eigenlijk weet je dat dus al heel lang.

De lengte van het verhaal werd hier geheel bepaald door de vraag wanneer Bukowski het nou eens welletjes vond. Hij had ook dubbel dit aantal bladzijden zo door kunnen gaan, van mij mocht het toch zeker een stuk of honderd tot de helft minder.

Zoals je misschien zou verwachten bevat het boek erg veel expliciete scenes. Nou is Bukowski een hele rechttoe rechtaan schrijver met weinig tot geen versiersels of andere frutsels in zijn taalgebruik, dat weten we allemaal en dat respecteren we ook in hem. Het is wie hij was.

Maar toch is mijn beleving wel dat het hem hier enigszins heeft opgebroken. Bij zoveel identieke scenes is enige variatie en sprankelende decoratie volgens mij toch wel noodzakelijk, wil het leuk en boeiend blijven. Hier komt het eigenlijk nooit verder dan wat ongeveer neerkomt op: 'Ik schoof 'm erin' en iets als 'trok met haar haren haar hoofd naar achter, ik pompte en pompte maar het ging niet lukken, weer te veel gezopen. Trok 'm er maar weer uit en ging slapen.'

Las zelf de Engelse versie en daar wordt het dus letterlijk keer op keer omschreven als 'mounted her' en uiteindelijk 'rolled off'. De standaard omschrijving van het steeds terugkerende start en eindproces. Daar tussenin wordt dan wat gepompt en getrokken, geduwd en geschoven.

De enige afwisseling die we hier aantreffen zit 'm in het buitensporige aantal verschillende namen waarmee dit allemaal zou plaatsvinden, en dus de vraag of het 'm nou lukt te sprayen ja of nee.

De ene keer wel, de andere keer niet.

Hier vond ik Bukowski toch redelijk tekortschieten moet ik zeggen. Daarnaast lijkt een wereld waar de poes zo met bosjes op je pad komt vallen misschien heel aardig. Maar is het, in ieder geval in boekvorm, eigenlijk maar weinig spannend te noemen. Doe mij dan toch maar die zenuwslopende chase waar het bloed en het zweet op z'n minst onderhevig zijn aan het eindresultaat.

Al met al niet echt wat ik noem een sterk boek.

Jammer.

Weet nog hoezeer ik heb genoten van Post Office en Factotum. Ook geen boeken met een heel dik verhaal, en onderling ook nog eens bijna identiek. Maar wel zo geschreven dat ik er met veel gemak en plezier doorheen wist te razen. Dat heb ik hier allemaal erg gemist. Ben blij dat ie eindelijk uit is want het moest er toch een keer van komen.

Uiteindelijk is Bukowski voor mij een vrij beperkte schrijver met heel veel charme, een die heel leuk uit de hoek kan komen. Maar ook een die, wanneer zoals hier, zijn tekortkomingen teveel de overhand nemen ernstig het hout kan missen. Enigszins een last kan worden om af te ronden.

Al wil dat natuurlijk ook niet zeggen dat ik nu voorgoed klaar met hem ben, wil ergens in de toekomst zeker ook Ham on Rye nog eens een kans geven.

Maar voor nu ga ik me in ieder geval wel even op iets totaal anders richten.