Bezorgde Ouders - Gerard Reve (1988)

Ook een uitstekend boek. Klopt van begin tot eind. Reve, de Mozart van de Nederlandse literatuur?
Ik vind van wel.

Zo'n matig schrijver is Reve nou toch ook weer niet?

Reve speelde met de (Nederlandse) taal, zoals Mozart met muziek, wat een wereldtaal is, gedaan heeft.

sorry ik vind gerard reve een ongelofelijk goede schrijver, maar dit vind ik één van de matigste boeken die ik ooit heb mogen lezen. 't lijkt achter elkaar door te zijn geschreven zonder tussenpauze zodat het één lange onzinnige repetieve derrie wordt. Waar het archaische taalgebruik in de avonden nog met iets contrasteert (namelijk de objectieve verteller, en de omgeving van frits) en daardoor grappig wordt, is het hier een mislukte grap, bovendien herhaalt hij ongeveer letterlijk een zin uit zijn tien vrolijke verhalen, die ik overigens fantastisch vind, 'mijn ziel is groter dan mijn lichaam'. Als je dan toch een boek schrijft met alleen maar absurde gedachtegangen (die hij al lang en breed en subtieler heeft opgeschreven in zijn brievenboeken Op weg naar het einde, en Nader tot U), maak 't dan een beetje afwisselend, in plaats van eindeloos door te mekkeren over katholieke negers, 't voegt gewoon helemaal niks toe aan wat Reve eerder heeft geschreven. Het is alsof iemand een maar matig geslaagde parodie op Gerard Reve's werk heeft gemaakt met dit boek.

Je doet nogal aan name dropping in de rest van je post maar als je dit schrijft dan vraag ik me toch af hoe goed je thuis bent in het werk van Reve. De ene keer is het allemaal wat beter uitgewerkt dan een volgende maar dit boek is in essentie precies hetzelfde als alle romans die Reve in zijn periode vanaf Op weg heeft geschreven (met als uitzondering De vierde man). Een stijlbreuk of een parodie erin zien lijkt me dus vreemd...
Elke roman voegt gewoon weer een paar honderd pagina's zelfgecentreerd geleuter toe aan oeuvre van Reve, net als de meeste brievenboeken trouwens.

nou brunniepoo volgens mij viel dat wel mee die namedropping, behalve de 2 brievenboeken. Ik heb vind ik vrij veel gelezen van gerard reve (de verzamelde gedichten, de laatste jaren van mijn grootvader, de avonden, 10 vrolijke verhalen, werther nieland, de ondergang van de famillie boslowitz, de 2 brievenboeken), maar ik geef toe brunniepo ik heb niet al zijn werk gelezen en in het bijzonder heel veel van z'n latere werk niet. Ik vind de bezorgde ouders een irritante herhalingsoefening van z'n brievenromans (waar sommig geouwehoer nog indruk maakt omdat het onverwachts komt, en afgewisseld wordt met memoires als de communistische man die op bezoek kwam, en bespiegelingen over het schrijverschap). Ik geloof ook wel dat hij (helaas) veel van dit soort boeken heeft geschreven, maar dit is weldegelijk een stijlbreuk met z'n beginperiode. En ik vind dan misschien (hoewel ik dus niet over z'n gehele latere oeuvre kan oordelen), z'n gehele latere werk een soort mislukte parodie op wat eerder verscheen. Ik ben overigens nu midden in de vierde man en vind dat inderdaad een stuk verteerbaarder doordat er hier sprake is van een plot, en meerdere personages, en niet alles draait om verknipte meningen en martelfantasien (die af en toe best vermakelijk zijn mits gedoseerd).

Tuurlijk, er zit een duidelijke stijlbreuk in het werk van Reve, maar de breuk ligt toch veeleer bij Op weg naar het einde, het moment dat hij zichzelf centraal begint te stellen. Dit boek vergelijken met alles voor Op weg heeft dan ook niet bijzonder veel zin naar mijn mening, het is bijna een andere schrijver,

Wat me meer stoorde is dat je het boek vergelijkt met een hoop andere werken, maar allemaal werken die minstens twintig jaar ouder zijn. Drie decennia lang 'jezelf parodiëren' is volgens mij namelijk geen parodie (meer) maar gewoon een andere stijl.

De vierde man is als boekenweekgeschenk geschreven met dus een ander publiek op het oog en daardoor qua vorm en qua inhoud afwijkend (maar ook weer niet tè afwijkend), de rest van zijn werk na 1966 kun je waarschijnlijk beter links laten liggen (en van voor '66 heb je eigenlijk ook wel alles gelezen wat echt de moeite waard is).

De schrijfstijl is wel anders, maar daarvoor stelde hij zichzelf toch echt ook centraal (een zelfinterview in 10 vrolijke verhalen, een soort mislukte lezing over de avonden in 10 vrolijke verhalen, de avonden zelf: sterk autobiografisch en op aanraden van zijn psychiater geschreven etc etc). Ik vind dat het weldegelijk erg duidelijk is dat er nog veel stijlelementen (archaisch taalgebruik, absurde zwarte humor) en thema's als drank en sadisme uit z'n debuut , in de bezorgde ouders te zien zijn, maar het is wat mij betreft nu wat teveel aangedikt. Er zijn nu ook veel terzijdes toegevoegd in de vorm van mijmeringen, en die kunnen op zich erg leuk zijn maar hier was het bijna irrelevant welke pagina ik opensloeg (ik vind zuikerzieken als het kwaad afschilderen erg grappig, maar na één keer begrijp ik het idee wel). Ik bedoel ook niet dat dit daadwerkelijk een parodie is op zijn werk, maar dat deze nieuwe stijl (na Op weg naar het einde ) voor mij haast zo'n indruk wekt. Dat je 't daar niet mee eens bent kan ik me heel goed indenken, er zijn helaas weinig feitelijke argumenten voor of tegen aan te dienen, zoals je ook niet hard kunt maken dat zuurkool te zuur is en daardoor vies is. Ik ga overigens nog wel moeder en zoon proberen denk ik, omdat er liefhebbers van dat boek zijn die bezorgde ouders niet mooi vonden en vice versa. Ik wil overigens ook nog wel sprookjes van hem lezen, omdat ik een paar van die sprookjes gehoord heb en erg geestig vond. Ook moet ik van mezelf 'Het boek van violet en dood lezen (door zijn door Reve zelf gecreerde status) lezen hoewel dat heel best tegen zou kunnen vallen.

Tja, ik vind het het meest geniale boek van Reve, maar ja, ik denk niet dat wij geheel dezelfde smaak hebben