The Bear and the Dragon - Tom Clancy (2000)
Alternatieve titel: De Beer en de Draak
Engels
Thriller
1028 pagina's
Eerste druk: G.P. Putnam's Sons,
New York (Verenigde Staten)
Tijdens zijn nieuwe ambtstermijn ontdekt Jack Ryan dat het presidentschap er niet bepaald gemakkelijker op wordt: in de binnenlandse politiek wemelt het van de valkuilen; in Liberia is een revolutie gaande; de Aziatische economie raakt steeds verder in het slop; en uit Moskou komen verontrustende berichten over een mogelijke aanslag op de voorzitter van de SVR, de voormalige KGB. Een moordaanslag op hoog niveau in het toch al onstabiele Rusland, daar zit niemand op te wachten. Maar nog verontrustender is de mogelijke identiteit van de vermoedelijke daders. Zijn het politieke tegenstanders? Is het de maffia? Zijn het ontevreden ex-KGB-leden? Of - zo vraagt Ryan zich af - hebben we hier te maken met een veel acutere bedreiging? En hij heeft gelijk. Want nog voordat zijn beste spionnen, onder wie specialist geheime operaties John Clark, de kans hebben gehad de ware toedracht te achterhalen, treden er in China al krachten naar buiten die er angstwekkend extreme denkbeelden op nahouden. En als deze elementen erin zullen slagen hun ideeën te realiseren, dan zal de wereld voorgoed veranderen. Maar als ze falen... dan zijn de gevolgen niet te overzien.
Ik had al eerder zo'n 3-4 titels uit het "Ryaniverse" gelezen dan wel gezien als film, allen uit het begin van de tijdlijn. Helaas verklapt "De beer en de draak" de afloop van vrijwel alle tussenliggende titels, dus dat bespaart me weer een hoop tijd.
Het duurt behoorlijk lang voordat het op gang komt. Ongeveer de eerste 70% van het boek bestaat uit de openingsdans. Daarna komt het in een stroomversnelling, maar de poep raakte ventilator pas in de laatste 5% van het boek. Dat is wel jammer, omdat er dan in hoog tempo ineens nog even tig actiescènes doorheen geramd worden. Ik houd van een mooie opbouw maar hier is de balans een beetje zoek.
Tijdens de opbouw toont Tom Clancy zijn vreemde kijk op Chinezen. Clancy heeft volgens mij nog net meegekregen dat Mao dood is, maar verder is zijn beeld van China sinds 1974 niet meer veranderd. Ze worden afgeschilderd als staatstrouwe, makke lammeren in die allemaal in vormloze uniformen lopen en hij dicht ze zelfs een matige persoonlijke hygiëne toe. Volgens mij moet Tom nodig eens op werkbezoek aan Beijing.
Het is een intrigerend, zorgvuldig opgebouwd boek maar, zoals gezegd, met een te korte climax.
De grootste irritatie is echter de vreselijke gezapigheid in dialogen. Het zijn allemaal karikaturen. Robby Jackson, de vice-president, relateert alles wat hij meemaakt aan zijn verleden als gevechtsvlieger. "Lekkere koffie, ja, bij de luchtmacht wisten we pas wat koffie was". "Ik moet schijten, jongejonge, toen ik nog Tomcats vloog, scheet ik altijd in mijn broek".
Nou ja, geen letterlijke citaten, maar het gaat om het idee.Of het hopeloze gekibbel bij Rainbow in de officiersclub, over dat Falcone zo goed kan schieten. "Nou nou, ik durf wel 10 dollar te verwedden, dat hij beter schiet dan jij ouwe jongen, ja het heeft mij ook al aardig wat geld gekost". Ze nemen een slok wodka (in het boek wordt in totaal minstens 22 liter wodka geconsumeerd) "Ja, ik zou hem graag bij de Spetznaz hebben". Die hele Falcone met zijn bovenmenselijke schietvaardigheden komt, uiteindelijk, niet eens in het verhaal terug.
Sowieso heeft het boek 183 hoofdpersonen, en van 179 wordt het verhaallijntje niet afgemaakt.Tom Clancy weet veel over wapens en techniek en daarin is hij een ster. Maar als het aankomt op mensen, hun gedachten en relaties, is hij een matig verteller.
3 sterren