menu

The Black Cat - Edgar Allan Poe (1843)

Alternatieve titels: De Zwarte Kat | De Zwarte Kater

mijn stem
3,61 (73)
73 stemmen

Engels
Psychologisch / Griezel

10 pagina's
Eerste druk: The Saturday Evening Post, New York (Verenigde Staten)

Morgen zal de verteller de doodstraf krijgen voor de brute moord op zijn vrouw. Terwijl hij zijn eigen dood afwacht, schrijft hij over de gebeurtenissen die hem tot deze daad hebben verleid.

zoeken in:
avatar van thomzi50
10 pagina's?? Wel erg weinig. Staat overigens bij meer boeken. Iemand een uitleg?

4,0
tja het zijn allemaal kortverhalen ,ik vraag me af of ze nog apart, ongebundeld te krijgen zijn

avatar van Dexter
4,0
Dat niet, maar ze zijn wel allemaal apart, ongebundeld voor het eerst gepubliceerd (ofja, in meestal in literaire magazines, dus ook niet helemaal 'apart').
Ik heb wel een paar keer voorgesteld om korte verhalen op de auteurspagina anders in te delen, net zoals je bij MuMe het verschil hebt tussen EP's en LP's. Misschien hier een idee voor korte verhalen, novelles, romans, poëzie(bundels)?

En terugkomend op dit verhaal: weer een heerlijk personage, zoals ze volgens mij alleen gemaakt kunnen en konden worden neergezet door Poe. De vreemde obsessies of hersenspinsels, van figuren die op het randje van de maatschappij balanceren, maar je toch op de een of andere manier sympathiek aandoen. Het ultieme voorbeeld van zo'n personage blijft natuurlijk de verteller uit The Tell-Tale Heart, maar deze is oo akelig goed

4*

avatar van Grovonion2
4,0
Dit vind ik de beste van Poe die ik tot nu gelezen heb. Mooi uitgewerkt en met niet al te veel archaische filosofie.

avatar van centurion81
1,5
Ik vond dit juist de slechtste van Poe die ik tot nu toe las. Het gebrek aan de hierboven genoemde filosofie en innerlijke reflectie zorgt dat er een flinterdun verhaaltje overblijft.

1,5*

yorgos.dalman
Soms zijn verhalen juist sterk omdát ze flinterdun zijn. Rechtlijnig en eenduidig kan behoorlijk effectief zijn, zeker in het horror genre.

De verfilming door Roger Corman, Tales of terror, is meer dan degelijk, voornamelijk door Peter Lorre die een fantastisch bezopen personage neerzet...

Dit is overigens niet het enige 'levend ingemetseld'-verhaal van Poe. Drie jaar later, in 1846, zou de goede man het even gruwelijke als venijnige 'The Cask of Amontillado' neerpennen.

avatar van centurion81
1,5
yorgos.dalman schreef:

Dit is overigens niet het enige 'levend ingemetseld'-verhaal van Poe. Drie jaar later, in 1846, zou de goede man het even gruwelijke als venijnige 'The Cask of Amontillado' neerpennen.


The Cask vond ik veel veel sterker dan deze.

avatar van the Cheshire cat
5,0
Ik raad jullie ten zeerste af dit korte verhaal van Poe vlak na De Wand van Marlen Haushofer,
zoals ik heb gedaan, te lezen. Dat is namelijk zeer slecht voor je zenuwgestel.

Ook niet lezen als je een kat hebt of hoe dan ook van dieren houdt, dan is het al helemaal funest
voor je zenuwgestel.

Ik denk dat het eigenlijk maar beter is om sowieso dit verhaal niet te lezen met een zenuwgestel.

avatar van PeterW
3,5
PeterW (crew)
Ik heb ook een zwarte kat. Het is lang geleden dat ik dit gelezen heb.

avatar van the Cheshire cat
5,0
PeterW schreef:
Ik heb ook een zwarte kat.

Past helemaal bij jou vind ik, een zwarte kat.

avatar van Panta Rei
PeterW schreef:
Ik heb ook een zwarte kat. Het is lang geleden dat ik dit gelezen heb.

Ik ook. Het is het liefste beestje op de wereld en zelfs E. A. Poe kan mij hierover niet anders laten denken.
Overigens vind ik 'De put en de slinger' het beste korte verhaal van Poe. Daar had ik echt nachtmerries van.

yorgos.dalman
Ik had ooit een zwarte kat. Is 17 jaar lang bij me gebleven en stierf uit eindelijk van ouderdom waar ik bij zat. Sindsdien komt ie nog wel eens terug in een droom, maar daar blijft het bij.

Katten hebben iets eigenwijs en raadselachtigs en dat maakt dat ze ook een dankbaar onderwerp zijn voor (thriller)schrijvers.

'De put en de slinger' het beste verhaal van Poe? Mmm... ik dacht zelfs aan 'Manuscript found in a bottle' omdat die zo ongrijpbaar is, of de klassieker 'The fall of the house of Usher' vanwege zijn gruwelijke spanningsopbouw.
Afijn, zo kun je wel titels blijven noemen - bij Poe geen gebrek aan kwaliteit...

avatar van PeterW
3,5
PeterW (crew)
yorgos.dalman schreef:
Ik had ooit een zwarte kat. Is 17 jaar lang bij me gebleven en stierf uit eindelijk van ouderdom waar ik bij zat. Sindsdien komt ie nog wel eens terug in een droom, maar daar blijft het bij.


Ik ken dat, dat was de afschuwelijkste ervaring uit m'n leven.

yorgos.dalman
Maar nu over het verhaal zelf:
Na herlezing werd ik ietwat teleurgesteld door het 'dubbele' verhaal hier: de climax halverwege met het silhouet van de vermoorde kat op de muur is één afgerond verhaal (doet me wel een beetje aan het einde van 'Metzengerstein' denken) en het vervolg - met de kat levend ingemetseld die de moord verraadt - als sterk, afgerond tweede vertelling. Nu haalt het eerste gedeelte wat van het schokeffect weg van het tweede gedeelte.

avatar van Snuifdoos
Hard verhaal.

avatar van metalfist
4,0
The Black Cat, het moet denk ik één van de bekendste Edgar Allan Poe verhalen zijn. Ontelbare keren verfilmd (al worden er praktisch altijd enkel elementen uit het verhaal gebruikt en wordt er een hoop bij verzonnen) en al even vaak geparodieerd en geëerd. Ik had gisteravond nog wel zin in een kort verhaaltje en dit hersenspinsel van Poe voldeed met zijn 10 pagina's daar perfect aan.

En ik ben aangenaam verrast. Poe blijft tot nu toe een hit or miss schrijver, maar ik kende het einde met de kat achter de muur al en toch had ik moeite om het boek weg te leggen. Poe beschrijft op een indringende en lugubere manier de lotgevallen van een, zoals zo vaak in zijn verhalen, naamloze persoon. De dierenliefhebbers onder ons zullen een ambetant gevoel krijgen bij de beschrijvingen hoe de hoofdpersoon het oog van zijn kat uitsteekt en nadien het arme beest nog eens ophangt. Het is in ieder geval een gevoel dat nog een tijd blijft nazinderen en dat is de manier waarop ik Poe het liefste lees. Niet al te veel uitweidingen die het verhaal nodeloos rekken, maar puur de essentie. Erg leuk in ieder geval. Het enige minpunt dat je kan opmerken is dat, hoewel het verhaal maar een handvol pagina's bevat, toch niet echt één vloeiend geheel vormt. Beide delen (het eerste deel eindigt in mijn ogen bij de brand) zijn weliswaar even sterk, dus storen doet het niet.

Geen nodeloze herhaling van zetten, maar een vlot lezend en origineel plot maken van The Black Cat één van de beste Poe verhalen die ik tot nu toe ben tegen gekomen. Er zit een lugubere vibe achter het geheel en ik begrijp waarom juist dit één van de bekendste in het oeuvre van de man is. Volgende in rij is The Fall of the House of Usher, ben benieuwd.

4*

avatar van the Cheshire cat
5,0
Het korte verhaal The Black Cat uit 1843 is een flashback, verteld door de moordenaar zelf die op de dag voor zijn executie 'om zijn geweten te ontlasten' helder uiteenzet wat er zich voor verschrikkelijks heeft afgespeeld in zijn huis.

De terdoodveroordeelde man vertelt dat hij van kindsbeen af bekend stond om zijn goede wil en van mensen hield, maar vooral van dieren waar hij graag zijn tijd mee doorbracht. Op jeugdige leeftijd trad hij in het huwelijk, was gelukkig getrouwd en hij en zijn vrouw schaften verschillende huisdieren aan: vogels, goudvissen, een mooie hond, een aapje en een zwarte kat die Pluto heette en zijn lievelingsdier werd en grootste speelmakker. In de Romeinse mythologie is Pluto de God van de onderwereld. Zijn vrouw maakte vaak toespelingen, alhoewel ze dit nooit ernstig meende, op het oude volksgeloof dat zwarte katten als vermomde heksen beschouwde. Zijn vrouw komt overigens opvallend weinig voor in het verhaal, ze blijft een beetje op de achtergrond. Ze komt op mij meer over als een entiteit dan als een echt wezen. Voor mij symboliseert zij het goede, het verstandige, het rechtvaardige, het mystieke, het verborgene, het vrouwelijke..

De vriendschap met de kat duurde enige jaren, gedurende welke zijn karakter - door toedoen van de Drankduivel (through the instrumentality of the Fiend Intemperance) - een ingrijpende verandering ten kwade onderging. Hij begon zijn dieren te verwaarlozen en te mishandelen en toen hij op een avond dronken thuiskwam en zich inbeeldde dat de kat hem ontweek raakte hij buiten zinnen van helse woede, greep het arme dier bij de strot en stak het met een pennenmes in koelen bloede een van zijn ogen uit! In de middeleeuwen beweerde men dat heksen het Boze Oog gebruikten om iemand te vervloeken. De volgende dag werd hij wakker met een gevoel van half walging, half berouw, maar al spoedig had het drankmisbruik iedere herinnering aan de daad uitgewist. Intussen herstelde de kat geleidelijk aan, maar zijn perverse afwijking dreef hem ertoe de marteling van het dier voort te zetten en ten slotte met de dood te doen eindigen. Op een ochtend deed hij een touw om de nek van de kat en hing hem op aan een boom. Diezelfde avond nog brandde zijn huis volledig af. Staat de brand voor het morele verval van de moordenaar of voor zijn razernij? Is er een verband tussen de ramp en de moord op zijn kat? In de puinhopen zag hij als in 'bas reliëf' ingegrift in de witte muur de figuur van een reusachtige kat met een touw om zijn nek. Hoewel het er alle schijn van heeft dat dit hekserij betreft, bedenkt de man een andere, voor zijn gevoel geloofwaardigere verklaring.

Op een avond in een of ander drankhol werd zijn aandacht getrokken door een zwart voorwerp op een van de grote vaten jenever of rum, een zwarte kat die een oog miste en sterk op Pluto leek, behalve in één opzicht: een vage witte vlek op zijn borststreek. De waard wist niets van het beest af, hij had het nooit eerder gezien. Het dier volgde hem naar huis en werd al dadelijk de lieveling van zijn vrouw, die meer dan eens zijn aandacht had gevestigd op de vorm van de witte vlek. Al spoedig begon het dier, dat geen naam had, bij hem afkeer in te boezemen en walging op te wekken. Het volgde hem met hardnekkigheid op de voet: wanneer hij ging zitten, wanneer hij opstond, overdag, 's nachts als hij wakker schrok uit de afgrijselijkste angstdromen en de hete adem voelde van het ondier op zijn gezicht. ...an incarnate Night-Mare that I had no power to shake off - incumbent eternally upon my heart! De witte vlek op zijn vacht werd gaandeweg steeds duidelijker en scherper en leek hem ten slotte opvallend veel op een... Galg! Zijn er daadwerkelijk twee verschillende katten in het verhaal? Is de tweede kat niet wederom Pluto die is opgestaan uit de dood? Een kat heeft immers negen levens. Of is het een fantasma, een hallucinatie die zijn schuldgevoel verbeeldt?

Op een goede dag ging hij samen met zijn vrouw iets voor het huishouden halen in de kelder, de kat liep vlak achter hem zodat hij bijna naar beneden tuimelde, wat hem razend maakte van drift. Hij greep een bijl en stond op het punt het dier er een slag mee toe te dienen, maar zijn vrouw hield zijn hand tegen. Door deze tussenkomst werd hij geprikkeld tot een meer dan duivelse woede en met de bijl kloofde hij haar de schedel.
Als de kat inderdaad een verbeelding is om welke reden houdt zijn vrouw hem dan tegen?Hij besloot het lijk van zijn vrouw in te metselen in de keldermuur, zoals de monniken hun slachtoffers inmetselden. Immurement, een middeleeuwse straf waarbij mensen levend werden ingemetseld. Ook tijdens de Inquisitie werden (veelal) vrouwelijke ketters als straf levend begraven. Bovendien lieten honderden West-Europese vrouwen, zogeheten stadskluizenaressen, zich in de middeleeuwen vrijwillig inmetselen om een extreem religieus leven te leiden. Ondanks hun verborgen bestaan ontwikkelden zij zich tot spirituele raadgeefsters voor een hele stad en wisten zo grote invloed te krijgen.

De kat leek te zijn verdwenen of hield zich schuil en voor het eerst voelde hij zich weer een vrij man. Op de vierde dag na de moord verscheen onverwachts de politie die het huis grondig doorzocht. Zij daalden in de kelder af en toen er niets werd gevonden, brandde hij van verlangen om iets te zeggen, al was het slechts één woord, dat zijn overwinning zou bezegelen en hij wees de politie op zijn voortreffelijk gebouwde huis en tikte daarbij met zijn wandelstok uit alle macht op de muur, waarmee hij zichzelf verraadde. Alsof hij dit zo onbewust had gewild. Al snel waren een twaalftal sterke armen bezig de muur open te breken, en daar stond rechtop voor de ogen van de toeschouwers, het half vergane lijk van zijn vrouw en op het hoofd zat, met wijd opengesperde, rode bek en één gloeiend oog, het afschuwelijke beest.. Als een huiveringwekkende persiflage van een gekroond Mariabeeld.

Er zijn maar weinig dieren die met zo'n grote sluier van geheimzinnigheid zijn omhuld als de kat. Edgar Allan Poe zei zelfs ooit: 'I wish I could write as mysterious as a cat.' Dat is hem dan aardig gelukt. The Black Cat is een negentiende-eeuws gruwelsprookje over alcoholisme, bijgeloof, gekte, maar hoofdzakelijk over schuldgevoel. Een vertelling die nog zwarter is dan de inkt waarmee het werd geschreven.

avatar van Hanne Lemahieu
Ik ben vandaag The Black Cat tegengekomen in mijn verzamelwerk van Edgar Allan Poe en herkende het bijna onmiddellijk als een stuk dat Ik ooit op school gelezen heb voor Nederlands. dat stuk heette "De zwarte kat"
Ik was geïntrigeerd door een moordenaar, een slechterik, als hoofdpersonage en heb mij sindsdien - om en bij 13 jaar geleden - voorgenomen om ooit het boek - ik dacht toen dat het slechts een hoofdstuk uit een boek was - zou lezen en nu heb ik het origineel verhaal plots, zomaar voor mij!
Zalig momentje van nostalgie!

Ik vind het persoonlijk niet slecht.

4,5
Het verhaal is een soort spiegelbeeld van het gebruikelijke Poe-verhaal. In plaats van een nuchtere, rationele verteller om het ongeloofwaardige geloofwaardig te maken, is er nu een gevoelige, fantasierijke, alcoholverslaafde en wellicht zelfs krankzinnige verteller die juist daardoor ons uitnodigt om de feiten niet slechts rationeel te interpreteren waarbij zijn verhaal met name bijgeloof aanmoedigt. Dat bijgeloof betreft de zwarte kat als vermomming van de heks; het uiterlijk van de tweede kat in het verhaal lijkt te verwijzen naar de cat-sìth van de Keltische mythologie, waarbij een heks negen keer in een kat kan veranderen (en de tweede kat aldus slechts een nieuwe verschijning lijkt van dezelfde heks), en de naam Pluto (van de eerste kat) verwijst naar de god van de onderwereld. In plaats van ratiocination is er aldus een leggen van verbanden die op verbeelding in plaats van logica berust. Een sterk aspect van het verhaal is dat het verhaal op twee manieren kan worden geïnterpreteerd, zoals al meteen in het begin door de verteller wordt gesuggereerd: je kunt de verbanden zo leggen dat er een horrorverhaal ontstaat met bovennatuurlijke elementen of zo dat er niets bovennatuurlijks gebeurt maar dat de hoofdpersoon zichzelf alleen maar gek maakt, zodat op postmoderne wijze elk verband of verhaal iets willekeurigs krijgt en de verteller bewust z’n best doet slechts de gebeurtenissen ‘objectief’ weer te geven zonder interpretatie:

“I am above the weakness of seeking to establish a sequence of cause and effect, between the disaster and the atrocity. But I am detailing a chain of facts — and wish not to leave even a possible link imperfect.”

Daarbij beschrijft het verhaal de fundamentele menselijke lust tot de zonde ‘(perverseness’) en de neergang (‘overthrow’) vanwege alcoholisme (de ‘Fiend Intemperance’) in gewelddadige razernij en vervolgens de allesbepalende angst (‘dread’) op psychologisch indringende en geloofwaardige wijze. Waar de man in een alcoholroes zich eerst verbeeldt dat de kat hem ontloopt – en hem na de eerste mishandeling ook daadwerkelijk ontloopt – en hij het beest uiteindelijk ophangt omdat het alleen maar goed voor hem was (“this unfathomable longing of the soul to vex itself — to offer violence to its own nature — to do wrong for the wrong’s sake only”), boezemt de affiniteit van de tweede kat hem angst in en probeert hij het te ontlopen maar wordt hij zelf opgehangen: waar de man de baas was over de eerste kat, wordt hijzelf verpletterd door zijn zonde en machtsmisbruik waardoor de tweede kat hem de baas is “whose craft had seduced me into murder, and whose informing voice had consigned me to the hangman”. Al met al lijkt niet de kat maar hijzelf duivels waarmee hij zijn eigen lot in de hel bezegelt en de kat hem slechts naar die ellendige bestemming brengt.

PS. Edgar Allan Poe zou zelf alcohol- en opiumverslaafd zijn, hetgeen misschien verklaart dat hij een buitengewoon scherpe, analytische geest combineert met verbeelding en gerichtheid op het macabere.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:12 uur

geplaatst: vandaag om 12:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.