Berenice - Edgar Allan Poe (1835)

Typisch Poe verhaal. Alle elementen uit zijn schrijfstijl kun je weer terug vinden: een sombere, macabare setting, een jonge vrouw (maagd) met een treurige geschiedenis en een macabere (wicked) hoofdpersoon met een vreemde obsessie. Al met al een heel mooi verhaal, met alle symboliek die je maar in een (Gothisch) Romantisch verhaal wilt lezen, maar toch doet dit op de een of andere manier iets minder overweldigend aan dan zijn grootse verhalen of gedichten.
Desalniettemin; 3,5*

Het verhaaltje ligt wat in de lijn als 'Het verraderlijke hart' of 'De zwarte kat', maar zoals hierboven gesteld kan het niet dezelfde sfeer oproepen. Ook gebruikt Poe hier wel heel veel spreuken en 'moeilijk' woorden, wat een beetje 'wijsneuzerig' overkomt.

Ben het eens met beide berichten hierboven. Een in wezen even schitterend als gruwelijk verhaal met een welhaast perverse ontknoping. Hoever kan een ziekelijke obsessie gaan...

Maar de vele 'moeilijke' beschrijvingen, woorden en uitdrukkingen, met name in de eerste paar bladzijden, doen afbreuk aan de spanning - iets waar Poe normaal gesproken als geen ander een meester in is.

Ik was al eens eerder aan Berenice begonnen, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik toen een pintje ophad en dat ik na een paar bladzijden al helemaal de draad was kwijt geraakt. Fast forward naar een goede maand later waarin ik een nieuwe poging ging ondernemen. Vreemd genoeg begon ik op nagenoeg hetzelfde ogenblik de draad wederom kwijt te geraken (de bladwijzer zat namelijk nog op de pagina) en deze keer was ik nochtans volbloed nuchter.

Je geraakt dan ook amper door het begin van Berenice. Egaeus die maar blijft doorbomen over zijn concentratieproblemen, je gedachten beginnen al snel een andere richting op te gaan en dat is zonde. Temeer omdat Poe hier voor de rest wel een erg sterk werk aflevert. De macabere fascinatie die Egaeus met de witte tanden van zijn geliefde krijgt, de angst die hem overvalt wanneer hij het dokterskistje ziet staan, ... Het is één van de beste Poe momenten en het is dan ook erg jammer dat hij dat niveau niet van het begin weet te benaderen. Naar het schijnt zou er trouwens een nog (meer) macabere versie bestaan waar een aantal extra paragrafen zijn waarin Egaeus het graf van Berenice bezoekt en duidelijk merkt dat deze nog leeft. Bij initiële release in 1935 waren deze paragrafen nog toegevoegd, maar nadat vele lezers geschokt waren door het geweld werd er in 1940 een gekuiste versie gepubliceerd. Dat is dan ook degene die in mijn verzamelbundel zit en ik had het liever anders gezien.

Het was alweer even geleden dat ik me nog eens verdiept had in het werk van Poe (The Cask of Amontillado viel me toch wat te lelijk tegen), maar dit mag er dan wel weer zijn. Een erg stroef begin in ieder geval en toch weet Poe het op den duur nog wel te keren. Er had meer in kunnen zitten, zoveel is duidelijk.

3*