The Tell-Tale Heart - Edgar Allan Poe (1843)

Fascinerend hoe een mens zijn hele hebben en houden kan verliezen door een detail.

Er is ook een lied van gemaakt door The Alan Parson's Project.

En zowel dat lied als dit verhaal zijn werkelijk fenomenaal. Geen woorden aan vuil maken, zou ik zeggen, gewoon LEZEN!

4,5*

Bericht verplaatst naar Edgar Allan Poe

Dit verhaal heeft wel wat elementen van Misdaad en straf. Moordenaar met een eigenzinnig motief (hier dat oog, daar een ideologisch idee), moord redelijk perfect gepleegd maar dan door eigen twijfel en falen toch verraden . Zou Dostojewski zich hierdoor (een beetje) hebben laten inspireren?

Het verhaal heeft eigenlijk ook heel wat mee van Poe's 'Zwarte Kat'.

5 paginas ?

Dat dacht ik eerlijk gezegd ook. Maar waar D. daar 100 pagina's en meer voor nodig heeft, weet Poe dit heel beknopt en toch heel beangstigend te beschrijven en de gevoelens over te brengen. Heel mooie sfeer neergezet, prettig geschreven en verrassend.

Leuk verhaaltje. Grappig hoe het hoofdpersoon blijft volhouden dat hij niet gestoord is.

Leuk verhaaltje inderdaad.

Vooral leuk om dit soort korte verhalen van mijn telefoon te lezen als ik even niks te doen heb.
Fantastische sfeer en erg mooi geschreven.

Pffff wat een verhaal! Knap hoe Poe ons mee laat kijken over de schouder van een psychopaat die zichzelf allesbehalve een psychopaat vindt!

4*

Gisteren bij de kringloopwinkel een boek gekocht dat heet: 50 beroemde griezelverhalen.
Dit was het 1ste verhaaltje in het boek.
Zeer aardig geschreven en best beangstigend. Tof !!

Poe is hier lekker op dreef met wat hij als geen ander kan: een dwingende vertelling, bijna een monoloog-interieur, van een bezeten man die tot gruwelijke daden wordt gedreven.
Hier weinig plaats voor dikdoenerig filosofisch geleuter (waar Poe soms helaas tot vervalt - zie bijvoorbeeld het danig mislukte 'Imp of the perverse') maar snedige, kwaadaardige 'actie' met een heerlijk gevoel voor snijdende spanning.
Dit is een spoedcursus Angstzweet en krankzinnigheid en Poe verkneukelt zich alleen al hierom nog vaak in zijn vochtige graf...

The Tell-Tale Heart staat denk ik wel ten boek als één van de bekendste verhalen van Edgar Allan Poe. Het is denk ik ook één van de meest verfilmde boeken van de schrijver en het leek me in ieder geval wel een interessant verhaal te worden. De vorige Poe die ik las, Berenice, lag me nog wel (met uitzondering van het wel erg stroeve begin) maar ik verwachtte hier toch nog net iets meer van vanwege de status die het doorheen de jaren heeft gekregen.

The Tell-Tale Heart is in ieder geval wel beter dan Berenice, maar het is toch alweer dezelfde truc die Poe hier bovenhaalt. Mij deed het verhaal in ieder geval erg hard denken aan The Black Cat, toevallig ook uitgebracht in 1843, en dat is zonde. Vooral omdat hier opnieuw dezelfde elementen aan bod komen (de perfect geplande moord die uiteindelijk wordt teniet gedaan vanwege het schuldgevoel van de dader), maar dan net iets minder goed uitgewerkt. Zo komt de wroeging van de verteller wel erg hard uit de lucht gevallen en rest er eigenlijk enkel nog het leuke aspect waar hij de lezer probeert te overtuigen dat hij toch echt wel geen psychopaat is. Dat neemt echter niet weg dat dit nog altijd wel vlotjes geschreven is en op zich nog wel tot één van de betere werken van Poe behoort. De spanningsopbouw blijft goed, Poe weet in een handvol pagina's een lekkere sfeer neer te zetten en je bent er natuurlijk snel door.

Dat is dan vooral ook de reden dat ik zijn oeuvre nog kan waarderen, het zijn vaak leuke tussendoortjes waar je niet al teveel moeite in moet steken. Toch hoop ik ooit nog eens echt overtuigd te worden door één van zijn verhalen, of is misschien zijn roman hetgeen waar ik naar op zoek ben? De volgende is William Wilson waar ik ooit al eens een verfilming van heb gezien. Ben benieuwd.

Kleine 3,5*

Voor de liefhebbers: The Tell Tale Heart. Deze korte animatiefilm, en een adaptatie van het gelijknamige Poe-verhaal, was de eerste cartoon die de beruchte "X-rating (18+)" kreeg. Zo eng is hij nu ook weer niet, maar dit blijft wel een van de meest memorabele adaptaties van Poe. Dit mede door het beste stel stembanden uit Hollywood genaamd James Mason, en de droomachtige tekeningen.

Stop it! Stop it you devils! It's there! Under the floor!

De kracht hiervan zit niet zozeer in de gebeurtenissen op zich, maar wel in het standpunt vanwaaruit ze verteld worden. Hoe meer de verteller ons ervan probeert te overtuigen dat hij niet gek is, hoe duidelijker het wordt dat hij dat wel is. Hij is psychotisch, heeft last van visuele en auditieve hallucinaties. In het oog van de oude man ziet hij de veruitwendiging van het kwaad. Het bonzen van het hart is het metronomische ritme dat hem tot waanzin drijft.

Het taalgebruik heeft een onrustige toon en een onregelmatig ritme. Er is een afwisseling tussen kalme en geagiteerde fases. Een uur lang staat hij stil in de duisternis; dan slaat hij helemaal door. Tijdens het politiebezoek heeft hij zichzelf tijdelijk onder controle, maar dan volgt een geëxalteerde climax. Het is uitstekend geschikt om hardop voor te lezen in het halfduister. Citeerbare zinnetjes roepen een lugubere sfeer op: "You fancy me mad. Madmen know nothing!" Dit is geen literatuur meer; het is muziek.