The Beach - Alex Garland (1996)

Ondanks dat Danny Boyle een fantastisch regisseur is, is het boek veel beter, en Boyle had er ook meer uit willen halen. Misschien toch beter als Ewan McGregor de hoofdrol had gespeeld en Boyle meer z'n gang kon gaan. De stijl van het boek is echt interessanter namelijk, gaat veel dieper op Richard in. Richard's dromen zijn in het boek ook beter en mooier, als voorbeeld. En er zijn nog meer elementen waarvan ik denk; HOE KUNNEN ZE DIT UIT DE FILM LATEN?! Ik miste Jed bijvoorbeeld heel erg.

Ik kan verschillen blijven opnoemen, maar jullie snappen het denk ik wel.

Het boek krijgt een vijf, de film een vier.

Het gaat eigenlijk over iemand die al op reis is (gevlucht voor een aantal zaken in `real life`),en die zich een soort ideale wereld voorstelt.
Dan krijgt hij in Thailand(Bangkok), die `schatkaart,`en uiteindelijk arriveert hij ook in die `ideale` wereld.
(volgens mij ko -pag -nan,waar nog een hele heisa is geweest vanwege de opnamen,in strijd met `natuurgebied`)

Tot hij erachter komt dat de wereld niet zo ideaal is,en daar ook `de zeven zonden`heersen, Jaloezie,begeerte,en die andere vijf )

Het gedeelte Naar dat eiland toe is op zich spannender dan het gedeelte OP het eiland, want daar vervalt het boek in een soort `soap serie`.

Het boek is perfect voor diegenen die graag zelf willen reizen en graag mooie/positieve en schilderachtige ervaringen willen lezen, die graag lezen over spanning en sensatie, teleurstelling en `echt` menselijk gedrag, maar voor degenen die doorhebben dat ``shangri-la`` niet bestaat, gewoon een zeer aardige weglezer.

Boek (voorlopig)3.

Dit boek wil ik sinds ik de film heb gezien lezen. De film kreeg eigenlijk maar lauwe kritieken maar zelf vond ik hem (op het zwakke laatste vijfde na) een zeer sterke film. Vooral de mysterieuze vakantie-sfeer vind ik goed opgevangen. Als ik de berichten hier lees dan moet het boek zelfs nog sterker zijn. Ben erg benieuwd.

Film is leuk, maar boek is véééél beter!!!

Het boek is vooral een leuke kritiek op de volkstammen 'lonelyplanet'backpackers die elkaar allemaal achternagaan, maar zichzelf toch veel beter en hoogstaander vinden dan mensen die gewoon naar een camping in Frankrijk gaan.
Ben het natuurlijk ook eens met de bovenstaande opmerkingen over het boek, dat veel beter is dan de film.

Tegenwoordig lees ik meer boeken nadat ik van tevoren de film heb gezien. Ik hou van dit boek.
Het is zo'n intense ervaring. Je krijg gewoon zin om te gaan back packen in Thailand. Iets wat je niet gemist mag hebben. Jammer dat deauteur tegenwoordig niet meer zo populair is, hij verdiend beter!

Goed boek, ik waande mij van begin tot eind in Thailand. De vele personages in het verhaal
werden al lezende ook mijn vrienden (en vijanden) en toen ik het boek bijna uit had kreeg ik
weer eens last van verlatingsangst, nog een paar bladzijdes, het boek dichtslaan en dan al
die mensen weer loslaten, snik snik
Met een hoofdpersonage dat vaker voorkomt in mijn lievelingsboeken, iemand die wel deel
uitmaakt van een groep mensen maar niet echt deelneemt, vanaf de zijlijn toekijkt zeg maar,
vaak dromerig maar ook scherp in het doorzien van (huichelachtige) mensen.
Rugzaktoeristen die een paradijs op aarde willen scheppen, blijkt dus ook een illusie te zijn,
op een gegeven ogenblik ligt er een jongen op zijn bed te kreperen van de pijn, hij is zwaar
gewond, en ipv hem te helpen of wat dan ook roepen de andere strandbewoners hem toe
dat ie z'n kop moet houden, werkelijk bewonderenswaardig dat altruisme in de mens...
Expeditie Robinson maar zonder camera's & van kwaad tot erger.

De sfeer van de film, het avontuurgevoel en de soundtrack zorgde ervoor dat ik The Beach misschien wel 6-7 keer heb gezien. De beelden van de lagune, met Moby's "Porcelain" zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Dit boek heb ik al jaren in de kast staan en ben er onlangs pas mee begonnen. Ik ken de film dus al goed, maar toen het vorige week lekker weer was , kreeg ik weer zin in de sfeer van The Beach. Lekker op balkon, boek erbij. Misschien zou ik nog worden verrast.

Hoe goed ik de film ook vind, het boek is weer eens beter. Grimmiger en spannender vooral.
Het eiland en de bewoners komen nog meer tot leven.
De hand van meester Danny Boyle is zeker zichtbaar, maar ik heb ook stilgestaan dat de auteur pas
26 was toen hij dit mooie, originele verhaal schreef.

De eerste 100 pagina’s behoren tot het beste wat ik al gelezen heb. Het tempo ligt hoog, de personages zijn cool en de beschrijvingen van de landschappen spreken tot de verbeelding. Kortom: Garland maakt er een geweldige trip van. Hij voorziet het verhaal ook rijkelijk van knipogen naar popcultuur. Zo krijgt het oerklassieke thema - de zoektocht naar het paradijs - toch een eigentijds karakter.

Onder het motto ‘To travel hopefully is a better thing than to arrive’ had de queeste van Richard en zijn Franse reisgenoten wal wat langer mogen duren. De auteur verschiet zijn kruid m.i. te snel. Ik had het gevoel dat er nog veel meer te beleven viel vooraleer de vrienden hun bestemming zouden bereiken, en ik was dan ook verrast (en ietwat teleurgesteld) toen bleek dat ze al gearriveerd waren. Zou een oudere Garland meer tijd uitgetrokken hebben om de trip in geuren en kleuren te beschrijven?

Anyway, eens gestrand wordt er een versnelling of twee lager geschakeld. De focus verschuift vanaf nu ook duidelijk naar de onderlinge relaties tussen de eilandbewoners. Ook dat is interessant - een soort Lord of the Flies maar dan met (iets) vredelievendere jongeren -, al merk je dat er geen groot socioloog aan Garland verloren is gegaan. Gelukkig blijft er ook ruimte voor spanning en avontuur, helemaal inzakken doet deze roman nooit.

Naar het einde toe gedraagt Sal, de leidster van de eiland-commune, zich steeds meer als een psychopaat. Ook haar vriendje Bugs spoort duidelijk niet helemaal. Voor de rest springt Garland opvallend spaarzaam om met kritiek op zijn personages. Over het moreel kompas van deze backpackers valt nochtans wel het een en ander op te merken. Ze lieten hun familie in de steek om te chillen op een strand. En ze zijn ook nog eens hypocriet: ondanks hun open minded attitude, zouden ze liefst een Chinese muur rond het eiland bouwen, zodat ze hun paradijs met niemand anders hoeven te delen...

Laten we vooral niet vergeten dat Garland amper 26 jaar was toen dit boek uitkwam. Op die leeftijd kun je nog niet schrijven als de groten der aarde. En toch zie ik de jonge leeftijd vooral als een troef vanwege de enorme onbezonnenheid.

4*

Fun detail: ieder hoofdstuk begint met een een tekening van een belangrijke gebeurtenis die eraan zit te komen (althans, in de Penguin-uitgave die ik las). In de meeste romans zou zoiets onnozel zijn, maar hier vond ik het wel leuk als teaser.