Na drie boeken van hem te hebben gelezen, is Baricco uitgegroeid tot een van mijn favoriete auteurs, en ben ik vooral verbaasd dat ik nooit vroeger van hem gehoord heb. Een echt meesterwerk (lees: vijf sterren boek

) heb ik van hem nog niet ontdekt, maar hij slaagt er wel steeds in om me helemaal te betoveren met zijn prachtige mengeling van buitensporige fantasie, milde humor en poëtische, diepmenselijke personages. Waar het nog een beetje aan ontbreekt is een verhaal waarin dat ook allemaal perfect samenkomt zonder te geconstrueerd over te komen - maar voorlopig til ik daar helemaal niet zwaar aan.
Oceano Mare is een wat vreemde leeservaring, en een van die boeken waar ik maar niet in wou vorderen. Tot ik het deze namiddag nog eens vastnam, en in één keer verslond. Het beeldend en als gedachten vloeiend en hortend taalgebruik, en de veelheid aan personages waren eerst de redenen waarom het maar niet wou lukken met dit boek, maar vandaag bleken het juist de elementen te zijn die dit boek zo onweerstaanbaar maken... Ik volg Pythia dat het geen echt levende personages zijn, steeds wordt er een zekere soms zelfs ironische afstand bewaard - maar toch heb ik ze haast allemaal in mijn hart gesloten. Het tweede deel, op zich een vreemde eend in het boek, is tegelijk het hoogtepunt: hier toont Baricco dat hij ook zonder zonderlinge personages een meeslepend verhaal kan schrijven, en staat de experimentele schrijfstijl helemaal ten dienste van de emotie van het gebeuren. Maar laat hij vooral blijven ook prachtige personages verzinnen - mensen zoals Plasson en Bartleboom kom je in de hedendaagse literatuur veel te weinig tegen, en het zou zwaar zonde zijn om ze te moeten missen!
Voor de korte tijd dat ik nog in Duitsland woon blijf ik mijn boeken ook in het Duits lezen - en dat werkt hier wonderwel. Italiaans zal ik nooit beheersen vrees ik, maar het Duits is een mooi alternatief voor poëtische kunststukjes als dit.