La Vérité sur l’Affaire Harry Quebert - Joël Dicker (2012)

Dicker weet met dit boek een fantastische thriller te schrijven die je steeds weer op het verkeerde spoor zet. Er is heel erg veel goeds aan dit boek. Waarom dan slechts drie sterren?

Het is onmogelijk zelf achter de antwoorden in het boek te komen. Marcus ontdekt dingen aan de hand van clues die wij niet hebben en pas krijgen als hij ze ziet. Je gaat mee met zijn gedachten, maar kan zelf geen conclusies trekken. Dit houdt het boek spannend, want je hebt het plot niet te vroeg door, maar het is ook jammer dat je zelf geen ideeën kunt vormen.

Verder is Nola een moeilijk meisje waar je jezelf lastig mee kunt identificeren. Gaandeweg verloor ik mijn sympathie voor Nola een beetje, wat wel essentieel is om bij het boek te blijven. Het duurde te lang voor je erachter kwam wat er in Alabama was gebeurd.

Hoewel goed geschreven, hoewel spannend en hoewel gevuld met goed uitgedachte personages, toch doet dit af aan het boek. Ook is het eigenlijk te dik: iets korter was het beter geweest, want nu was de wil om hem uit te lezen er wel, maar duurde dat zo lang dat die weer een beetje af begon te nemen.

En tot slot: ik begrijp niet waarom Jenny bij Travis bleef toen ze ontdekte wat hij had gedaan, als ze niet eens echt van hem hield. Zwak punt in een roman die een ode aan de liefde probeert te zijn.

Ik had er ook meer van verwacht. Minimaal 200 paginas te lang, vooral door veel gebeurtenissen die tot in den treure terug komen en enkele clichématige personages.

Maar ook een mooi muder mysterie, goede plot, een aantal zijlijnen die uiteindelijk samen komen en deel uitmaken van het mysterie, een goed geschreven einde (plusminus de laatste 150 paginas is één lange ontrafeling). Dicker neemt mij echter wat te veel tijd voor zijn inleiding, het liefdesverhaal en de inwoners van Aurora, NH in 1975 en 2008.

Een zeven, kortom 3,5*

Uitgebreider:
Boekrecensie Joël Dicker – De waarheid over de zaak Harry Quebert | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com

Een ouderwets spannend leesavontuur.

Een tegengeluid dan maar. Ik had er minder verwacht. De hele dit-is-geen-literatuur-discussie maakte mij nieuwsgierig. Of het literatuur is laat ik in het midden, zulke onnozele discussies zijn niet aan mij besteed. Een goed verhaal is een goed verhaal. En dat heeft Dicker geschreven. Het is een echte pageturner. Ik ga mee in het argument dat het verhaal iets te lang duurt, maar afgezien daarvan is er niets op af te dingen. Het is goed geschreven, de plot is prima, het decor is fantastisch, de sfeer is heerlijk mysterieus, er zitten prima zijlijnen in, en de karakters zijn stuk voor stuk geslaagd. Misschien is niet alles even origineel, maar het is in ieder geval zeer goed uitgevoerd.

Zeer onderhoudende kruising van de twists en turns van de betere thriller met de eigenzinnigheid en de gelaagdheid van literair werk. Wat zo ontzettend goed werkt is dat het een geraffineerd spel met zijn eigen vorm speelt door de subjectief ingekleurde getuigenverslagen steeds in te bedden in de zoektocht van een schrijver die zelf over zijn eigen writer's block heen probeert te komen. Het zoeken naar antwoorden op gebeurtenissen uit het verleden wordt letterlijk de worsteling gemaakt van een schrijver die inspiratie probeert te vinden om verder te kunnen. Daarmee is het een vermakelijk zelfbewuste roman over het proces van schrijven en de magie die er rondom het schrijverschap bestaat.

Ik vond dit een redelijk slecht boek, met ongerijmdheden en slordigheden (naar de ondergaande zon kijken aan de oostkust?) en met een plot die zo gekunsteld is, dat er geen lol meer aan is. Bovendien ook slecht geschreven.

- Joël Dicker

Jammer van deze uitspraak. Want als roman komt het geheel er bijzonder karig vanaf. Waar zou het romangedeelte dan over moeten gaan? Dicker windt er geen doekjes om; over de liefde. En juist dat gedeelte laat de knokkels van mijn tenen danig opbollen en de beenderen vlijtig tegen het vel drukken. Want veel verder komt dan 'Ik hou van jou, Harry! Jij bent een geweldig schrijver!!! Ik hou ook van jou, Nola! Jij bent mijn inspiratie!!' komt de liefdesschets niet. Juist in een roman moet je de liefde niet benoemen, maar aan de hand van anekdotes laten zien waarom deze twee personen voor elkaar gemaakt zijn. Alleen tijdens hun ontmoeting ontwaarde er een schim van dat streven. Daarna werd het kaal, afgezaagd en nietszeggend.

Dat neemt niet weg dat het boek een verdienstelijke pageturner is, al had het een flink pak bondiger gekund. Om voor alles dat losjes gelieerd is aan 'De zaak Harry Quebert' een flashback in te lassen, tot aan 1953 aan toe, is overdadig. Maar goed, het is duidelijk dat de schrijver een meesterwerk in gedachten had, en dat daar volgens hem ook een zekere kwantiteit van Russische proporties bij past. 200 pagina's eraf was het best geweest. Verder is de schrijfstijl over het algemeen verzorgd, maar verre van sprankelend. De 31 raadgevingen van Harry aan Marcus aan het begin van ieder hoofdstuk zijn wel aardig bedacht, en daar komen dan ook de frases in voor die het dichtst tegen literatuur aan schurken.