Van Oude Menschen, de Dingen Die Voorbij Gaan - Louis Couperus (1906)

Weergaloos boek van Louis Couperus. Er gebeurt eigenlijk niet zoveel, maar de dreiging van het verleden is zo ontzettend mooi beschreven, en kent zijn gelijken niet in de wereldliteratuur.

Toch maar 5*

Ik ben haast verzopen in dit boek. Gezien de omvang in combinatie met mijn trage leestempo ben ik zo'n vier dagen van de wereld geweest en kwam ik weer tot leven nadat ik de laatste letters had 'opgevreten'.
Wat een adembenemend, prachtig boek in een prachtige stijl en met geweldige woordkeuze geschreven.

Ik was ook erg gegrepen door dit boek, alhoewel me weinig meer is bijgebleven. De dingen die voorbijgaan zeg maar. Beeldend sowieso de beste 19de eeuwse schrijver.

Ken het boek verder niet, maar die titel vind ik écht mooi

Inderdaad, daardoor krijg ik al gelijk zin om het boek te gaan lezen.

Helemaal mee eens!

Dan wordt het toch hoog tijd voor jullie om dit boek te gaan lezen. Waar wachten jullie op?

Op de bus naar de bibliotheek.

Ik heb gisteren in de bibliotheek een kwartiertje de tijd genomen om in dit boek te beginnen, maar ik heb het toch maar weer weggelegd. Ik kan me slechts zeer moeilijk zetten tot het lezen van verhalen over (mensen uit) Nederlands Indië. Dat onderwerp interesseert me helemaal niet.

Dit moest ik vroeger lezen voor school en op de een of andere manier had ik moeite dit uit te lezen. Nee, zeker niet mijn favoriete boek.

Qua entertainmentwaarde vond ik dit boek eigenlijk maar niks, maarja, het is een boek uit 1906 en dat maakt het toch wel erg bijzonder om te lezen. En hoewel het taalgebruik wollig en soms ondoorspitbaar is, merkte ik wel erg goed dat Couperus een intellectueel was met een erg 'doordachte' manier van schrijven. Laat ik het anders verwoorden: dit boek lees je niet voor je lol, maar het is wel erg goed geschreven (steekt goed in elkaar) en stemt je ook tot nadenken

Op de achterkant van deze roman staat literaire thriller uit 1906 wat ik nogal grappig vind gezien het aantal literaire thrillers waar we heden ten dage onder begraven worden.
Ik ben nog maar net begonnen in Van Oude Menschen de Dingen die Voorbij Gaan, een boek waarvan ik dacht dat ik er waarschijnlijk niet doorheen zou (zal) komen. Dit omdat ik ooit fragmenten van de tv-serie zag en ik het o zo langdradig vond.
Tot mijn verrassing leest het tot nu toe juist vlot ondanks het ouderwetse taalgebruik en ben ik benieuwd naar de rest van het verhaal. In de eerste twintig pagina's zit voor mijn gevoel al heel veel verstopt waarbij m.n. Moeder Ottillie me direct erg aanspreekt. Wat een bijzondere vrouw voor die tijd!
Mijn 'andere' boeken van dit moment gaan opzij, ik ga eerst voor Moeder Ottillie.

De titel mag dan zijn 'Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan...', wat niet voorbijgaat is de kracht van Couperus' werk.
Niet alleen werd ik direct gegrepen door de persoon van Moeder Ottillie, ook de andere karakters spreken zeer tot mijn verbeelding. Couperus heeft hen goed en treffend uitgediept.
Welke invloed het familiegeheim op alle nazaten heeft gehad is verschillend en uniek. Net zoals dat nu nog zou kunnen gebeuren.
Wat mooi dat 101 jaar na dato een schrijver nog zo weet te raken.

Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan... Is nu het onderwerp van de boekenweek

Wow! wat een geweldig boek! Dit was mijn kennismaking met Couperus en het is me zeker niet tegengevallen, integendeel. Wat een mooi verhaal, met tot de verbeelding sprekende personages en hele mooie scenes. Het slot is ook geweldig, vooral de laatste zin. 5*

Mijn eerste kennismaking met Couperus. Ondanks dat het geheel ietwat traag leest, zijn de beschrijvingen wonderschoon, vooral in het eerste deel. In het tweede deel verlies je zo nu en dan de personages een beetje. Eindigt wel weer erg mooi...

3,5*

'Van Oude Menschen, de Dingen die voorbij gaan' is een roman met sfeer die nooit beklemmend wordt. Er is 'dat ding' waar iedereen van weet, maar nooit dreigt dit aan de oppervlakte te komen en uiteindelijk lost het zichzelf op. In mijn ogen is dit deel dan ook niet helemaal geslaagd.
De tweede verhaallijn die gaat over de liefde in de familie, is dan ook interessanter. Iedereen vecht er op zijn eigen wijze mee en nergens slaagt hij echt. Een mooie beschouwing vanuit een psychologisch perspectief. Maar ook dit verhaal bloedt een beetje dood, doordat ook hier te weinig gebeurt.
Een boek dat vol is van mooie taal, maar waar meer in had gezeten.

Vreselijk! Gelukkig konden de Fransen en Russen rond deze tijd wel schrijven. Wat een truttig geklaag en ellendige personages.

Vergeleken met die andere (familie), die in hetzelfde tijdsgewricht in Lübeck het eigen verval met lede ogen moet aanzien, is het verhaal over Ottilie Dercksz en haar nazaten beduidend minder ambitieus. Maar dat maakt het voor de betreffende familieleden niet minder schrijnend.

Afgezien van een incidenteel kort verhaal ( De Obsessie ) tijdens de middelbare schooltijd en het in die tijd waarachtig schokkende beeld van een blote Pleuni Touw, badend in bloed voor de televisiebewerking van De Stille Kracht, is Oude Mensen mijn eerste echte kennismaking met Couperus. Ik had schrik voor het stoffige imago van de man die volgens ‘de canon’ misschien wel onze meest vooraanstaande schrijver is. Die aarzeling is ten onrechte, zoals eenieder weet die met het archaïsche Nederlands overweg kan. Op een elegante, suggestieve manier ontvouwt Couperus al vroeg in het boek, waarin alle personages aanhoudend ouder en jonger lijken dan ze zijn, de eerste onthutsende feiten: dood- en erfzonde, bloedschande en zwijgen. En een zware schuld, die als een stil, verwijtend fantoom - Het Ding - voorbijgaat. In plaats van stoffige of trage kost, zien we een schrijver die bij wijlen radicaal zijn tanden kan laten zien:
Of:
Zo borduurt Louis Couperus de details op zijn sluier van authentieke alledaagsheid waaronder de angst, de verdorvenheid en het schandaal trillen en sidderen!

Het duurde even voor ik mijn vinger erachter kreeg, met wie ik nu eigenlijk geacht was mee te leven. Mededogen, of plaatsvervangende spijt, voor deze of gene is niet moeilijk op te brengen maar de enige die ik het geluk kan gunnen is de jonge Ottilie; zij heeft aan het grauwe, schuldige bestaan in Nederland weten te ontkomen en in Nice een modern, vrij leven gevonden met haar minnaar. Echter, zij mag dan weliswaar een verfrissende verschijning zijn, meer dan een voetnoot in de hele geschiedenis neemt ze niet voor haar rekening. Pas op driekwart van het boek drong tot me door dat de momenten waarop Het Ding Dat Voorbij Gaat daadwerkelijk langs trekt, de eigenlijke hoogtepunten van het boek zijn. En daar gaat ook de sympathie naar uit; het Ding wil gekend worden! Want laten we eerlijk wezen, die personages klungelen stuk voor stuk maar wat aan...

De tragedie van Van Oude Mensen lijkt misschien over een noodlottig incident uit het verleden te gaan, maar in essentie beschrijft het de tragiek van niet weten te midden van getrouwen, van weten en zwijgen, en van de zelf-overtuigde eenzaamheid van de zwijgend-wetende. De griezelige wijze waarop het Ding optreedt in nabijheid van de oude Ottilie, die met het verleidelijke uiterlijk en verlangen van haar inmiddels lang vervlogen jeugd alle decadente onheil over haar nazaten heeft afgeroepen, is in feite al niet meer nodig. De stervende over-overgrootmoeder schat haar verzwijgen als haar grootste zegen. In die illusie vouwt ze gelukzalig haar handen en laat een etterende wond achter, die zij niet alleen zichzelf maar ook de anderen heeft ontzegd te verzorgen. En dan toch nog zoveel liefde - of wat daar voor doorgaat - om zich heen...

Twee kwesties knagen nog. In het tamelijk droge nawoord bij de Perpetua-uitgave wijst Fréderic Bastet op een aantal autobiografische details (van Couperus' levensloop ben ik maar weinig op de hoogte) waaronder de impliciete homoseksuele aard van Lot. Laat dat dan eventueel verklaren waarom zijn incestueuze huwelijk met Elly geen enkele bedenking bij hem teweeg brengt. Maar een raadsel blijft waarom de oude Ottilie en de oude Takma, als ze dan zo gepassioneerd van elkaar hielden, na hun schanddaad nooit getrouwd zijn.

Ontegenzeggelijk een goed boek met een, voor nu, apart taalgebruik. Niet alleen de zonde in het verre Ned. Indië begaan, maar ook alle verwikkelingen binnen de families maken dat je geïnteresseerd raakt hoe het verhaal verder zal gaan. En dan zijn de vele karakters allemaal redelijk uitgediept. Maar er zijn er maar weinig die je sympathiek gaat vinden. En ja, de schrijver/journalist Lot, met zijn wisselvallige, ambivalente relatie met literatuur en journalistiek heeft zeker enige autobiografische kenmerken.

Het is een aparte familie, met veel onuitgesproken gedoe. Misschien komt het door de veelheid aan personen dat ik me voor niemand echt interesseer. De vele herhalingen gaan me vervelen, zowel de gedachten die in kringetjes gaan en de gesprekken waarin steeds hetzelfde wordt gezegd, als de uitspraken die door het boek heen telkens terugkomen. Hoe het precies zit met die moord kan me ook weinig schelen. Kortom, dit viel me tegen.

Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan… – Louis Couperus | Lalagè leest - lalageleest.nl

In de jaren 80 en 90 enige werken van Couperus aangeschaft. Deze na zo'n 23 jaar weer eens herlezen. Een mooie, trage roman waarin de ouderdom niet als iets wenselijks wordt gezien.