Analfabeten Som Kunde Räkna - Jonas Jonasson (2013)

Soms vraag ik me werkelijk af wat de reden is (indien al aanwezig!) dat een vertaler (of vertaalster) een titel bedenkt die op geen enkele manier met de oorspronkelijke in verbinding staat. "Analfabeten som kunde räkna" betekent eenvoudigweg "De analfabeet die kon rekenen". Gelet op de plotomschrijving had de vertaler/vertaalster het toch niet verder hoeven zoeken?

In dit geval heeft uitgeverij Signatuur de hulp van lezers ingeroepen bij het bepalen van de titel. Aan de hand van een korte beschrijving van de inhoud van het nieuwe boek mochten lezers ideeën voor een titel opsturen met het boek met de winnende titel erop als prijs.

En dat vind ik een zeer slecht idee, ben het helemaal eens met Ags, dat hou je toch niet voor mogelijk! Enfin, wie zijn 'de lezers', en wat bezielt een uitgever dit te doen eigenlijk. Het is mooi geworden met de vertaling.

De uitgever doet het natuurlijk als publiciteitsstunt. En de gekozen titel slaat natuurlijk nergens op, lijkt wel de titel van een B-film.

Beetje jammer. Iets dat mooi klinkt veranderen in iets wat behoorlijk inwisselbaar is.

De plot lijkt ook dat van een B-film, dus zo bezien past de titel wel weer goed.

(Overigens ben ik het verder natuurlijk eens met de verontwaardiging van de users hierboven. Afstraffen dit soort onzin.)

Het lijkt qua stijl veel op zijn voorganger. Niet dat dat erg is, het is opnieuw een wonderlijk grappig verhaal met veel geweldige (en domme)personages en ultra bizarre voorvallen, het toeval speelt wederom een enorme rol, het is maatschappijkritisch en er zit maar een klein stukje in wat langdradig is en wat het tempo er kortstondig uit haalt.

Uitgebreidere boekverslag op mijn weblog

'De 100 jarige man...' heb ik met veel plezier gelezen. Er viel best wat af te dingen op de al te lollige stijl, maar toch vond ik het een zeer leuk boek.

Dit boek heb ik na een pagina of zestig weggelegd. Ben niet van plan het nog uit te lezen. Wat een hoop flauwekul, zeg. Het lijkt of Jonasson ongecontroleerd maar alle onzin opschrijft in een krampachtige poging grappig te zijn. Toen hij omstandig begon uit te wijden over de extreem overdreven wens van een van de (hoofd?)figuren om de koning een hand te geven, was ik er eigenlijk al klaar mee. Maar 'the limit' was het wel toen hij begon over de plannen die die vent blijkbaar voor zijn toekomstige zoon had.

Ik heb het niet uitgelezen en zal derhalve geen waardering in sterren geven. Maar had ik het wel uitgelezen dan had mijn beoordeling vermoedelijk eerder onder dan boven de twee sterren gelegen.

Deze schrijver kende ik natuurlijk al van zijn kostelijke boekwerkje over ‘de 100-jarige die uit het raam klom en verdween’, en dit boek ligt heel erg in dezelfde lijn. Wat we dus lezen is wederom een vertelling over de bizarre avonturen van een ongedachte held, met veel dwarsverbandjes naar de wereldgeschiedenis en historische personages. Het plot gaat razendsnel, is kluchtig en zit weer vol met hoogst onwaarschijnlijke en ronduit krankzinnige plotwendingen. Een belangrijk plotelement is wederom dat de hoofdpersoon beschikt over een grote rijkdom (deze keer diamanten ingenaaid in de zoom van een versleten jas). En zelfs de hoofdpersonen uit beide boeken, hoe verschillend ook (een hoogbejaarde Zweedse man versus een jonge zwarte vrouw uit Zuid-Afrika) lijken eigenlijk heel erg op elkaar, door hun intelligentie en onverstoorbare en nuchtere karakter. Hoewel wederom toch wel weer erg geestig, vond ik dit boek hiermee uiteindelijk daarom toch teveel een herhalingsoefening om het echt te waarderen. Mijn tip is dus: lees gewoon één van de beide boeken en laat het daarbij!

Eens met Christiand. Teveel een soort "herhalingsoefening" van "de 100-jarige". Al met al een net iets minder pakkend kolderiek verhaal, dat ik toch wel met plezier heb gelezen.

Amusant verhaal, maar ik had hiervoor al de 100-jarige en de gangster gelezen en het doet allemaal wel hetzelfde aan. Niettemin heb ik een aantal keer gegniffeld op de trein. Ik vind het ook wel leuk dat er echt bestaande personages in verwerkt worden.

Het lollig sarcastische toontje weet ik wel te waarderen, en tegen wat onnozele, absurde verhaallijnen ben ik op zich niet. Maar meer dan vlot weglezende nonsens is het niet. Niet geneigd om zijn bekendere boek nog te lezen na deze kennismaking.

Ik kende zijn “100-jarige” alleen als film en vond daar weinig aan, het boek zal ongetwijfeld beter zijn, maar ik wist niet dat deze ook van Jonasson’s hand was anders was ik er misschien niet aan begonnen.

Maar je krijgt wel eens een boek cadeau, dus ik sloeg het maar open. Ik vond het maar een flauw boek zonder enige karakterontwikkeling- iedereen is een typetje- vol absurditeiten die me maar matig konden boeien. Vond het nogal behaagziek, nergens schuurt het of wordt je even op het verkeerde been gezet. Het leest wel makkelijk weg, maar achteraf een beetje zonde van mijn tijd.