Leve het voordeel van de twijfel! Waarom dat? Omdat ik zonder het voordeel van de twijfel dit boek na 200 pagina's had weggelegd en er nooit meer naar om had gekeken. Niet dat het slecht was. Het décor (de Nieuw Zeelandse goudvlakten, rond 1865) is helemaal geweldig, de sfeer aangenaam duister en het boek leest als een trein. Maar wat moet je met een roman die 20 hoofdpersonages telt? Die bovendien gaat over 3 mysterieuze zaken (dood, bijna-dood, verdwijning) die weer naar allerlei andere duistere zaken leiden.
Het eerste deel (360 pagina's lang) is met al zijn personages en al zijn gebeurtenissen bijzonder lastig te volgen. Bovendien krijg je in dat eerste deel niet echt warme gevoelens bij die personages, ze zijn vaak niet veel meer dan de raderen die de plot in beweging houden.
Gelukkig krijgt het verhaal na dat eerste deel wat meer helderheid en gaan sommige personages een grotere rol spelen. Ook belangrijk: in het eerste deel krijgen we een langgerekt expose over wat er lijkt te zijn gebeurd, in de daarop volgende delen wordt het verhaal in de tegenwoordige tijd opgepikt, wat het allemaal net wat actiever en spannender maakt. In de laatste hoofdstukken krijgen we dan alle vragen beantwoord waarmee we nog zitten.
Tegen die tijd ben je al helemaal thuis in dat wonderlijke stadje Hokitika, met zijn hotels, saloons, scheepsagentschappen, gevangenis en bank. En als je de laatste bladzijde omslaat ben je blij dat je eindelijk alles weet, dat Moody een partner heeft gevonden dat Carver zijn hoofd is ingeslagen en dat Anna weer op vrije voeten komt. En dan bedenk je je dat je alle 20 personages zonder met je ogen te knipperen voor de geest kunt halen, dat je de verhaallijnen zo goed als compleet kunt navertellen, en dat je het jammer vindt om afscheid te nemen van Hokitika en haar inwoners. Kortom, je beseft dat je eigenlijk enorm hebt genoten van dit boek.
En dat allemaal dankzij het voordeel van de twijfel!