Příliš Hlučná Samota - Bohumil Hrabal (1977)

Alternatieve titels: Al te Luide Eenzaamheid | Too Loud a Solitude

mijn stem

3,97 (19)

19 stemmen

Tsjechisch
Sociaal

133 pagina's
Eerste druk: Ceska Expedice, Praag (Tsjechoslowakije)

Haňt'a plet al vijfendertig jaar in een Praagse kelder oud papier. Uit al dat papier dat dagelijks over hem wordt uitgestort, redt hij mooie boeken, gedachten en reproducties. Een aantal boeken, hij bewaart boeken boven zijn bed, geeft hij soms weg en af en toe stopt hij een opengeslagen boek in een nieuwe baal die hij moet persen, als een parel in een oester. Als hij op een dag te horen krijgt dat zijn werk zal worden overgenomen door jonge werkers met een hydraulische pers, maakt hij zijn laatste kunstwerk: een baal met zichzelf in het midden, zijn eigen hart als ultieme parel.

Links

zoek naar dit boek op bol.com

zoeken in: gebruikersnaamgebruikers bericht beide

<1 >

3,5

eRCee

geplaatst: 5 mei 2009, 10:59 uur

De beelden die Hrabal in Al te luide eenzaamheid weer weet op te roepen vormen het hart van dit boek. De oude man met papierplet, het schichtige zigeunermeisje, de oom met de privelocomotief, een jongetje in de sportkantine, allemaal erg levend en fantastisch bedacht. Ook de gehele sfeer van melancholie en verval (maar altijd eveneens schoonheid) is indringend. Toch komt voor mijn gevoel het boek pas in de laatste tien pagina's los en dan is het net te kort om echte indruk te maken. Maar een rasschrijver is Hrabal zonder twijfel. Elke Oost-Europeaan is een rasschrijver, begin ik zo langzamerhand te geloven.

* denotes required fields.