Advocaat van de Hanen - A.F.Th. van der Heijden (1990)

Het allerbeste deel van de serie De Tandeloze Tijd, op de voet gevolgd door De Slag om de blauwbrug. Heel mooi feit en fictie (de dood van Hans Kok, de krakersscene in Amsterdam) met elkaar vermengd.

Best leesbaar, maar nogal overschat boek. Er wordt vaak beweerd dat dit over de krakersscene gaat, maar dat is alleen maar achtergrond. Een advocaat zuipt zich 1x in het jaar helemaal klem. Boeien.

Meer schrappen zou vd Heijden goed doen.

Nou, die periodieke drankzucht wordt wel heel treffend en ook (gedeeltelijk, ik moet oppassen wat ik zeg) herkenbaar neergezet. Ik voelde me soms wat aangeschoten toen ik het las.

Bovendien is Ernst ook van de wodka en dat schept toch wel iets van een band.

Een schrijver die zijn hoofdpersoon (in een serieuze roman!) Ernst Quispel noemt, die kan ik moeilijk serieus nemen.

Zoals gezegd: best leesbaar, maar ik had geen moment de indruk dat meesterwerk te lezen waar de kritiek het over had. Het werd destijds door zo ongeveer iedereen de hemel ingeprezen.

mmm, toch maar eens dringend lezen dan. Heb alleen 'onder het plaveisel…' gelezen. En die was ronduit schitterend.

Sterk boek. Hoewel ik niet zo'n ervaren alcoholist ben als Slowgaze (gna, gna) vond ik het toch een erg mooi boek. Vooral het einde, met de terras-scène die uitmondt in de kroeg-scène met prachtige overdenkingen en hersenspinsels van Ernst zelve. Het begin had ik, moet ik eerlijk toegeven, wel moeite om in het verhaal te geraken, maar het einde maakt alles goed. Vooral die laatste 'mondjesmaat' doet 't 'm. Goed boek!

Overigens het eerste deel dat ik van de serie lees. Misschien werk ik 'm 'ns af van achter naar voren.. Dé manier van series lezen, niet?

Hoogtepunt uit de serie, geweldig boek! Alle loftuitingen die ik bij voorgaande delen plaatste, zijn hier ook van toepassing. Maar het verhaal is nog meeslepender en Ernst Quispel is een zeer vermakelijk hoofdpersonage. De combinatie van het persoonlijke verhaal van Ernst - met zijn drankzucht, liefdesperikelen en de vele grappige of ontroerende overpeinzingen - tegen het decor van de krakersrellen in de jaren '80 is een gouden greep. Vele memorabele scenes zullen me nog lang bijblijven. Samen met de twee boeken die deel drie vormen is het ook een prachtige ode aan de stad Amsterdam, zoals Vallende Ouders dat was voor Nijmegen en De Gevarendriehoek voor het Brabantse platteland.

Hulde voor Van der Heijden, die zich stilletjes opwerkt tot één van mijn favoriete auteurs.