Mank - Herman Brusselmans (2002)

Eindelijk toegevoegd! Heerlijk vertelseltje van 183 pagina's over een dag uit het leven van het hoofdpersonage. Hoogtepunten: de scene met het kleine meisje dat een ijsje wil (in de wachtzaal bij de dokter) en het verhaaltje over de kleurige kabouters. Ook wanneer hij een gevecht aanklampt met bibliothecaresse juffrouw De Baetzelier ! ! !

Op een of andere manier is dit mij npersoonlijke favoriet. Zo erg om moeten lachen. De overtreffende trap van van niets iets maken.
Hilarisch dat hij keer op keer teruggaat naar de ouwe schoenenlapper. Wat mij betreft dé truuk in, een slecht mens waarvan je nooit precies aanvoelt wat hij nu weer gaat uitvreten, maar altijd weet dat het niet veel goeds kan zijn.
Briljant!

Over Brusselmans zou ik heel veel kunnen schrijven omdat ik toch nu ongeveer de helft van zijn boeken gelezen heb. Maar laat ik het kort houden deze vind ik samen met autobigrafie van iemand anders zijn beste

Een leuk en vermakelijk boek van Herman Brusselmans. ‘Mank’ doet me sterk denken aan ‘Een dag in Gen’. Ook in ‘Mank’ beschrijft hij de avonturen die hij op een banale dag meemaakt. Hij gaat tot meerdere malen toe naar een schoenmaker om zijn laars te laten herstellen, wilt zijn auto laten repareren met alle gevolgen van dien, krijgt het aan de stok met een bibliothecaresse, en zo veel meer.

Het verschil met ‘Een dag in Gent’ is dat de avonturen die Herman meemaakt in ‘Mank’ minder humoristisch zijn. Buiten de dolkomische passages bij de schoenmaker zijn er verder niet zoveel grappige passages. Ik moet wel zeggen dat die passages bij de schoenmaker werkelijk hilarisch zijn. De oude man die Herman steeds voor iemand anders houdt en Herman die daar natuurlijk telkens zijn voordeel weet uit te halen.

Vermakelijk, maar toch net niet helemaal wat ik ervan verwacht had, nadat ik ‘een dag in Gent’ heb gelezen. Maar toch blijft Herman Brusselmans’ schrijfstijl zeer amusant en zal ik toch nog heel wat boeken van hem lezen.

Die Brusselmans... de man schrijft haast vier boeken per jaar. Op een dag was hij vast wel een keer aan het wandelen in Gent en schoot het lapje onder zijn laars los. Irritant is dat als je ver van huis bent... nouja... ook een mooie inspiratie om daar ook maar even een boek over schrijven.

Dit boek gaat dus slechts over de laars van Brusselmans... hij blaast de boel lekker op en komt op de weg naar de schoenmaker ook weer allemaal krankzinnige idioten tegen... waar de schoenmaker zelf er ook eentje van is. Maar dat blijft natuurlijk niet bij één keer.... continu schiet het lapje weer los en moet hij weer terug naar die uiterst tergende doch getraumatiseerde schoenmaker... Ja... thats it eigenlijk.

En ook weet de man dit weer te verwerken tot een hillarisch verhaal waar de puberale fantasieën goed van toepassing komen.

4,0*

Herman is op zijn summum is wanneer hij herhalingszetten, ook wel gimmicks geheten, een ironie meegeeft. In dit werkje is het vooral het lijvige werk van Harry Mulisch, De compositie van de Wereld, dat dienstdoet als hoonobject. En terecht, want als je zonder ironie je boek De compositie van de Wereld noemt, dan heb je het wel heel erg hoog in je bol is alle mogelijke bespotting, ironisering en beschimping op zijn plaats.

Verder moet dit boekske vooral beoordeeld worden op een aantal absurdistische taferelen. De garagist die Brusselmans een occasie probeert aan te smeren en daartoe een proefritje met de protagonist onderneemt, waarbij de auto tragischerwijs zijn Waterloo vindt in een weiland, en daarbij slechts ternauwernood een koe ontziet, is spekkoper. Ook weet Brusselans het werkje een klinkend einde mee te geven door de ontmoeting met een mooi meisje. Daar zien we een Brusselmans die we niet vaak, maar toch al een aantal keren absoluut niet onverdienstelijk, zien: op een mierzoete doch onvervalste wijze tragiek, esthetiek en liefkozing beschrijven.

Oer-Brusselmans

De grootste troef van dit boek is het volledige gebrek aan een verhaal. Dan komen de gekende ingrediënten van de chef helemaal tot hun recht.

Naar goede gewoonte volgen we ook in deze roman een verwaande man die zich mengt onder het plebs. De capriolen die daaruit voortvloeien zijn even absurd als droogkomisch. Giet daar nog een flinke scheut cynisme overheen en je hebt een geweldige nonsens-roman.

4*