Boy - J. Bernlef (2000)

Beeldschone ode aan de Amerikaanse film noir en de filmcultuur van de jaren '30. Sfeervol, spannend en vol met de schitterende minimalistische zinnen waar Bernlef bekend om staat.

Ik vond dit ook een erg geslaagd boek. Dit was de eerste die ik las van Bernlef. Een heerlijk klassiek Amerikaans sfeertje heerst. The Roaring Twenties moest ik de hele tijd aan denken. Dure auto's, de eerste films, mooie, rijke acrices en temidden van dit alles is daar Boy. Die het tegenovergestelde is van de drukte en de glamour van het volk.

Bernlef speelt hier ook op interessante wijze met de vraag of mensen die niet kunnen praten wel kunnen denken zoals 'normale' mensen.

Prachtig boek over de opkomst van de Amerikaanse film noir.

Zelf vind ik het mooi om te lezen hoe het kleine, regionale Flatbush Chronicle opbokst tegen het grote Brooklyn Eagle. Met weemoed lees je hoe William nog écht op zoek gaat naar het nieuws. Dat gaat er tegenwoordig wel anders aan toe bij de krantenjournalistiek...

Hoewel het verder niet relevant is vond ik een van de mooiste dingen van het boek dat ze af en toe met de trein reizen en dan steeds langs hetzelfde huis komen, hetzelfde raam doorkijken, iets waarnemen om vervolgens te fantaseren hoe het verderloopt.

Soms stoor ik me aan een happy end of aan vragen die allemaal opgelost worden, maar tijdens het lezen van Boy had ik niet anders verwacht dan een gesloten einde. Terwijl je als lezer al lang weet hoe de vork in de steel zit houdt Bernlef de laatste honderd of vijftig pagina's nog interessant, ook al is het aanvankelijke verhaal al gelopen (oorzaak dood Polly is bekend, Boy blijkt onschuldig te zijn). Bernlef raffelt het niet af en schrijft hartverwarmend naar een gepast einde toe.