Muggepuut - Herman Brusselmans (2007)

Oei, één stem en dan nog een 1*... Was het echt zo abominabel slecht?

Dat loopt al op Waar komt trouwens die kaft vandaan? De mijne is totaal anders, zoals dit: http://www.8weekly.nl/images/art/5152-k.jpg

De cover die er nu opstaat zou eerst de cover worden, maar vlak voor uitgave is deze toch nog gewijzigd.
Ik kan geen goed plaatje van de goede cover vinden. Misschien iemand anders? Desnoods inscannen?

Ik heb hem ingescand en ter goedkeuring doorgestuurd.

Ik heb me (gelukkig figuurlijk) dood gelachen om Danny en zijn ''avonturen'' .
Geniale onzin waar ik zo ontzettend van houd.
4**** en op naar De perfecte koppijn.

Heerlijke roman van Brusselmans. Muggepuut is een soort Brusselmansiaanse onnozelaar die, tijdens het nuttigen van luttele glazen pils - en bij hoge uitzondering Tsjechisch bier - boeiende, zinloze en herkenbare gedachten de revue laat passeren.
Waarom geen hinde als huisdier nemen?
Ben ik een begaafd schrijver?
Zou ik Grietje poepen?
Hoeveel handdoeken heeft mijn moeder nu weer gekocht?
Vooral de passages waarin hij gestalkt wordt door zijn verpleegster zijn hilarisch en hebben me buikpijn van het lachen bezorgd.

En waarom dan slechts 3 sterren? Het was niets opzienbarends, wederom 'een gewone Brusselmans' zoals je hem verwacht.

Ik sluit me aan bij hetgeen Jasper zegt; het is 'n onderhoudend boek en bij momenten ook echt grappig, Brusselmans speelt weer met de Nederlandse taal in z'n kenmerkende dialogen en uitwijdingen, maar het is wel een heel typische, niet-verrassende Brusselmans en al zeker niet van z'n beste.

Kan ik me perfect in vinden.

Kan me ook vinden in de berichten hierboven.
Het boek is leuk maar nergens geweldig.
Het blijft niet hangen en je zal em zo weer vergeten zijn.
Toch word het nergens vervelend en is het vaak genoeg grappig.

Het was veeleer zuchten dan dijenkletsen met deze Brusselmans. En dat is een nieuwbakken fenomeen als het op deze auteur aankomt. Herman had vast een minder scherp weekje, zoals hij zelf zeggen. Kan natuurlijk gebeuren, zij het dat ik dit boek meer heb (uit)gelezen als onderdeel van mijn Brusselmans verzameldrift, dan dat het me een met goeddunken weggedragen literair avontuur bezorgde.

Lichtpuntje is de fatale encounter met Femke, die draad mocht er wezen en eindigt met een denderende climax. Vaak kun je aan het slotakkoord zien of je met een kwaliteitsauteur te maken hebt, en dat is ook weer hier het geval. In De Man die Werk Vond deed een hoop onzin afsluiten met triestig einde, een klap in het gezicht van de lezer die dacht dat hij alleen maar flauwekul te maken had dat het geen aard heeft. Dat zelfs de meest banale pies-en-poephumor een gelaagdheid heeft die het verdient zich op rekenschap te laten voorstaan, bewijst Brusselmans met verve.

Overigens doet hij het in die genoemde moderne klassieker nog een paar treden virtuozer, en mag hij zich alleen al op basis daarvan koploper in de Reviaanse Tweede Klasse noemen, met in de eerste klasse, en met niet meer dan 1 deelnemer, natuurlijk Gerard Reve. Louis Tinner die het tegen het asfalt neerkwakt, en Frits' bede tot Zijne Voorzienigheid, zijn van die passages die me altijd bijblijven, en die het verdienen om gedicteerd, met lof voorgedragen en met hyacinten besprenkeld te worden in eender welke constellatie ter plaatse.

Goed, ben ik weeral nostalgisch aan het uitweiden, zegt genoeg over de kwaliteit van dit boek. Het is, edoch, vergeven.