Our Harsh Logic: Israeli Soldiers' Testimonies from the Occupied Territories, 2000-2010 - Breaking the Silence (2012)

Breaking The Silence is een ngo, opgericht in Jeruzalem door Israëlische veteranen in 2004, en hun doel is het documenteren en openbaar brengen van de operationele doeleinden die zich voordoen in de bezette gebieden om op deze manier een menselijk debat te kunnen voeren over de bezetting. Yehuda Shaul, één van de spilfiguren van deze organisatie, is een orthodoxe jood en is opgegroeid in een familie van kolonisten, en net hij staat zeer kritisch tegenover de Israëlische regering. Hij was tijdens zijn diensttijd gestationeerd in Hebron, een symbolische plaats voor de Israëliërs en de Arabieren aangezien hier de grot van de Patriarchen ligt. Iedereen die het conflict enigszins kent weet dat Hebron een speciale plaats is, talloze nederzettingen, controleposten, steriele wegen ( wegen die ontoegankelijk zijn voor Palestijnen, dit kunnen wegen zijn in een Palestijnse stad of dorp), gewelddadige kolonisten, gefrustreerde soldaten en gefrustreerde Palestijnen ( het moet gezegd worden dat het geweld in Hebron meestal van de kolonisten komt, de Palestijnen daar zijn eerder berustend vanwege de situatie en de strenge controles).

De getuigenissen in dit boek zijn afkomstig uit alle lagen van het IDF: commandanten, reservisten, het burgerlijk bestuur, pantserkorps, soldaten vanuit verschillende brigades, militaire politie etc. en zijn geheel anoniem. Per getuigenis krijg je de plaats, de eenheid en het jaartal van de diensttijd van de desbetreffende persoon of het precieze jaartal waarin het zich afspeelt. De lengte varieert van een halve pagina tot een aantal pagina's. Het boek leest aan de ene kant wel makkelijk qua schrijfstijl en structuur, maar is wel degelijk redelijk zwaar. Je krijgt geen rust, het is ellende dat je voorgeschoteld krijgt, pure ellende, van de eerste tot de laatste soldaat die zijn verhaal doet.

In de ogen van de Israëlische overheid en het leger is iedere Palestijn een mogelijke terrorist. Het eerste hoofdstuk “preventie” gaat niet enkel over het opsporen van mogelijke terroristen maar om het straffen van een gehele bevolking. Ieder hoofdstuk bekijkt eerst kritisch in een paar pagina's wat de acties inhouden die je gaat lezen en laat vervolgens de soldaten aan het woord. De hoofdstukken zijn preventie, scheiding, structuur van een samenleving en wetshandhaving. Iets wat je steeds hoort terugkomen in het eerste hoofdstuk is de zin “Je waant je in het Wilde Westen”. Er heerst een soort straffeloosheid onder de soldaten. Als een Arabier je te lang aankijkt, arrogant is, of omdat je gewoon een slechte dag hebt bij je controlepost kun je de man oppakken en hem een paar uur laten bezinnen, het is aan de soldaat in kwestie of hij de man ook laat uitdrogen, of hij hem blinddoekt, en zijn armen op de rug bevestigd met handboeien of een koord. Er is weinig voor nodig om een soldaat tilt te doen slaan. Ze draaien diensten van 12 uur, de zon een gehele dag op hun hoofd met al hun apparatuur die ze horen te dragen en de dreiging van een aanslag, want het blijft een controlepost. Het probleem is dat de meeste officieren dit goedkeuren, en zelfs nog een stukje verder durven te gaan. Het draait allemaal om intimidatie en angst.

Als men om 3 uur in de nacht stungranaten begint schieten in het centrum van een dorp, dan is dat om te intimideren. Een gelukkige Poerim noemen ze dat, een joodse feestdag waar de kinderen op straat vuurwerk afschieten. Als men een realistische oefening doet in een Palestijns dorp zonder de mensen daar in te lichten, de mannen van de vrouwen en kinderen scheidt, dan doet men dat om angst te bewerkstelligen. Bewustzijnsvorming, laten zien dat je er bent. Of een strooien weduwe opzetten, dit betekent in een willekeurig huis binnenvallen, een controlepost opzetten en van daaruit de situatie beoordelen in het dorp, de familie die er leeft wordt oftewel in een andere kamer ondergebracht ( als het maar een aantal dagen betreft) of de familie wordt uitgezet en om op een andere plaats haar intrek te laten doen. Sommige mensen die aan het woord komen geven toe dat het ook een manier is om de bevolking te tarten en dat men hoopt dat er wat actie ontstaat zodat men de heethoofden die zich ermee bemoeien kunnen identificeren en oppakken, in sommige gevallen zelfs verwonden of doden door middel van scherpschutters die op de gebouwen strategisch gepositioneerd zijn. Omdat er een aanslag gepleegd werd in een gebied, mochten de controleposten van dat gebied in de stad de watertoevoer afsluiten en geen vrachtwagens doorlaten voor 2 weken. Een werkvergunning is inwisselbaar en verandert per dag, de ene dag kan je ermee door de controlepost, de volgende dag is het niet meer geldig. Je kan ook met je vergunning door één post geraken maar door de volgende worden geweigerd. Pure Kafka.

En dan is er de vierdegraadsregel; als de vader van je oom, in 1972 zullen we zeggen, een steen heeft gegooid en daarbij werd opgepakt zit je in het systeem en krijg je in eerste instantie geen vergunning. En zo blijft het maar doorgaan, verhaal na verhaal. Kolonisten zitten bij de vergaderingen van de legerstaf en beïnvloeden mee de beslissingen. Israëlische soldaten worden aangevallen door kolonisten, omdat deze zich te laks opstellen tegenover de Palestijnse bevolking. Joodse kinderen mogen in Hebron met stenen gooien naar Palestijnen en worden daarin gestimuleerd door hun ouders, de soldaten ter plekke proberen dit tegen te houden, zeggen dit tegen hun oversten, “ ik regel het wel” is het meest voorkomende antwoord en er wordt vervolgens niets mee gedaan. De soldaten zelf hebben een haat-liefde verhouding met de kolonisten, als de kolonisten op picknick gaan worden ze bijgestaan door een escorte van het leger terwijl ze trots door de Palestijnse straten stappen. Neen, geen greintje hoop vind je in dit boek. Misschien enkel het feit dat deze getuigenissen bestaan en dat deze soldaten beseften wat een onrecht ze veroorzaken, dat is voorlopig het enige licht in een tunnel van complete duisternis.