Een Dag om aan de Balk te Spijkeren - Rinus Spruit (2013)

Precies de soort roman waar ik even aan toe was: een rechtlijnig, pretentieloos streekverhaal over de relatie van een schuchtere Zeeuwse boerenjongen met z'n bonkige plattelandsvader. Vader Rietgans is ervan overtuigd dat een man zijn akker na moet laten als het testament na een leven vol hard werken en nageslacht krijgen. Zoon Maarten is het ruwe plattelandsbestaan ontgroeid omdat hij net wat slimmer en talentvoller is dan de mensen in zijn nabije omgeving. De boerenzoon wordt echter geplaagd door een hinderlijk minderwaardigheidscomplex, dat hij probeert te compenseren met het soort perfectionisme waar vooral besluiteloosheid en zelftwijfel uit voortkomt. Het gevolg is een dolend bestaan langs verschillende Nederlandse steden vol tijdelijke werkcontracten, periodes van werkloosheid en een vermoeiende uitputtingsslag om de geschikte levenspartner te vinden. Rinus Spruit tekent de autobiografisch aandoende geschiedenis op met rustig voortkabbelende sfeerschetsen in eenvoudig en toegankelijk Nederlands. Bijzonder of opzienbarend is het niet, maar ondanks (of dankzij?) de nederige opzet weet het me te raken als een tedere familiegeschiedenis over volwassen worden en sterfelijkheid.

Grappig trouwens. Ik was n.a.v. de titel het hele boek bang dat het hoofdpersonage zich zou gaan verhangen, maar het blijkt een sympathieke boerenwijsheid.

Een dag om aan de balk te spijkeren van Rinus Spruit is in rustig en verzorgd proza geschreven en gaat over de Zeeuwse Maarten, hij vertrekt van het platteland naar Rotterdam om verpleger te worden. Ook vertelt het verhaal over het vervolg hierop en het zoeken naar de juiste vrouw. Het verhaal heeft mooie details en humor. Mooie details lees ik bijvoorbeeld als Maartens moeder dreigt te sterven en hij haar probeert te redden: Hij trok het kussen onder haar hoofd weg, tilde het ledikant bij het voeteneind omhoog en schoof wat onder de poten. Een schoen, een boek, een bijbel, een naaidoos. Er moest bloed naar haar hersenen.
En een stuk verderop lees ik het volgende als een vrouw na een eerste kennismaking hem schrijft:
Beste Maarten, na onze ontmoeting op Koninginnedag heb ik het weekend daarop een andere man ontmoet waar het min of meer mee klikte. Nu zit ik te overwegen hoe het verder moet, ik wil een keuze maken ... Maar ik vind je iets te rustig, te terughoudend. Maarten, ik kies voor die andere man maar vind je het goed dat ik jou als reserve achter de hand houd.
Deze vrouw kiest. En dat is iets waar Maarten moeite mee heeft op alle vlakken. Of hij kiest wel, gaat in zijn honderdste versnelling om vervolgens af te haken. Een enkele meestal irreële gedachte kan daarbij voldoende zijn. Maarten legt de lat hoog. Voor zichzelf en voor een ander.
Ogenschijnlijk rustige Maarten heeft een complexe persoonlijkheid, af en toe word ik er moedeloos van. Hoewel dat nu precies het probleem van Maarten lijkt te zijn en dat treffend door RS wordt neergezet maakt dat ik het boek lager waardeer dan het misschien verdient. Zucht. Ik denk met Maartens vader, jongen, jongen, jongen ...

3*

Berichten verplaatst naar Zwieg Stille - Rinus Spruit (2008)