menu

Levels of Life - Julian Barnes (2013)

Alternatieve titel: Hoogteverschillen

mijn stem
3,63 (15)
15 stemmen

Engels
Autobiografische Roman

128 pagina's
Eerste druk: Jonathan Cape, Londen (Verenigd Koninkrijk)

In 2008 verloor Julian Barnes zijn geliefde vrouw na dertig jaar huwelijk. dit boek gaat over die liefde en zijn verdriet, en over de onbetrouwbaarheid van onze herinneringen. Maar eerst gaat het over luchtballonnen en fotografie, twee dingen die in de negentiende eeuw bij elkaar werden gevoegd. Daardoor kon de mens ineens nieuwe hoogtes verkennen, maar ook tot ongekende dieptes vallen.

zoeken in:


avatar van JJ_D
4,0
Zoals de ballon een instrument is en was voor wie de lucht wil(de) koloniseren, zo is (en was) het verleden de alaambak waarin de schrijver grabbelt naar het geschikte materiaal. Daarbuiten zijn we bezeten door het concept waarheid; mogen we het binnenskamers, tussen de vier behaaglijke muren van de literatuur, alsjeblieft vergeten? Mogen we ons niet afvragen wat echt is, wat vals, wat half waar, wat half verzonnen? Mogen we een veer of een krantensnipper worden onderhevig aan windhozen, drukgebieden, stormen van het begerige hart? Begeerte is zoiets sympathiek als ambitie (‘De zonde van hoogte’) – Nadars ongedurige streven dat omkaderd wordt door niets anders dan huiselijke warmte. Begeerte is het krachtigste aller kruiden, dat van de liefde (‘Op vaste bodem’) – het heelt, het laaft, het breekt, het schaadt. Begeerte is een proces, zoals ook rouw een proces is (‘Het verlies van diepte’) – rouw als horizontaal werkende kracht, terwijl verdriet (en liefde met haar) verticaal op een persoon ingrijpen, van kop tot teen, onvermolmd. ‘Hoogteverschillen’ lijkt amper gecomponeerd (los van de leidmotieven natuurlijk, ik bedoel dus, op meta-structureel gebied), en toch is het interessant stil te staan bij de compositie; Barnes beschrijft er de driestemmigheid van een leven in...de mens die almaar hoger reikt in zijn passies, die zich alle aardse genoegens aanmeet in de liefde, die door de bodem wil zinken wanneer het om sterven gaat, in een zinloos streven naar hereniging. Literair vertaalt zich dat naar een efemeer eerste, een uitgepuurd tweede en een donker, afgemeten slotdeel. Alsof Barnes de taal zelf thematisch aanwendt: stijl die onderhevig wordt aan inhoud, terwijl de bedachtzame, reflectieve schrijvershand er toch in herkenbaar blijft. De levels of life behelzen eigenlijk een langgerekt zakken – is het leven iets anders dan een niet-bewegwijzerde afdaling naar de put, een put die we nota bene proberen te ontkennen door onze as (in de nabije toekomst) in de ruimte te laten schieten? Vanop de hoogte leerden we naar onszelf kijken, maar ook van onderen uit (het perspectief van de stoel?) kunnen we een verrassend zicht krijgen op onszelf. Barnes’ getheoretiseer heeft echter niets speels meer in de finale, een die wranger, realistischer, dwingender aandoet, ja, van zodra het weiland om te landen (de dood, de dood!) in zicht komt. Elke landing is onzacht, maar elk aanmeren (weg uit de oceaan van het verdriet) genereert de mogelijkheid van een nieuw opstijgen. En afhankelijk van hoe de wind zit, wordt een mens op ijle hoogte weer onderhevig aan de ondefinieerbare krachten die het leven bestieren.
(4* en om The Independent na te praten: "om te herlezen en te herlezen en...")

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
JJ_D schreef:


(4* en om The Independent na te praten: "om te herlezen en te herlezen en...")


Mooie recensie, met name over de compositie.

Barnes' schrijft Ze zeggen (er is nogal wat 'ze zeggen' rond rouw en rouwverwerking)

Veel van wat Barnes aanhaalt is herkenbaar, tegelijkertijd geeft hij goed weer hoe individueel ieder mens rouwt, hoe het ene verlies geen licht op het andere hoeft te werpen.

Afgelopen week was ik op een symposium over (gecompliceerde) rouw waar twee citaten van Barnes werden aangehaald:

Je denkt dat Jaar Twee niet erger is dan Jaar Eén, en je waant je erop voorbereid. Je denkt dat alle verschillende soorten pijn die je te verduren zult krijgen inmiddels wel kent, en dat hierna alleen nog van herhaling sprake zal zijn. Maar waarom zou herhaling minder pijn betekenen? Die eerste herhalingen dwingen je tot nadenken over alle herhalingen die in volgende jaren nog komen gaan. Verdriet is het negatief van liefde; en als liefde in de loop der jaren kan groeien, waarom verdriet dan niet?


en

[Mensen zeggen] je komt er ook weer uit ... En je komt er ook weer uit, dat klopt. Maar je komt er niet weer zo uit als een trein uit een tunnel, die zich dwars door de Downs onder de zonnehemel in die razendsnelle afdaling naar het Kanaal stort; je komt eruit als een meeuw uit een olievlek; je bent voor het leven met pek en veren besmeurd.

4*

avatar van Shaky
4,0
Levels of Life komt behoorlijk hard binnen en ondanks het feit dat het slechts een beperkt aantal bladzijdes kent, heeft het me een paar uur gekost om dit boek volledig te kunnen lezen en laten bezinken.

Voor iedere taalliefhebber is dit opnieuw smullen en af en toe is het naar adem happen om de prachtige zinnen die Barnes produceert.

De overgang tussen de eerste twee delen en het derde deel is pittig: het verdriet van Barnes is voelbaar. De kwetsbaarheid, maar tegelijkertijd bijna koele analyse van 'wat nu', is indrukwekkend en zet me vrijwel automatisch aan het denken over mijn eigen leven, kwetsbaarheid, sterfelijkheid.

Prachtboek: 4*

avatar van -JB-
3,0
Ik schaam me bijna om bij dit boek slechts een beoordeling van 3* aan te klikken. De beschrijvingen van Barnes' verdriet in het derde deel zijn zo raak en puur, dat het kippenvel je soms bekruipt. Het is indrukwekkend hoe Barnes met zo weinig woorden tot de kern kan doordringen. "Als liefde groeit met de tijd, waarom verdriet dan niet?" Het zijn dit soort zinnen, die dit boek tot een bijzondere leeservaring maken.

Uit de beschrijving van zijn verdriet spreekt oneindig veel liefde. "Je voegt twee mensen samen die nog niet eerder zijn samengevoegd. Dan wordt, op enig moment, vroeg of laat, om de een of andere reden, een van de twee weggenomen. En wat wordt weggenomen is groter dan de som van wat er eerst was."

Toch werkt het boek voor mij niet. Het eerste en tweede deel zijn beschrijvingen van ballonvaart en fotografie en de relatie tussen twee ballonvaarders. Daarna volgt een harde knip en volgt zijn persoonlijk verhaal. En hoewel ik de analogie met hoge pieken en diep dalen snap en ook de continue beschrijvingen van hoe er iets nieuws ontstaat als je twee dingen samen brengt, vind ik het toch te los van elkaar staan om echt versterkend te werken.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:09 uur

geplaatst: vandaag om 07:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.