Zapiski iz Mjortvogo Doma - Fjodor Dostojevski (1862)

Er bestaat een wereldberoemde opera van dit boek, gecomponeerd door de Tsjech Janácek. Dit werk wordt binnenkort uitgevoerd (een zeldzaamheid) tijdens het Holland Festival (bron).

Zodoende was Dostojewski zaterdagavond te zien bij het journaal!

Een prachtig boek! Ik heb hiervoor "misdaad en straf" en "de speler" gelezen, maar ik vond deze echt veel beter.
Prachtige beschrijvingen (soms ook schokkende beschrijvingen) van het alledaagse kampleven. Vooral het gedeelte over dieren in het kamp en de opvoering van het theater raakten me diep. Ook bewijst Dostojevski weer eens wat voor een geweldig inzicht hij in de zielen en drijfveren van andere mensen heeft. Ik denk dat dit ook een goed boek is om te lezen wanneer je nog niks van Dostojevski gelezen hebt, omdat dit qua stijl toch nog wat "alledaagser" is dan zijn latere boeken (en dan heb ik het vooral over hysterische karakters enz. waardoor zijn andere boeken soms wat onwerkelijk en nep overkomen)
Ik raad iedereen aan dit boek te lezen. 5*

Just recently I was feeling unwell and read House of the Dead. I had forgotten a good bit, read it over again, and I do not know a better book in all our new literature, including Pushkin. It’s not the tone but the wonderful point of view – genuine, natural, and Christian. A splendid, instructive book. I enjoyed myself the whole day as I have not done for a long time. If you see Dostoevsky, tell him that I love him.

-Leo Tolstoy in a letter to Strakhov, September 26, 1880

Mooi boek. De beschrijvingen van het kamp zijn prachtig. Maar de manier waarop Dostojevski door weet te dringen tot in het diepste van de menselijke aard in alles wat hij ervaart is briljant. Het maakt het boek tijdloos. De scherpzinnigheid van zijn blik en de manier waarop hij het op papier weet te zetten waardoor het nu nog steeds zo goed leesbaar is, is bewonderenswaardig. Een mooie passage vond ik toen de hoofdpersoon beschreef dat hij, als man van adel, de 'gewone man' nooit helemaal zou kunnen begrijpen. Hoe ze van beide kanten ook hun best zouden doen, ze leven in twee werelden die onverenigbaar zijn. Hoe hedendaags is dat (gezien de hele discussie rondom elite)? De menselijke manier waarop Dostojevski tegen zijn medegevangenen aankijkt is ook ontroerend. Het boek is een aanrader.

Theunis

Mijn leesvoornemen voor dit jaar was iets van Dostojevski lezen en ik denk dat het deze gaat worden.....

En daarna 'De Idioot'......

Dit is niet echt een representatief boek voor het oeuvre van Dostojewski. Maar als je kan garanderen dat je daarna sowieso De idioot ook leest dan heb je m'n zegen.

Misschien moet ik zelf eens een herlezing overwegen hiervan.

Amen!

Ben er net in begonnen maar vind het niet zo fijn weglezen als de gebroeders karamazov en schuld en boete. En ook als ik het vergelijk met de speler dan lijkt dit wel een andere schrijver. Maar goed, ik probeer zo nog een stuk en misschien kom ik er dan beter in.

Ik begin er nu meer in te geraken en het leest een stuk fijner weg. Ik vind dat het wel wat raakvlakken heeft met Is Dit Een Mens van Primo Levi. Indrukwekkend beschreven al maakt Is Dit Een Mens meer indruk.

Uiteindelijk toch een erg sterk boek. Dostojevski is toch een fenomeen. Vind het boek net zo sterk als Is dit een mens. 4.5*

Als je alle andere boeken van Dostojevski beschouwd als speelfilms dan is dit zijn documentaire. Te vergelijken met Tsjechov's De Reis naar Sachalin. Het indrukwekkende is wel dat Dostojevski het persoonlijk ondergaan heeft. Hij heeft namelijk hetzelfde meegemaakt als Gorjantsjikov in de roman. Alle aandacht daarentegen gaat niet naar hem zelf uit, maar naar zijn medegevangenen die hij met groot mededogen observeert. Het is al lang geleden (± 40 jaar) dat ik het heb gelezen, maar ik heb warme herinneringen aan dit toch wel koude boek en ook veel zin om er weer eens aan te beginnen...

Enorm boeiend en vooral eindeloos vermakelijk, gebaseerd op D's eigen ervaring in het strafkamp, zij het dat hijzelf er maar vier jaar zat als politiek gevangene en de hoofdpersoon in dit boek tien vanwege moord.

De opbouw is een dubbele in dit boek. In wezen is dit verhaal chronologisch waarin de eerste dag de helft van het boek beslaat, de rest van de eerste maand ruim 1/3 nog en de overige tien jaar zitten aan het eind nog snel verstopt. Maar dat idee heb je nergens doordat Dostojevski heel thematisch te werk gaat. Steeds vanuit iets dat hij meemaakt of ziet die eerste dag (of maand) weidt hij enorm uit met allerlei voorbeelden en anekdotes uit die volle tien jaar. Zo blijft dit enorm vermakelijk doordat de aandacht steeds verlegd wordt en blijft alles nieuw en fris zonder enige vorm van herhaling. Aan het eind zegt hij dat zelf ook (middel de ik-figuur), dat hij wel viermaal zo veel had kunnen schrijven maar dat er dan niets nieuws meer tussen zou zitten, en wordt het boek zo vervelend en saai als het leven daar ook was.

Er is veel wat dit goed maakt. Het inkijkje in het gevangenisleven toentertijd, dat met D's scherp waarnemend oog ook tot in details wordt ontrafeld, maar ook de enorme psychologische diepgang die D erin weet te verwerken. Daarnaast op momenten enorm inlevend als er weer lijfstraffen worden gegeven of als de hoofdpersoon als lid van de adel niet als gelijke wordt gezien door anderen en vooral genegeerd.

Het enige dat je op dit werk kan tegen hebben zit hem juist in dat leesplezier. Dostojevski laat je veelal meeleven en meevoelen, maar het heeft vaker iets weg van een spannend schoolreisje gezellig met z'n allen dan een vervelende lange en soms loodzware gevangenisstraf met dwangarbeid. Op momenten wordt er over verteld, maar juist dat punt wordt niet echt invoelbaar gemaakt. Anderzijds, dat al het andere zo overheerst maakt dit wel uiterst goed leesvoer. 4,5*.

Een diepgravend boek over hoe de mens met gevangenschap omgaat. Ik heb bijzonder genoten van 'Aantekeningen uit het dodenhuis'. De rake beschrijvingen, de sterke personages en het bijzondere inzicht in de mens is wat dit boek zo sterk maakt. In het begin moest ik nog goed in het boek komen, maar ondanks het rustige tempo is dit boek bijna elk moment meeslepend.

Aangemoedigd door de hoge beoordelingen hier (4,26* na 40 stemmen), las ik afgelopen week Aantekeningen uit het Dodenhuis van Fjodor Dostojevski. Met de huidige beoordeling zal dit boek zo rond de 30e plek binnenkomen in de top 250 en daarmee dus volgens onze gebruikers één van de beste boeken aller tijden zijn.

In het boek vertelt Aleksandr Petrovitsj Gorjantsjikov over zijn leven in een Siberisch strafkamp waar hij na de moord op zijn vrouw terecht is gekomen. Het boek geeft een gedetailleerde beschrijving van het kampleven en de onderlinge verhoudingen binnen het kamp. Het boek kent geen echte verhaallijn (het leven in het kamp ook niet, dat duurt gewoon lang), maar is een beschrijving van allerlei situaties en korte gebeurtenissen. Hoewel het boek hierdoor nauwelijks een kop en een staart heeft, werkt het wel goed om een beeld te krijgen van het leven in de gevangenis.

Het is hierboven al genoemd, maar het boek deed mij erg aan Is dit een mens? van Primo Levi denken, waarin het boek van Levi in mijn ogen veel indrukwekkender was. Dat komt met name doordat de ik-persoon (Aleksandr) niet echt een ontwikkeling lijkt door te maken. Het is alsof hij 10 jaar in een staat van verwondering het kampleven om zich heen probeert te begrijpen. Het enige wat je echt over zijn gevoelsleven te weten komt, is dat hij zich buitengesloten voelt vanwege zijn adellijke komaf. Hierdoor blijft het boek toch een beetje vlak en wordt het geheel wat eentonig.

Begrijp me niet verkeerd, het is een mooi boek waarin je op een boeiende manier meer te weten komt over het gevangenisleven. Door een buitenstaander te kiezen als hoofdpersoon, is het ook makkelijker je als lezer te identificeren. Maar of dit boek nou zo hoog in de top 250 terecht moet gaan komen…. Ik kom niet verder dan 3,5*