The Goldfinch - Donna Tartt (2013)

Awel, ik ook! Ligt al klaar sinds nieuwjaar 2014, altijd uitgesteld wegens twijfel of het wel de moeite is. Maar na Mrs Bridge heb ik even iets anders nodig (en Mr Bridge is een snoepje waar ik probeer wat van te blijven, uitgesteld genot is groter). Verborgen geschiedenis trouwens 20 jaar terug gelezen en zéér onder de indruk geweest.
De eerste 20 pagina s van deze bevallen me alvast ook...

Ondertussen voorbij pagina 400, kan niet zeggen dat het me verveelt. Nu ook niet dat ik echt niet kan wachten om verder te lezen, maar het is vlot verteld en geschreven, heel rechtlijnig ook met niet al te veel personages (dus je mag het al eens 3 dagen laten liggen).
Benieuwd waar het naartoe gaat.
Tot nu richting 4 (die 3,87 gemiddeld lijkt me perfect tot op heden)

Haar twee vorige boeken vond ik beide geslaagd, maar deze is een domper. Geen interessante personen, behalve Hobie dan. Het hele verslaafdengedoe is nooit boeiend. Het verhaal is niet erg realistisch te noemen, vooral omdat we weten, dat dit nooit gebeurd is. Geen aanslag; het Puttertje is nooit gestolen of verdwenen. Ze weet mij niet van het tegendeel te overtuigen. Ik ben blij dat ik deze niet gekocht heb, maar heb kunnen lenen bij de bieb.

De citaten uit recensies van gezaghebbende kranten op de achterkant van mijn exemplaar kwamen echt niet overeen met mijn eigen leeservaring. De eerste 200 bladzijden waren overweldigend en fantastisch geschreven. Daarna was het nog wel steeds goed geschreven, maar het ging steeds minder over iets, het bleef maar duren... Het is belachelijk, maar op bladzijde 721 van de 771 heb ik het opgegeven. Het interesseerde me niet meer. Ik weet dus niet hoe het afloopt en zelfs niet of het eigenlijk wel afloopt.
Mijn troost vind ik op Ebooks can tell which novels you didn't finish | Books | The Guardian - theguardian.com . Ik heb het voor 93 % uitgelezen, dus...
Iemand moest eens aan de schrijfster uitleggen dat ze zich niet moet laten meeslepen door haar schrijfplezier.

Klinkt me bekend in de oren.....

En toch... Komt er nog een verrassende wending die het de moeite maakt om verder te lezen. Soms denk je wel eens, komaan Donna, ter zake, maar anderzijds zijn haar beschrijvingen toch heel mooi hoor, zeer beeldend, ze kan je de taferelen zo voor de geest doen halen.
En het filosofische einde? Wel, ik vond dat mooi, werd er zelfs even stil van.
Blij dat ik dit boek heb gelezen.

Ik ook. Ik wou nog een serie opzetten nadat ik dit had uitgelezen maar alles wat je hierna zal opzetten zal alleen maar tegenvallen en vervallen in oppervlakkigheid. En als je het boek eenmaal hebt uitgelezen dan heb je het gevoel dat alles klopt. Authentieke personages die levensecht beginnen te worden naarmate je doorleest. De contrasten tussen New York, Las Vegas en Amsterdam zijn heerlijk beschreven. Ik vond het niet heel spannend maar wel verslavend, zo verslavend als de Oxycodon waar de hoofdfiguur verslaafd aanraakt. Het leest als een film die in je hoofd voorbij speelt en het einde tilt dit boek naar een hoger niveau, een niveau dat moeilijk te omvatten is. Hetzelfde dat iedereen een ander gevoel kan overhouden wanneer je kijkt naar een schilderij van een vogeltje aan een ketting. De melancholie van het leven, de combinatie van goed en slecht en toeval en kans. Niks meer dan meesterlijk en o zo menselijk.

Helemaal weggeblazen door De Verborgen Geschiedenis, onder de indruk van het technisch sublieme Een Kleine Vriend was ik wat terughoudend om Het Puttertje te gaan lezen, helemaal na de wisselende recensies: onterecht, naar nu, anno 2022, blijkt. Het Puttertje is een ode aan De Kunst. De Kunst, die de ondraaglijke lichtheid van het bestaan, een heel klein beetje draaglijker maakt. En in tegenstelling tot een aantal andere recensenten alhier op de site, heb ik werkelijk genoten van het filosofische einde.