Ventoux - Bert Wagendorp (2013)

Boek van de maand in DWDD:

Cookies op VARA - dewerelddraaitdoor.vara.nl

4 sterren bij NRC

NRC Lux Literaire fictie algemeen Besproken in NRC Besproken 31-05-2013 : Ventoux - nrclux.nl

Een boek met als titel 'ventoux' over een groep vrienden die de Mont Ventoux gaat bedwingen, met als hoofdpersoon nota bene een oud-student Nederlands, geschreven door Bert Wagendorp. Het leek bij voorbaat al voor mij (student Nederlands, wielerfanaat en viermaal bedwinger van de Mont Ventoux) geschreven.

Ik vond het dan ook een fascinerend boek. Niet alleen vanwege de vele herkenbare dingen, maar ook omdat het gewoon een onwijs onderhoudend verhaal is over liefde, heroïek en vooral vriendschap dat bovendien op een knappe manier is geconstrueerd. Wel ben ik benieuwd in hoeverre dit verhaal overeind blijft bij een lezer die minder van zichzelf terugvindt in de randzaken van de roman, omdat in de kern wat dingetjes wel eens wat gekunsteld overkwamen. Bijvoorbeeld de personages die allemaal wel heel erg excentriek waren voor een vriendengroep in dezelfde klas. Een beroemde drugsdealer, een beroemde natuurkundige en een beroemde dichter vind je meestal niet zomaar in één middelbare schoolklas. Ook de uiteindelijke clou van het verhaal vond ik een tikkeltje vergezocht. Uiteindelijk heb ik me aan deze zaken niet zo gestoord en kom ik voor deze zeer sympathieke roman uit op een 4,5 *

Leuk boek. Wagendorp is niet per se een goed auteur - hoewel zijn teksten wel prettig leesbaar zijn hoef je dit werk niet te lezen voor mooie zinnen of fijne metaforen (in tegendeel zelfs dat laatste). Wel is de inhoud vrij sterk.

We volgen een groep vrienden die na 30 jaar de Ventoux weer willen beklimmen. Die groep vrienden wordt erg mooi weergegeven. Hoe zij met elkaar omgaan, hoe zij grappen maken, het voelt echt aan (Wagendorp heeft ongetwijfeld zijn eigen jeugd beschreven) en ook zoals men in het echte leven met elkaar omgaat. De pijn, het wegvlieden van het tijd (Proust wordt niet voor niets genoemd) en het ouder worden: dat alles is bijzonder fijn neergezet.

Ook als wiellerliefhebber kom je aan je trekken. De bekende cols worden genoemd, namen uit de geschiedenis, het dopingtijdperk, et cetera. Zeker de rondjes rond Zutphen ken ik zelf ook goed, of bij het pannenkoekenhuis rechtsaf de Posbank op. Wielrennen verbindt elkaar wel, zo allemaal op de fiets samen waar iedereen gelijk is, in die strakke pakjes en broeken. Je krijgt spontaan zin zelf een reisje naar de Ventoux te boeken (maar eerst maar eens weer trainen).

Jammer dat het eind wat tegenvalt - de hele intrige waar het boek om draait valt uiteindelijk wat tegen. Verder zeer vermaakt, dus 4,0*.

p.s. Tijdens het lezen dacht ik nog: verfilmen dit boek. Blijkt Wagendorp dit als scenario te hebben geschreven voor een film. Prima gelukt dus. Jammer dat die onvermijdelijke Wilfried de Jong er weer tussen zit als beoogd acteur. Neem een ander s.v.p. (En Gaite Jansen als jonge Laura natuurlijk.)

Goed interview, Bassievrucht

Ja idd, je kunt geen Nederlandse film bekijken of Wilfried de Jong zit er in!

Hmz, ik bedoel eerder dat het met sport zo is. Zeker de laatste tijd kom ik die man te vaak tegen. Column in NRC, nu ook al Zomergasten en heeft ooit de Ventoux beklommen per fiets dus was daar al bang voor. Onvermijdelijk dus.

Fijn leesbaar boek. Goed leesvoer voor de wielrijders onder ons. Velen zullen zich herkennen in de inspanningen geleverd door de personages in het boek.
Grappig is dat het zich in mijn achtertuin afspeelt, bijvoorbeeld Peeskebult. 3 dagen voor ik dit boek ging lezen nog beklommen en het rondje Zutphen via Bronkhorst ( wat letterlijk 2km ligt van waar ik woon). Hierdoor zat ik snel in het boek, welke ik dan ook vlot uit had.

Prettig leesbaar boek, zeker als je de Ventoux en in uitbreiding de Provence kent. De beschrijvingen van deze prachtige streek en het beklimmen van de Ventoux door de ontelbare wielertoeristen, zeer geslaagd. Maar, het geforceerde bijkomende 'verhaaltje', zo voelde het aan voor mij, is flinterdun en de aandachtige lezer weet al heel snel hoe de vork aan de steel zit. Jammer !

En als de aandachtige lezer dat nog niet weet, dan legt Bert het allemaal nog even uitgebreid uit.

inderdaad

Een vreselijk werkje van Wagendorp. Met behulp van over the top karakters probeert hij een sfeer op te tekenen binnen een groepje vrienden van 18 jaar en vervolgens op hun 48e, maar de relaties worden zo onbeholpen neergezet dat ze bijna op de lachspieren gaan werken. Zo zegt één van de jongens als hij vermoedt dat een ander de lakens heeft gedeeld met de oh zo myserieuze Laura dat 'er sexmoleculen in de lucht zweven', of woorden van die strekking. Uiteraard wordt deze fijnzinnige jongeman later een groot natuurkundige, uiteraard ook de meest befaamde op zijn gebied in Nederland en al even uiteraard vinden we hem op zijn 48e terug als er plagiaat wordt vermoed in zijn werk.

En zo zijn alle opgevoerde typetjes opzichtig, het ergst is nog wel Peter. De traumatische gebeurtenis dat hij op de Ventoux om het leven komt is niet genoeg voor Wagendorp, nee nee, het moet hier wel even gaan om het grootste literaire talent aller tijden van Nederland, met excentrieke ouders als een Russische madam en een uitbater van een drijvend bordeel. Die als bijkomstigheid stottert, daar kunnen we hem dan nog extra eens aan herkennen nietwaar?

Ventoux zit vol met dat soort ellendige dommigheden, en dan heb ik het nog niet gehad over de onzalige en extreem geforceerde pogingen van Wagendorp om het wielrennen met dit groepje te combineren: het werkt allemaal voor geen meter. Dan is er nog een dochter die zomaar even bij papa langskomt in Zuid-Frankrijk als hij daar met zijn vrienden een paar dagen zit. Dan zijn er nog de overdadige pop-culture references die constant worden gebezigd. En tenslotte is er dan nog die vreselijke finale waarin Wagendorp werkelijk alle clichés die hij tot dan niet had gebruikt alsnog opvoert, en inderdaad precies voorkauwt hoe één en ander zit.

Heb weinig toe te voegen aan het commentaar boven mij. Leuk opgezet begin, maar nog voor de helft gaat het snel bergafwaarts (no pun intended). De dialogen zijn niet geloofwaardig (ik ken niemand die zo praat) en het zit vol met irritante details (het "witte jurkje wat waarschijnlijk een vermogen heeft gekost", Laura in haar "kokerrok", de dochter die na een studie Nederlands opeens besluit om met haar vriend in de bar te gaan werken, het koppel dat wegrijdt terwijl zij Mumford&Sons draaien, bah!). Heel lelijk. Het had een mooi verhaal kunnen zijn maar het einde is zo melodramatisch en onecht dat het een nare nasmaak geeft.

Een vlotte vertelling over vriendschap en liefde voor de fiets. Het boek las als een afdaling, bijna 300 pagina’s tempo, ik heb me er geen moment mee verveeld en las het in no time uit. Ouder worden, terug kijken, jaloezie, één vrouw, vier vrienden, een helende tocht en manipulatie. Met humor verteld met hier wat dramatiek en daar een traan. Een mooi verhaal.
En… Café Annie en Wim (een begrip in Groningen) komt er ook -zijdelings, maar toch- in voor!

Recensie VENTOUX – Bert Wagendorp | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com

Toegegeven, het leest prettig. Maar alles wat Wagendorp tot één van mijn favoriete columnisten maakt (sarcasme, scherpte, originaliteit) ontbreekt in deze roman. Het boek staat bol van de clichés. Platte, ongeloofwaardige karakters bevolken het verhaal. En de dialogen zijn beroerd. Het weglaten van persoonlijke voornaamwoorden is daarin een grote ergernis.
Jammer dus, zeg ik als wielerliefhebber én Wagendorpfan (de journalist dan hè).

Leuk boek over vriendschap, liefde & verraad en ouder worden, toch niet de minste thema´s.
Leest als een trein (of, om in wielertermen te blijven, treintje) en hoewel de plottwist/ uitleg op het eind ook van mij niet had gehoeven (blinde zoon, SM-relatie) al met al een plezierig werkje van Wagendorp. Als columnist is hij inderdaad scherper, en ook grappiger, maar hij heeft toch een verdienstelijke roman geschreven. Ik dacht al wel dat het heel filmisch was, en nu blijkt dat het als script is ontstaan. Blij dat ik daar nog niks over had gelezen anders had ik de hele tijd Wilfried de Jong voor me gezien als André aan het woord was.

Tot circa 2/3 deel is het een goed leesbaar maar niet geweldig geschreven boek waarin een niet oninteressant gegeven onvoldoende wordt uitgewerkt, maar wat door de droge humor in de dialogen enigszins wordt goedgemaakt. Wagendorp heeft echter het beste voor het laatst bewaard en "stijgt" zo alsnog naar een ruime voldoende.

Las inderdaad als een trein(tje). Spijtig dat ik de film al eerder had gezien. De clou is in het boek inderdaad al niet heel sterk, maar in de film komt hij volkomen uit de lucht vallen.

In het hypothetische geval dat er iemand op dit forum rondloopt die onbekend is met boek en film en overweegt beide tot zich te nemen: begin niet met de film