menu

De Republiek - Joost de Vries (2013)

mijn stem
3,33 (18)
18 stemmen

Nederlands
Psychologisch

256 pagina's
Eerste druk: Prometheus, Amsterdam (Nederland)

Josip Brik, popfilosoof en professor in de Hitlerstudies, is dood: onopgehelderde omstandigheden. Nu is het aan zijn rechterhand, Friso de Vos, om Briks intellectuele nalatenschap naar zich toe te trekken. Maar er zijn er meer met die ambitie en zodra Friso - jaloers, hypochonder, intelligenter dan goed voor hem is en onhandig verliefd op het meisje dat hij net heeft verlaten - probeert de concurrentie buitenspel te zetten, tuimelt hij in een verhaal dat absoluut niet het zijne is. De republiek gaat over bedrog en zelfbedrog, ambitie en liefde, over geschiedenis als entertainment en de jacht op de perfecte vijand.

zoeken in:
3,5
mooi boek, dat knap voortborduurt op de thema's van Clausewitz en toch genoeg anders is. inhoudelijk ook heel rijk en afwisselend, alleen zijn de personages voor mij soms niet levensecht genoeg - het zijn, in de geest van Mulisch, soms meer pratende encyclopedieën dan dat het karakters zijn uit de echte wereld. heel jammer, dat dit de kant is die een getalenteerd auteur als De Vries opgaat. Maar alsnog een rijker boek dan het meeste dat tegenwoordig verschijnt.


avatar van mjk87
0,5
Joost de Vries, die naam deed na een bladzij of 50 ineens een lichtje branden; het was die volstrekt oninteressante oud-columnist Joost van NRC - verder dan de helft kwam ik in zijn korte stukjes niet. Vandaar dat dit boek zo een moeite kostte. Het laatste deel heb ik ook maar vluchtig gelezen, als je me dan nog niet weet te boeien.

Joost de Vries is wel het type dat vol is van zichzelf, dat echt een harde plasser krijgt als hij dit soort broddelwerk typt in die vreselijke stijl. Constant zie ik hem denken: "Wat ben ík goed, wat ben ik goéd!!!" Hij schijnt met Mulisch vergeleken te worden door de vele verwijzingen naar de klassieken en literatuur, mij deed het eerder aan Giphart denken vanwege die schreeuwerige quasi-hippe stijl vol Engels, verwijzingen naar films, inside jokes, schuingedrukte stukjes, chaotische look en ga zo maar door. Daarnaast is dit echt veel te veel. Als het af en toe gebeurt dan wil dat best aardig zijn, zeker nog als gimmick. Dit is eerder een volledig gesampled boek door een DJ die niet weet hoe ritme en maat te houden. En waar Mulisch weet waar zich in te houden, waar hij nog ritmisch lekkere regels schrijft - bij De Vries loopt dat nooit echt lekker- en waar hij interessante personages en ontroerende vriendschappen beschrijft: dit boek mist dat alles node.

Neem daarbij het voor mij totaal oninteressante verhaal, een saaie hoofdpersoon, weinig bijzonders dat literatuur het waard maakt gelezen te worden en er blijft maar één conclusie over: 0,5*.

avatar van thomzi50
mjk87 schreef:
Joost de Vries, die naam deed na een bladzij of 50 ineens een lichtje branden; het was die volstrekt oninteressante oud-columnist Joost van NRC - verder dan de helft kwam ik in zijn korte stukjes niet. Vandaar dat dit boek zo een moeite kostte.

Je haalt nu twee Joost de Vries-en door elkaar.

avatar van mjk87
0,5
Meen je:P Nou ja, zal wel in de naam zitten dan. Maar serieus, twee schrijvende Joost de Vriesen Volgens Wiki anders niet Joost de Vries - Wikipedia - nl.wikipedia.org En zijn kop komt me ook bekend voor,

avatar van thomzi50
Bizar: ik wist niet dat deze Joost de Vries ook een column in de Next had gehad, omdat hij als journalist zo direct betrokken is aan de Groene Amsterdammer.
Er is er wel degelijk nog een: Joost de Vries (@devriesjoost) op Twitter - politiek verslaggever Volkskrant, en juist die heeft ook (kortstondig) een column in NRC gehad.

avatar van mjk87
0,5
Joost de Vries wint Gouden Uil - NOS Nieuws

Volledig onterecht natuurlijk.

avatar van Christiand
4,5
Dat Joost de Vries, ondanks zijn nogal gewone naam, een uitzonderlijk en heel bijzonder pareltje is in de Nederlandse letteren, bewees hij al met zijn ijzersterke debuut Clausewitz. En met deze nieuwe worp van hem bevestigt hij dat hij een zeer prikkelende schrijver is.

Dit verhaal draait om Friso de Vos, die naar een congres in Wenen gaat om daar met de Nederlandse student Philip de Vries te discussiëren over de ideeën van de dan nog niet zo lang gestorven Josip Brik, de legendarische hoogleraar die voor hen beide een mentor was.

Dit lijkt nog niet eens zo’n boeiend gegeven, maar Joost de Vries is zo’n schrijver waarbij het verhaal eigenlijk maar bijzaak is: het is vooral een kapstok voor een erudiet en vindingrijk (en misschien wel post-modern) spel met boeiende ideeën en oorspronkelijke vondsten.Wat hieraan ook bijdraagt is dat zijn boek volgestopt zit met verwijzingen naar de wereldliteratuur en de cultuur in het algemeen, waarbij ‘lage’ cultuur en ‘hoge’ cultuur zonder enige terughoudendheid door elkaar heen worden aangestipt (bijvoorbeeld als Prik niet alleen wordt vergeleken met Professor Barabas uit Suske en Wiske maar ook met de Timofej Pnin uit het boek Pnin van Nabokov).

In de vloeiende, bijna soms nonchalante schrijfstijl van De Vries, doorspekt met vaak ijzersterke metaforen, leidt dit alles tot een zeer boeiend boek. Een boek ook met duidelijke verbanden met ‘Clausewitz’, niet alleen omdat die naam nog twee keer wordt genoemd, maar ook omdat alles eigenlijk uiteindelijk draait om een figuur die zelf niet eens een rol in het verhaal speelt, of dit nu Prik of LeFebvre is. Lezen, dit boek!

Zie ook: Christian Deterink.nl

3,0
Grappig dat je het noemen van Barabas en Pnin als onderdeel van oorspronkelijke vondsten beschouwt, zegt de verteller niet juist dat hij dat als een beperking ervaart? (Ik heb het fragment er helaas niet bij, had het graag geciteerd.)

Verder vind ik De Republiek evenmin speciaal. Het was gerust aangenaam om te lezen, en ik kan het wel waarderen als een auteur iets intellectueels probeert, maar ik werd nergens echt gegrepen of overtuigd. Het aangenaamst aan De Vries' schrijven vind ik de frustratie die hij laat doorsijpelen en dat zijn personages niet vrezen hun gevoelens te overdoseren of analyseren. En misschien ook wel de arrogantie: 'Wat was het toch heerlijk om intellectueel te zijn! Die ratio, dat je altijd dit metaniveau had, het was de vervolmaking van wat Brik me geleerd had, dat ja ook nee betekende, wit ook zwart, hier ook elders, het leven ook fictie.' En een aantal pagina's daarvoor, het betwijfelen van de kracht van intellect, door het gevoelspersoon Pippa (wat een walgelijke naam): 'Noem het maar ironie [...], maar het is ook alsof je de verantwoordelijkheid van één concrete betekenis, één gevolg, één belang niet aandurft.'

Tot slot wat grappen die ik wel kon waarderen: 'Hij lachte ook, een brede ontspannen Prodentlach, alsof hij niet lachte maar me zijn tanden flashte, als een enge man in het park. [...] Er zat helemaal geen ironie in zijn verschijning, maar juist een soort blije onschuld die je meestal alleen aantreft bij gezinshonden. De baas is er weer, de baas! Hij was gewoonweg blij hier te zijn, oprecht blij mij te ontmoeten.' Heerlijk, die frustratie, het omlaag praten van een persoon waar hij overduidelijk jaloers op is.

Al met al geen gek boek, maar de typering 'intelligenter dan goed voor hem is' vind ik wel wat aan de pretentieuze kant voor het personage Friso de Vos, in dat opzicht wordt de achterflap niet waargemaakt. Geen uitzondering, maar als beloofde intellectualiteit niet wordt waargemaakt in een boek dat over intellectuelen gaat... dan is dat toch wat teleurstellend.

3,5
Ik las eerder geen boeken van Joost De Vries en vond het een uitdaging om aan het boek te beginnen. Het verhaal is goed bedacht, maar het lezen vlotte in eerste instantie wat minder. Positief aan het boek is de waargebeurde achtergrond met de daar bij horende mysteries. Ik heb de andere boeken niet gelezen maar ben ervan overtuigd dat Joost De Vries deze prijs heeft verdiend met dit boek.

In het algemeen was het boek van Joost De Vries een tof boek. Hij verwoordt de dingen heel goed en meestal op een boeiende manier. Sommige delen van het boek waren heel langdradig. Doordat het soms langdradig was, deed ik er heel lang over. Ik ga zeker nog boeken lezen van Joost De Vries want zijn schrijfstijl vind ik zeer leuk.

trevisor schreef:
mooi boek, dat knap voortborduurt op de thema's van Clausewitz en toch genoeg anders is. inhoudelijk ook heel rijk en afwisselend, alleen zijn de personages voor mij soms niet levensecht genoeg - het zijn, in de geest van Mulisch, soms meer pratende encyclopedieën dan dat het karakters zijn uit de echte wereld. heel jammer, dat dit de kant is die een getalenteerd auteur als De Vries opgaat. Maar alsnog een rijker boek dan het meeste dat tegenwoordig verschijnt.

Wat je in het begin zegt ben ik volledig akkoord mee. Dat de personages soms niet levensecht genoeg zijn, daar ben ik niet akkoord mee. Ik vind ze juist heel realistisch. Je moet Mulisch zo niet vergelijken met De Vries. Het wil niet zeggen dat ik je ongelijk geef, maar dat is hoe ik het bekijk vanuit mijn visie.

avatar van handsome_devil
3,5
Heb me hier goed mee vermaakt, net als met zijn debuut Clausewitz. Vind die ironische toon, het belachelijk maken van de academische wereld, de vele culturele verwijzingen en dat mysterie rond de soort van dubbelganger van Friso de Vos allemaal erg vermakelijk. Toch bekruipt me telkens het gevoel dat ik met een light-versie van Thomas Pynchon te maken heb. Alle ingrediënten zijn aanwezig, maar het is allemaal toch wel wat minder grappig en meeslepend. Maar toch een tof boek, hoor.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:46 uur

geplaatst: vandaag om 18:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.