Rue des Voleurs - Mathias Énard (2012)

Voor mij gaat deze Franse roman over de kracht van literatuur tegenover de vernietigende krachten van de fundamentalistische Islam. Het is dan ook overduidelijk dat de auteur affiniteit heeft met de Arabische literatuur. Hij gebruikt daarom zowel quotes uit Arabische romans als stillistische kenmerken die kenmerkend zijn voor moderne werken uit de regio. Hiermee wordt een onderhoudend verhaal verteld over een opgroeiend straatschoffie dat zichzelf steeds gevangen ziet in zijn eigen sociale positie en steeds in aanraking komt met figuren die hem proberen te misbruiken. Altijd hangt het verleden boven het hoofd dat hij gedeeld heeft met een gewelddadig Islamitische denker en de oude jeugdvriend die onder diens hoede geradicaliseerd is. Zijn enige houvast is zijn liefde voor de literatuur, die hem nog enigszins de inzichten geven om op zoek te gaan naar eigen keuzes en de vrijheid van leven.

Zoals ik het nu ook al een beetje omschrijf, is het een roman die het midden houdt tussen een allegorie en een realistisch werk. Elk personage is geschreven met als doel om een positie uit te dragen die inhaakt op discussies over de verhoudingen tussen het westen en de Arabische wereld. Het maakt deze roman best interessant, maar het heeft ook tot gevolg dat het allemaal een beetje geconstrueerd en bedacht aanvoelt. Daarnaast mist het een duidelijke spanningsboog waarbinnen de verschillende ontmoetingen met diverse personages ook de persoonlijke ontwikkelingen van het hoofdpersonage invoelbaar maken. Het gaat allemaal een beetje te snel om echt het idee te geven van een coming of age van een jonge Marokkaan die naar het westen vlucht.