Lilla Stjärna - John Ajvide Lindqvist (2010)

Gedurfd maar zo ongeloofwaardig dat ik er telkens om moest grinniken.
Sarcastisch in het stuk over Idols. Het thema die avond is 'de jaren tachtig' en Tora zingt
Nothing Compares 2 U van Sinéad O'Connor, haar vertolking is adembenemend mooi, er rolt
zelfs een traan over haar wang. Daarna is het de beurt aan een meisje dat een nummer zal
gaan zingen van Cyndi Lauper:

....waarna het toneel werd ingenomen door een pastelkleurige stuiterbal die Girls Just Want
To Have Fun zong.

Griezelig vond ik het gedeelte dat Theresa haar vriend Johannes vraagt zijn ogen te sluiten
en hem vervolgens met een hamer een klap tegen zijn slaap geeft.
Een hilarische ontknoping: een heus bloedbad bij Idols tijdens een optreden van Tora die
onbewogen Thank You For The Music zingt van ABBA.
Tot slot een einde dat iets te veel lijkt op de slotscene van de film Thelma & Louise.
Al met al geen slecht boek maar veel te langdradig, het verhaal had denk ik ook best verteld
kunnen worden in zo'n 250 pagina's.

Ga deze ook later van de week lezen. Heb erg genoten van vorige boeken van deze schrijver en aangezien hij bij de bibliotheek steeds weg is, moet het wel goed zijn.

Ik vond het in ieder geval best goed, maar ik ben zeker benieuwd naar jouw mening.

Het bovennatuurlijke van zijn vroegere werk is vervangen door bijtende satire, maar zonder daarmee af te doen aan het unheimische gevoel erachter. Wolfskinderen is een boek dat lekker onder de huid gaat zitten, met die vreemde mengeling van ontroering, walging en angst. Het mooist vind ik de gevoelige manier waarop imperfecties en duistere aspecten van de karakters worden getypeerd. Alleen Theres blijft van begin tot eind een mysterieuze figuur, maar ergens maakt haar dat ook zo mooi.

Ook bij mij is de voornaamste kritiek dat het verhaal maar door blijft gaan, terwijl het veel compacter had gekund. Die hele 'kritiek op de muziekindustrie' als een soort hyperbool voor het individualisme en de afzeikcultuur, is wat geforceerd en met de haren bijgesleept. Het had voor mij iets compacter en subtieler gemogen om van dit onderhoudende verhaal een meesterwerk te krijgen.

Ben trouwens wel benieuwd of Lindqvist ooit een boek gaat schrijven zonder horror-/thrillerelementen. Zijn rake beschrijvingen van personages leent zich ook voor andere soorten verhalen.

Twee meisjes, de ene gestoord en de andere nog gestoorder, vinden elkaar. Ondertussen is er een hoop ongeloofwaardige onzin gebeurd, en daar komt ook na hun eerste ontmoeting geen einde aan. Boek duurt veel te lang en er zijn veel te veel niet ter zake doende draadjes in verweven.
Verder misschien shockerend bedoeld, zeker het einde, maar dat komt bij mij althans niet zo over. Was vooral gaapverwekkend en zelfs voorspelbaar. Helpt ook niet dat de twee meisjes erg onsympathiek zijn, waarbij de ene daar nog een excuus voor heeft: haar opvoeding, maar de andere is gewoon een akelig wicht.
De ene schijnt heel mooi te kunnen zingen, maar dat kun je niet weten omdat het een boek is. De ander schijnt heel goed songteksten te kunnen schrijven, en omdat het een boek is kom je erachter dat dát in elk geval niet waar is.
Hoop pretentieuze onzin, meer niet. Dieptepunt van de toch al niet bijster talentvolle Lindqvist. Fantasie heeft de man wel, maar, om het in de stijl van zijn favoriet Morrissey te zeggen: The books he constantly writes says nothing to me about my life.
Satire ? Me neus. Unheimisch ? My ass. Ongeloofwaardig ? Yes sir !

Overigens wel triest voor de beste man dat, hoewel de naam zo'n duizend keer genoemd wordt in het boek, op de achterflap 'Theresa' staat in plaats van 'Teresa'. Een naam juist spellen is toch niet zo moeilijk ?

Lig in een deuk hier.

Je weet jouw irritatie naar het boek in ieder geval amusant te beschrijven. Ik hoop stiekem dat je meer rotboeken gaat lezen in de nabije toekomst.

Ze is emotieloos opgegroeid, en dan mooi kunnen zingen...? Bestaat niet.

Mijn irritatie komt vooral voort uit het feit dat de man best goed kan schrijven. Mijn typering "talentloos" is dan ook grof en slaat niet op het technische gedeelte van het boek, maar op het verhalende. Het verhaal slaat nergens op, en dat was bij "Het zeewezen" en "Laat de ware binnenkomen" ook al zo. Als de man nou eens een goed verhaal ging schrijven, dan zou zijn schrijftechniek wel tot zijn recht komen denk ik. Het voelt zo verspillend aan om dit soort boeken te lezen.
Wat jij schrijft: "Ben trouwens wel benieuwd of Lindqvist ooit een boek gaat schrijven zonder horror-/thrillerelementen. Zijn rake beschrijvingen van personages leent zich ook voor andere soorten verhalen.", daar kan ik me helemaal in vinden.

Lindqvist doet me denken aan die filmregisseur, M. Night Shyamalan, die heel mooi kan filmen, maar eigenlijk steeds de kijker achteraf met teleurstelling opzadelt.

Ik heb dit boek op de bonnefooi meegenomen uit de bibliotheek, het leek me weer eens wat anders en lekker spannend. Maar als ik de commentaren zo lees weet ik niet of het wel wat voor mij is...
Ik dacht nog daar in de bieb: heeft dat kind dan onhoorbaar gezongen? Van wie heeft ze dat geleerd
Misschien gaat Wolfskinderen wel linea recta terug.