Butcher's Crossing - John Williams (1960)

Wordt uitgegeven in vertaling door Lebowski.

Beter dan Stoner dus, als we Rob van Essen mogen geloven. Gaat op de lijst.

Bij mij ook, krijgt overal geweldige kritieken en ik vond Stoner best wel een goed boek.

5 * in Het Parool

Butcher's Crossing van John Williams (Stoner) is een betoverend epos (*****) - Recensies - PAROOL

Uiteraard wordt 'Butcher's Crossing' direct vergeleken met 'Stoner'. Mijn advies: niet doen. 'Butcher's Crossing' is een totaal andere roman. Deze historische roman over de Manifest Destiny, de pioniersmentaliteit, van de Amerikanen in de negentiende eeuw laat zich lezen als een western, maar is tegelijkertijd een doorprikken van (wild west) mythes en een coming-of-age-verhaal.
Wellicht is de beste vergelijking met 'Stoner' nog wel dat het een flinterdun verhaal is vol met enorm rijke personages.
Lezenswaardig? Zeer zeker. Vier sterren dus.

Butcher's Crossing is inderdaad iets compleet anders dan Stoner.
De overeenkomst tussen Stoner en Butcher's Crossing is dat het prachtige vertellingen zijn, sober maar boeiend beschreven.
Stoner vind ik dan nog mooier dan dit boek, maar ook Butcher's Crossing is een prachtig verhaal.
John Williams is echt een geweldige verteller.

john Williams is een meester in het oproepen van indrukken, beschrijven van geuren en kleuren, kortom in het tot leven brengen van de omgeving. In een zeer sobere, misschien wel kale stijl, slaagt hij erin de lezer te laten 'deelnemen' aan een barre tocht. Je ziet , ruikt en voelt als lezer wat de personages zien, ruiken en voelen. Echt indrukwekkend vond ik dat. Dit boek was voor mij niet een 'western' zoals die meestal gebracht wordt, nl. avontuur, maar eerder een reis. Een reis vanuit je zetel. Mee op bizonjacht. Heel erg genoten van dit boek.

De verbeelding van de lezer wordt niet uitgedaagd. Er wordt nog net niet verteld hoeveel poten er onder een stoel zitten maar alle overige details worden vermeld. Niet mijn soort boek. Ik ben vast de enige die het niet uitleest

Ik snap je. Maar juist dat, en de manier waarop de schrijver dit doet vond ik het sterkste aan het boek.

Misschien moet ik het later nog eens proberen en de 'flow' te pakken krijgen als ik meer tijd heb en langer achter elkaar kan lezen? Ik houd het in gedachten.

Zo langzaam mogelijk heb ik het proberen te lezen...en nog was het zo uit!

Nog beter dan Stoner, wat mij betreft. Maar eerlijk is eerlijk, de verschillen tussen de verhalen zijn immens. Eigenlijk is de enige overeenkomst de ingetogen en ragfijne stijl van John Williams. Deze roman spreekt mij echter nog meer aan. Er gebeurt ook iets meer. Ik heb geen kennis van het leven van Williams, maar als hij een door de wol geverfde bizonjager is geweest, dan geloof ik dat zonder meer. Het verhaal komt op ongekende manier tot leven door de minutieuze beschrijvingen van de tochten, de natuur, de bizons, de jacht en de spanningen tussen de mannen. Ik kom superlatieven tekort, dus ik houd het hierbij. Aanrader.

Niets aan toe te voegen. Getwijfeld over een 3,5 en 4 ... wordt 4*

Butcher's Crossing is, zoals hierboven al meerdere malen aangegeven, een heel ander boek dan Stoner. Toch houdt de schrijver wel een zelfde soort sfeer er in. Het boek pakte mij in het begin niet maar naarmate de pagina's voorbij gingen, zorgde het er wel voor dat het boek meer ging leven. Logischerwijs door de uitgebreide uitzetting van geur en kleur. Vooral het gevoel van leegte welk beschreven wordt, komt goed binnen.

Ik heb het zojuist vijf geleden uitgelezen en de laatste pagina's zijn erg mooi en somber beschreven. Het is erg herkenbaar voor mij om "iets" te zoeken door middel van een reis en er achter te komen dat je niets vindt.

Het einde heeft een hoop goed gemaakt. *4

Bijzonder sfeervol boek waarbij je tijdens het lezen een beeld van het cowboy gebeuren krijgt en van de jacht op bizons al helemaal. Ook de psyche van de hoofdpersoon is raak omschreven.

Prachtig. De vertelstijl alleen al spreekt me aan. Eenvoudig, maar Williams weet wat mij betreft net de juiste details naar voren te halen om me helemaal in het verhaal te zuigen. Of nou ja, verhaal, avontuur of beproeving is beter verwoord. Mooi al die ontberingen die de personages doormaken, en de onderlinge spanningen. De karakters zijn ook erg sterk zonder dat er nou echt veel aandacht aan ze wordt besteed. Er zitten zelfs maar weinig dialogen in de boek. Je leest elke keer weer hoe ze zwijgen.

Ook mooi is hoe je door het boek heen echt merkt hoe Andrews geestelijk en lichamelijk veranderingen ondergaat. Op het zo mooi sombere en wrange einde is hij niet meer helemaal dezelfde persoon. Dat einde is haast perfect. Het ongeluk tijdens de oversteek van de rivier vond ik best wel pijnlijk, ook al kon je natuurlijk wel aan zien komen dat het niet voorspoedig zou eindigen. En daarna geeft het verdere verloop van het verhaal en de deceptie voor vooral Miller eigenlijk juist wel een mooi soort genoegdoening. Dat gesprek met McDonald blijft ook erg hangen en komt niet verwonderlijk in citaten ook steeds weer terug in de recensies. 4.0*.

Heart of Darkness meets Moby Dick.

Na Stoner, mijn tweede John Williams. Een prachtboek. Ik las het boek in het Engels en ik moest er even inkomen, omdat Williams heel gedetailleerd schrijft. En dat is meteen waardoor je, anderzijds, ook vrij snel het boek bent ingezogen. De beelden die Williams weet op te roepen doen niet alleen qua decor, Kansas in 1870, denken aan de oude westerns, maar ook door de traagheid die Williams weet op te roepen door heel uitvoerig en in detail te beschrijven wat er zich rondom Will Andrews afspeelt. Geuren, geluiden, beelden. De personages, Will en de drie anderen, worden uitvoerig beschreven. Het onderlinge contact tussen de personages is prachtig beschreven en voegt een mooie spanning toe. Het verhaal is simpel en in een paar zinnen na te vertellen. De kracht ligt vooral in de beleving, want je kunt je bijna voorstellen dat je samen met de vier mannen, in Amerika in 1870, op bizonjacht bent geweest.

Een sterke, trage vertelling, ware het niet dat ik op het eind iets van leegte voelde ontstaan in het boek. Een soort van afgeraffeldheid die mij na al die mooie teksten niet kon bekoren.
Het mooiste fragment is ongetwijfeld wanneer hij bij zijn oude semi-geliefde op het bed ligt voor dagen aan een stuk. Het feit dat hij daar zijn 'nieuwe ik' zo naar voren voelt komen is prachtig verwoord, hij heeft geen zicht meer op tijd en ruimte, net als op het bergplateau waar hij het land niet meer van berg kan onderscheiden en waar de tijd maandenlang is losgelaten. Het is dan ook definitief: hij is een ander persoon en kan nooit meer terug, hij moet vooruit...

Grappig, want juist die leegte op het eind is voor mij de kracht van het boek.

Ja ik dacht er later nog over na. Het is niet goed geformuleerd door mij. Het is meer de 'leegte na de leegte'. Het gedetailleerde beschrijven van de tijd (non-tijd) in de wildernis is vele malen mooier dan het relatief gehaaste beschrijven van de tijd na terugkomst. Wellicht is dat inherent aan de omgeving waar Will in verbleef, maar dat laatste stuk deed daarom een beetje 'leeg' aan.

*toch even naar 4 sterren....

"Leegte na de leegte"...mooi gezegd. Ik ben het ergens wel met je eens en misschien had het ook wel een paar pagina's eerder mogen eindigen i.p.v. er een afgerond verhaal van te maken.
Het Lucky Luke "Lonesome cowboy" einde daarentegen is wel weer erg mooi en doet me aan een zen uitspraak denken: "Binnen het niets is een weg"

Geweldig! Nou heb ik al een voorliefde voor de ‘western’ periode in Amerika wat dateert uit de periode dat ik gek was op spaghetti westerns. Dit boek is zo goed geschreven. Ik voelde wat de karakters voelden, ook ik was daar in de kou aan het lijden. Ik werd helemaal in meegesleurd.

Heb een vraagje voor de lezers van dit boek en Cormac McCarthy: is het werk van laatstgenoemde vergelijkbaar met Butcher’s Crossing? Natuurlijk ben ik me er bewust van dat het verschillende schrijvers zijn met ieder een eigen stijl en thema etc., maar wat ik van McCarthy ‘weet’ doet mij soms denken aan de sfeer en context zoals beschreven in Butcher’s Crossing. Kan er helemaal naast zitten, vandaar mijn vraag

Begin eens aan All the Pretty Horses het eerste deel van de Border Trilogy... dan weet je het.

Een ander boek dat je zeker zal bevallen is Diepe Wildernis: De Wegen van João Guimarães Rosa.

En de Zwitserse western De Grote Angst in de Bergen van Charles-Ferdinand Ramuz lijkt ook wel een beetje op Butcher’s Crossing.

Mooie aanraders! Dankjewel.
Naast de trilogie van McCarthy ben ik ook erg benieuwd geworden naar Diepe Wildernis. Had er nooit eerder van gehoord. Ook niet van die Zwitserse western.

Na het overdonderende boek Stoner heb ik direct het werk Butcher's Crossing ter hand genomen. John Williams heeft een zeer aangename stijl van schrijven waardoor de twee boeken zich zeer plezierig en makkelijk lieten lezen.

In dat opzicht is het jammer dat zijn oeuvre beperkt is gebleven tot maar vier boeken en twee gedichtenbundels. Hoewel het natuurlijk een bijzonder gegeven blijft dat de boeken van de schrijver zoveel jaren later zijn (her)ontdekt. Je gaat jezelf afvragen hoe het kan dat men zo heeft kunnen slapen toen zijn werk voor het eerst werd uitgebracht en waarom de waardering toentertijd uitbleef?

Hoe dan ook, Butcher's Crossing is een rechttoe rechtaan verhaal over een student uit Boston die nog nat achter de oren is en het avontuur naar het Wilde Westen tegemoet gaat door zich bij een groep bizonjagers aan te sluiten. Wanneer je dit leest ga je er net als sommige critici ook van uit dat dit verhaal spannender is dan dat van Stoner, dat over het leven en sores gaan van een uitgebluste stoffige docent Engels. Echter is dit niet het geval.

De beschrijvingen van de reis en de landschappen van Kansas en Colorado mogen dan bijzonder mooi op papier zijn gezet, toch is het verhaal ietwat voorspelbaar en komt het niet bij mij binnen als uniek. Dit is niet erg, want het blijft toch een boeiend relaas. Toch is dit echt anders bij Stoner, waarin ik als lezer me wel kon inleven met de protagonist en de diepgang van het verhaal mij dagen erna nog bezig hield.

Namelijk de herkenbaarheid van het overheersend gevoel een onbeduidend leven erop na te houden, maar toch desalniettemin de moreel juiste keuzes proberen te nemen en de momenten van klein geluk te blijven koesteren. Een inzicht dat - hoe clichématig ook - met de leeftijd komt, een gegeven dat nog maar eens in het verhaal van Stoner wordt bevestigd.

Ii

Hier ben ik het mee eens. Het plot is niet bijster origineel en de hoofdpersonen zijn eigenlijk niet bijzonder, het is nog net geen stel antihelden bij elkaar. Maar de realistische stijl van John Williams bevalt mij ook.

Well, there's nothing," McDonald said. "You get born, and you nurse on lies, and you get weaned on lies, and you learn fancier lies in school. You live all your life on lies, and then maybe when you're ready to die, it comes to you — that there's nothing, nothing but yourself and what you could have done. Only you ain't done it, because the lies told you there was something else. Then you know you could have had the world, because you're the only one that knows the secret; only then it's too late. You're too old.

Het verhaal speelt zich af omstreeks dezelfde periode als Lonesome Dove van Larry McMurthy , ook een anti-western. Rond 1870, wanneer de indianen grotendeels zijn verslagen en de bizons steeds schaarser worden. De jacht op de bizons wordt door John Williams bijna pijnlijk gedetailleerd beschreven. Van de 30-60 miljoen bizons die in de 16e eeuw over de Great Plains denderden, waren er tegen het eind van de 19e eeuw nog maar zo'n 100 over.

In Butcher's Crossing valt ook op hoe nonchalant en onverschillig de hoofdpersonen een kudde van duizenden bizons uitroeien, majestueuze dieren die niemand kwaad doen.

It came to him that he had turned away from the buffalo not because of a womanish nausea at blood and stench and spilling gut; it came to him that he had sickened and turned away because of his shock at seeing the buffalo, a few moments before proud and noble and full of the dignity of life, now stark and helpless, a length of inert meat, divested of itself, or his notion of its self, swinging grotesquely, mockingly, before him. It was not itself; or it was not that self that he had imagined it to be. That self was murdered; and in that murder he had felt the destruction of something within him, and he had not been able to face it. So he had turned away.

Anno 2021 voelen steeds meer mensen een verantwoordelijkheid jegens komende generaties om de opwarming van de aarde niet uit de klauwen te laten lopen en om duurzamer om te gaan met natuur en milieu. Dat is prijzenswaardig. We kunnen zelf ervaren hoe het is als mensen maling hebben aan de toekomst, de generaties voor ons hebben hun sloopwerk gedaan. Dat sloopwerk kwam geenszins voort uit onwetendheid, maar voornamelijk uit geldzucht en onverschilligheid.

Ik las pas ook Eating Animals van Jonathan Safran Foer. Je kan je afvragen of de industriële wijze waarop wij met dieren omgaan, en hen puur fokken voor het lapje vlees op ons bord, zoveel verschilt van het uitroeien van de bizons in de 19e eeuw. Misschien niet. Ethisch klopt er iets niet.

Ik weet niet of John Williams met zijn vertelling over de bizonjacht dit soort gedachtes wilde oproepen. Het was in ieder geval een fijn verhaal. Wanneer ik terugkom op de vergelijking met Lonesome Dove dan geef ik daar toch de voorkeur aan. Dat komt door de personages, die boeiender zijn, en er zit veel meer actie in.

Tot slot nog een interessante long read over de 'ideologie van de natuur' in Butcher's Crossing.

Long read: the ideology of nature in Butcher’s Crossing - theconversation.com