The Heart Is a Lonely Hunter - Carson McCullers (1940)
Alternatieve titels: Het Hart Is een Eenzame Jager | Het Hart Is een Havik
mijn stem
27 stemmen
Engels
Sociaal
356 pagina's
Eerste druk: Houghton Mifflin,
Boston (Verenigde Staten)
In 'Het hart is een eenzame jager' passeert een bont gezelschap van misfits de revue. Zo is er Mick, een dromerige adolescent die muziek in haar hoofd hoort, Jake Blount, een schreeuwerige alcoholist die het marxisme aan de man probeert te brengen, en de oude dokter Copeland, die een verloren strijd voert tegen het onrecht dat het zwarte deel van de bevolking wordt aangedaan. Ironisch genoeg denken deze verstotelingen een luisterend oor te hebben gevonden in de doofstomme meneer Singer.
1
geplaatst: 19 mei 2017, 15:19 uur
Vijf verschoppelingen, alle vijf op zoek naar iets van houvast, naar contact en begrip in het diepe zijn van Amerika eind jaren '30. Mick Kelly, tiener, hoort constant muziek in haar hoofd. Wanhopig zoekt ze naar mogelijkheden om die muziek vast te houden. Wat als ze het vast kon houden? Op een gegeven moment loopt ze naar een huis waar ze wel vaker naar toe loopt om stiekem naar de radio te luisteren. Dan hoort ze Mozart.
Het boek geeft het tijdsbeeld uitstekend weer: de crisis in Europa, Hitler die aan de macht komt en voor onrust zorgt en, natuurlijk, de onderdrukking van de zwarte bevolking. Ergens is het boek angstig tijdloos. Copeland, een zwarte dokter, is een verbitterd man die geen aansluiting meer kan krijgen bij zijn eigen kinderen. Hij kan zijn principes niet op zij zetten. Ergens in het boek zit hij in een kamer als hij een oude man hoort spreken.
Copeland probeert mensen bijeen te brengen, vertelt ze dat ze moeten opstaan, in actie moeten komen. Twintig jaar voor Martin Luther King het uiteindelijk voor elkaar krijgt, zou je denken dat het een echo van Copeland, van McCullers, moet zijn geweest.
Biff Brannon is de kroegbaas die toekijkt. Ergens schommelt hij op zijn stoel heen en weer en vraagt zich een en ander af.
Ja, de melancholiek druipt van de regels af. Het boek ademt melancholie. Maar het is een schitterende melancholie. Troostend zelfs, bitterzoet. Wat wil je ook met zinnen als deze:
McCullers zet haar scènes in een prachtig decor, waar je bijna kan voelen dat je aanwezig bent. De ruimtes waarin de hoofdpersonen bewegen, het stadje, de hete zomers of de ijskoude winters, maar je ook de gedachtewerelden van de hoofdpersonen waarin je eindeloos kunt ronddwalen.
En dan is er nog Jake, een alcoholistisch marxist, op zoek naar mensen die willen luisteren naar iets wat toch zo duidelijk is. Hij wil dat mensen nu eindelijk gaan inzien dat ze worden gebruikt, dat het kapitalistische systeem niet deugt, dat men er slaaf van is. Als ze het maar zouden begrijpen, dan zou het allemaal wel een anders kunnen worden.
Ik eindig met Singer, maar over hem ga ik niets vertellen, behalve dat hij doofstom is en dat de andere hoofdpersonen hun hoop in hem vestigen. De rest mag je gaan lezen in dit prachtige, tijdloze en actuele meesterwerkje.
De muziek duurde niet lang en niet kort. Hij had helemaal niets te maken met het voorbijgaan van de tijd. (...) Niet droevig, maar het was net of de hele wereld donker en duister was. (...) Zulke prachtige muziek was de ergste pijn die er was.
Het boek geeft het tijdsbeeld uitstekend weer: de crisis in Europa, Hitler die aan de macht komt en voor onrust zorgt en, natuurlijk, de onderdrukking van de zwarte bevolking. Ergens is het boek angstig tijdloos. Copeland, een zwarte dokter, is een verbitterd man die geen aansluiting meer kan krijgen bij zijn eigen kinderen. Hij kan zijn principes niet op zij zetten. Ergens in het boek zit hij in een kamer als hij een oude man hoort spreken.
Als ik aan het ploegen (..) ben (..) filosofeer ik over de dag dat Jezus terug op aarde zal komen. (..) ik sta voor Jezus (..) en zeg tegen hem: "Jezus Christus, wij zijn allemaal verdrietige zwarte mensen." En dan legt Hij zijn hand op ons hoofd en dan worden we zo wit als katoen.'
Copeland probeert mensen bijeen te brengen, vertelt ze dat ze moeten opstaan, in actie moeten komen. Twintig jaar voor Martin Luther King het uiteindelijk voor elkaar krijgt, zou je denken dat het een echo van Copeland, van McCullers, moet zijn geweest.
Biff Brannon is de kroegbaas die toekijkt. Ergens schommelt hij op zijn stoel heen en weer en vraagt zich een en ander af.
Wat begreep hij? Niets. Waar ging hij heen? Nergens. Wat wilde hij? Weten. Wat? Een betekenis. Waarom? Een raadsel.
Ja, de melancholiek druipt van de regels af. Het boek ademt melancholie. Maar het is een schitterende melancholie. Troostend zelfs, bitterzoet. Wat wil je ook met zinnen als deze:
En nu, als een zomerbloem die in september verwelkt, was het afgelopen. Er was niemand meer.
McCullers zet haar scènes in een prachtig decor, waar je bijna kan voelen dat je aanwezig bent. De ruimtes waarin de hoofdpersonen bewegen, het stadje, de hete zomers of de ijskoude winters, maar je ook de gedachtewerelden van de hoofdpersonen waarin je eindeloos kunt ronddwalen.
Het was alsof ze de hele tijd boos was. Niet zomaar een opvliegende bui die snel weer overgaat, maar anders. Alleen was er niets om boos over te zijn. (..) Ze voelde zich bedrogen. Alleen had niemand haar bedrogen.'
En dan is er nog Jake, een alcoholistisch marxist, op zoek naar mensen die willen luisteren naar iets wat toch zo duidelijk is. Hij wil dat mensen nu eindelijk gaan inzien dat ze worden gebruikt, dat het kapitalistische systeem niet deugt, dat men er slaaf van is. Als ze het maar zouden begrijpen, dan zou het allemaal wel een anders kunnen worden.
Ik eindig met Singer, maar over hem ga ik niets vertellen, behalve dat hij doofstom is en dat de andere hoofdpersonen hun hoop in hem vestigen. De rest mag je gaan lezen in dit prachtige, tijdloze en actuele meesterwerkje.
5
geplaatst: 10 juni 2019, 13:39 uur
'The Heart is a Lonely Hunter', een van de mooiste boektitels die ik ken; had zo de titel van een popsong uit de 80s kunnen zijn en zou in een rijtje als dit: I Want to Know What Love Is, When The Rain Begins to Fall, The Sun Always Shines On TV, Dancing with Tears In My Eyes, Here Comes The Rain Again, Everybody Wants to Rule The World, I Still Haven't Found What I'm Looking For, Do You Really Want to Hurt Me, zeker niet misstaan.. (sprak de 80s kid in mij).
Niet te bevatten dat iemand op zijn 22ste zo'n boek schrijft, op zijn 62ste overigens ook niet hoor. De manier van vertellen deed mij aan Dostojevski denken, aan Misdaad & Straf kan ik beter zeggen, daar ik slechts 2 boeken van de beste man gelezen heb; hoe McCullers net als Dostojevski zich in haar personages weet te verplaatsen; dolende zielen die hunkeren naar rechtvaardigheid en liefde maar elkaar net niet weten te bereiken. Uiteindelijk staat iedereen er alleen voor. Het boek is soms griezelig profetisch. In Copeland, de zwarte dokter, horen we eigenlijk al de stem van de burgerrechtenbeweging en ergens zegt hij zelfs dat hij vindt dat er in Washington een grote protestmars gehouden zou moeten worden.
Het boek heeft me vanaf de eerste bladzijde in mijn hart genesteld en na het dichtslaan nog weken beziggehouden. Wanneer ik ergens fraaie muziek hoorde dacht ik meteen aan Mick, het jonge meisje dat talent heeft voor muziek en voortdurend melodietjes in haar hoofd verzint, maar niet weet hoe ze die op moet schrijven, want voor een piano is er nu eenmaal geen geld, laat staan voor pianolessen. Uiteindelijk werkt ze dan vanwege geldzorgen, ze is dan nog maar een kind, bij Woolworth's op de afdeling fantasiesieraden. Ik had zo met haar te doen. Ze probeerde zich te herinneren wie ook weer die muziek had gecomponeerd die ze afgelopen winter op de radio had gehoord. Ze had het gevraagd aan een meisje van school die een piano had en muziekles kreeg, en dat meisje had het weer aan haar muziekjuf gevraagd.
En de doofstomme Singer niet te vergeten; wat het verlies van een vriend/dierbare met iemand kan doen.
Of ik stond in de supermarkt in de rij bij de kassa of zat op mijn fiets en dan had ik zomaar ineens een binnenpretje om een grappige opmerking uit het boek: De lerares Spaans was een keer in Europa geweest. Ze zei dat de mensen in Frankrijk hun brood mee naar huis namen zonder een zak eromheen. Als ze op straat stonden te praten sloegen ze met het brood tegen een lantaarnpaal. En er was geen water in Frankrijk, alleen maar wijn.
Of dan zag ik ergens een dikke hommel door de lucht zweven en dacht ik aan hoe mooi het Diepe Zuiden van Amerika door McCullers wordt beschreven: de loomheid, de fruitbomen die doorbuigen onder het gewicht van hun vruchten, de donzige hommels.. Donzig! Dat is exact wat hommels zijn, donzig!
Niet te bevatten dat iemand op zijn 22ste zo'n boek schrijft, op zijn 62ste overigens ook niet hoor. De manier van vertellen deed mij aan Dostojevski denken, aan Misdaad & Straf kan ik beter zeggen, daar ik slechts 2 boeken van de beste man gelezen heb; hoe McCullers net als Dostojevski zich in haar personages weet te verplaatsen; dolende zielen die hunkeren naar rechtvaardigheid en liefde maar elkaar net niet weten te bereiken. Uiteindelijk staat iedereen er alleen voor. Het boek is soms griezelig profetisch. In Copeland, de zwarte dokter, horen we eigenlijk al de stem van de burgerrechtenbeweging en ergens zegt hij zelfs dat hij vindt dat er in Washington een grote protestmars gehouden zou moeten worden.
Het boek heeft me vanaf de eerste bladzijde in mijn hart genesteld en na het dichtslaan nog weken beziggehouden. Wanneer ik ergens fraaie muziek hoorde dacht ik meteen aan Mick, het jonge meisje dat talent heeft voor muziek en voortdurend melodietjes in haar hoofd verzint, maar niet weet hoe ze die op moet schrijven, want voor een piano is er nu eenmaal geen geld, laat staan voor pianolessen. Uiteindelijk werkt ze dan vanwege geldzorgen, ze is dan nog maar een kind, bij Woolworth's op de afdeling fantasiesieraden. Ik had zo met haar te doen. Ze probeerde zich te herinneren wie ook weer die muziek had gecomponeerd die ze afgelopen winter op de radio had gehoord. Ze had het gevraagd aan een meisje van school die een piano had en muziekles kreeg, en dat meisje had het weer aan haar muziekjuf gevraagd.
En de doofstomme Singer niet te vergeten; wat het verlies van een vriend/dierbare met iemand kan doen.
Of ik stond in de supermarkt in de rij bij de kassa of zat op mijn fiets en dan had ik zomaar ineens een binnenpretje om een grappige opmerking uit het boek: De lerares Spaans was een keer in Europa geweest. Ze zei dat de mensen in Frankrijk hun brood mee naar huis namen zonder een zak eromheen. Als ze op straat stonden te praten sloegen ze met het brood tegen een lantaarnpaal. En er was geen water in Frankrijk, alleen maar wijn.
Of dan zag ik ergens een dikke hommel door de lucht zweven en dacht ik aan hoe mooi het Diepe Zuiden van Amerika door McCullers wordt beschreven: de loomheid, de fruitbomen die doorbuigen onder het gewicht van hun vruchten, de donzige hommels.. Donzig! Dat is exact wat hommels zijn, donzig!
1
Ted Kerkjes
geplaatst: 10 juni 2019, 15:00 uur
the Cheshire cat schreef:
had zo de titel van een popsong uit de 80s kunnen zijn en zou in een rijtje als dit: I Want to Know What Love Is, When The Rain Begins to Fall, The Sun Always Shines On TV, Dancing with Tears In My Eyes, Here Comes The Rain Again, Everybody Wants to Rule The World, I Still Haven't Found What I'm Looking For, Do You Really Want to Hurt Me, zeker niet misstaan.. (sprak de 80s kid in mij).
De 90s kid in mij voegt daar Crying in the discotheque aan toe had zo de titel van een popsong uit de 80s kunnen zijn en zou in een rijtje als dit: I Want to Know What Love Is, When The Rain Begins to Fall, The Sun Always Shines On TV, Dancing with Tears In My Eyes, Here Comes The Rain Again, Everybody Wants to Rule The World, I Still Haven't Found What I'm Looking For, Do You Really Want to Hurt Me, zeker niet misstaan.. (sprak de 80s kid in mij).
(Alvast mijn excuses aan de mensen die het nummer nog niet kenden en dat graag zo hadden willen houden.)
Mooie recensie weer, the Cheshire cat!
1
Ted Kerkjes
geplaatst: 10 juni 2019, 23:42 uur
Hahaha, het is toch wel een guilty pleasure voor mij 
1
geplaatst: 4 november 2021, 10:28 uur
Dankzij Boekmeter (met name bovenstaande recensies) dit boek gekocht en nu aan t lezen.
Heb meteen al haar andere boeken ook besteld!
Wou dit nu al even kwijt, het is een genot om lezen, ik word rustig van haar prachtige schrijfstijl.
En de schets van het leven van gewone mensen en zwarten (hier nog vrijuit negers genoemd) in Amerika begin 20ste eeuw is bijzonder treffend.
Heb meteen al haar andere boeken ook besteld!
Wou dit nu al even kwijt, het is een genot om lezen, ik word rustig van haar prachtige schrijfstijl.
En de schets van het leven van gewone mensen en zwarten (hier nog vrijuit negers genoemd) in Amerika begin 20ste eeuw is bijzonder treffend.
1
geplaatst: 4 november 2021, 17:22 uur
the Cheshire cat schreef:
'The Heart is a Lonely Hunter', een van de mooiste boektitels die ik ken; had zo de titel van een popsong uit de 80s kunnen zijn en zou in een rijtje als dit: I Want to Know What Love Is, When The Rain Begins to Fall, The Sun Always Shines On TV, Dancing with Tears In My Eyes, Here Comes The Rain Again, Everybody Wants to Rule The World, I Still Haven't Found What I'm Looking For, Do You Really Want to Hurt Me, zeker niet misstaan.. (sprak de 80s kid in mij).
'Owner of a Lonely Heart' van Yes moet ik direct aan denken.'The Heart is a Lonely Hunter', een van de mooiste boektitels die ik ken; had zo de titel van een popsong uit de 80s kunnen zijn en zou in een rijtje als dit: I Want to Know What Love Is, When The Rain Begins to Fall, The Sun Always Shines On TV, Dancing with Tears In My Eyes, Here Comes The Rain Again, Everybody Wants to Rule The World, I Still Haven't Found What I'm Looking For, Do You Really Want to Hurt Me, zeker niet misstaan.. (sprak de 80s kid in mij).
Die van U2 verbasterde ik altijd naar 'I Still Haven't Found What to Look For'.
1
geplaatst: 4 november 2021, 23:29 uur
ZAP! schreef:
Die van U2 verbasterde ik altijd naar 'I Still Haven't Found What to Look For'.
HahaDie van U2 verbasterde ik altijd naar 'I Still Haven't Found What to Look For'.
Owner of a lonely Heart' van Yes moet ik direct aan denken.
Die had ik er aanvankelijk ook tussen staan, maar het rijtje werd zo lang dat ik er maar een paar heb uitgekieperd. 
* denotes required fields.
* denotes required fields.