menu

How to Get Filthy Rich in Rising Asia - Mohsin Hamid (2013)

Alternatieve titel: Hoe Word Je Stinkend Rijk in het Nieuwe Aziƫ?

mijn stem
3,06 (9)
9 stemmen

Engels
Psychologisch

240 pagina's
Eerste druk: Riverhead, New York (Verenigde Staten)

De naamloze held van ''Hoe word je stinkend rijk in het nieuwe Azië?'' weet langzaam rijkdom te vergaren in een reusachtige metropool door zich te richten op de verkoop van een steeds schaarser wordend goed: water. Maar zijn hart ligt elders, namelijk bij een mooi meisje wier opmars in het leven vergelijkbaar is met het zijne. Hun wegen kruisen zich en splitsen zich, om vervolgens toch weer samen te komen.

zoeken in:
avatar van dutch2.0
3,0
Ook ik heb gemengde gevoelens bij dit boek. Ben het helemaal eens met Pythia's 5 punten, maar ik zie er toch ook nog wat aardige dingen in.
Maar eerst de ergernissen. Waar ik me nog het meest aan ergerde, was het effectbejag. Om maar twee voorbeelden te noemen:

Aan het begin van het boek spelen het hoofdpersonage en zijn zusje met spulletjes die ze op straat hebben gevonden. Dat lijkt me alleszins geloofwaardig. Waar geen geld is voor speelgoed, zoeken kinderen hun speelgoed op straat (in dit geval een stuk karton en de spaak van een fiets). Maar waar spelen zij? Boven een open riool. Omdat zij een spelletje spelen dat rivier heet. Nou kun je dat spelletje wel op meer plekken spelen, dus waarom boven een open riool? Twee mogelijkheden: kinderen in Azië missen standaard een paar chromosomen. Of de schrijver vond het een mooi contrast, de onschuld van spelende kinderen en dat stinkende riool. Een beetje hetzelfde effect als het met vliegen overdekte gezicht van een Socuterakind in doodsnood.

Een andere merkwaardige scène was die waarin het hoofdpersonage en een meisje de liefde bedrijven. Wat je dan verwacht van twee arme drommels (want het boek gaat in het begin over arme drommels) is een duister en snikheet hok. Twee enigszins stinkende kinderen, met slechte gebitten, lichamen getekend door vitaminetekort en ga zo maar door. Maar niet onze helden. De jongen is knap en gespierd en het meisje is een model in de dop. Geen stinkend hok maar bovenop een dak, met de maan als lichtbron en de lichtjes van de stad beneden. Kortom, eerder Hollywood dan hedendaags India (waar het verhaal zich lijkt af te spelen, al is Hamid zelf een Pakistaan).

Wat hier misschien meespeelt is dat sommige Aziatische schrijvers (zoals ook Aravind Adiga van het vergelijkbare (maar veel betere) White Tiger) afkomstig zijn uit de hoogste kringen en hun intellectuele vorming genoten in het Westen (Harvard en Princeton in het geval van Hamid). Misschien weten ze gewoon te weinig over het leven van arme Aziaten. En dit boek is sowieso helemaal gericht op een westers publiek.

Maarrrr, schrijven kan Hamid als de beste. Ja, het is allemaal gladjes, maar tegelijk is het knap hoe je binnen zo'n malle structuur toch een heel levensverhaal kunt gieten en ook nog iets kunt vertellen over hedendaags Azië. Knap ook hoe hij steeds weer flinke sprongen in de tijd maakt, waar je als lezer moeiteloos in mee gaat.

Uiteindelijk was ik nog het meest content met de impliciete boodschap van het geheel: waarom zou je stinkend rijk willen worden als je in dezelfde tijd ook iets leuks kunt doen met een geliefde? Ik heb het vermoeden dat deze vraag nog weleens belangrijk kan gaan worden. Steeds vaker hoor je dat economische voorspoed en algeheel welzijn niet zo gek veel met elkaar te maken hebben (als je eenmaal je aan de meest basale levensbehoeften voldoet). Afijn, wie van plan is om alles op alles te zetten voor stinkende rijkdom, zou dit boek eens moeten lezen. Wordt het toch nog een echt zelfhulpboek!

avatar van eRCee
3,0
Grappig om hier te zien dat 'de lezers' een stuk kritischer zijn dan de critici. Ik geloof ook niet dat het boek een daverend verkoopsucces is geweest ondanks alle lofzangen her en der, dus wat dat betreft staat het 1-0 voor ons.

Goed, ik kan me grotendeels aansluiten bij mijn voorgangers. How to get filthy rich in rising Asia is van het type van de vlotte, moderne roman die weinig om het lijf heeft. Een boek dat van tevoren uitgedacht is door een schrijver die, zo lijkt het, het schrijverschap ziet als een ambacht en niet als noodzaak.
Desondanks is het best aardig om te lezen. Hoewel het natuurlijk duidelijk geen zelfhulpboek is maar een roman die voor een deel de structuur krijgt van een zelfhulpboek, pakt de vorm wat mij betreft goed uit. Het zorgt voor een wat onderkoelde, gededramatiseerde sfeer (in weerwil van wat dutch2.0 beschrijft over effectbejag, wat ook zeker waar is), terwijl Hamid er desondanks in slaagt je aan het einde compassie te laten voelen voor de hoofdpersoon.
Het boek is lekker kort en vlot, waarbij de grote tijdsstappen inderdaad soepel worden gezet. Minder te spreken ben ik over de schrijfstijl zelf, die afgekeken lijkt van een matig geslaagde sportcolumn. Thijs Zonneveld komt daar nog mee weg, maar voor een roman is het te studentikoos, te gezocht, ondanks af en toe een aardig beeld (zoals een ringweg die wordt vergeleken met een riem, waaroverheen de buik van de stad uitpuilt).

Alles bij elkaar een prima tussendoortje, waarvan weinig zal blijven hangen en waarvan ik er vooral ook niet teveel wil tegenkomen. Voordeel is wel dat we nu allemaal kunnen meepraten over de jonge Aziatische schrijvers.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:36 uur

geplaatst: vandaag om 23:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.