Grappig om hier te zien dat 'de lezers' een stuk kritischer zijn dan de critici. Ik geloof ook niet dat het boek een daverend verkoopsucces is geweest ondanks alle lofzangen her en der, dus wat dat betreft staat het 1-0 voor ons.
Goed, ik kan me grotendeels aansluiten bij mijn voorgangers.
How to get filthy rich in rising Asia is van het type van de vlotte, moderne roman die weinig om het lijf heeft. Een boek dat van tevoren uitgedacht is door een schrijver die, zo lijkt het, het schrijverschap ziet als een ambacht en niet als noodzaak.
Desondanks is het best aardig om te lezen. Hoewel het natuurlijk duidelijk geen zelfhulpboek is maar een roman die voor een deel de structuur krijgt van een zelfhulpboek, pakt de vorm wat mij betreft goed uit. Het zorgt voor een wat onderkoelde, gededramatiseerde sfeer (in weerwil van wat dutch2.0 beschrijft over effectbejag, wat ook zeker waar is), terwijl Hamid er desondanks in slaagt je aan het einde compassie te laten voelen voor de hoofdpersoon.
Het boek is lekker kort en vlot, waarbij de grote tijdsstappen inderdaad soepel worden gezet. Minder te spreken ben ik over de schrijfstijl zelf, die afgekeken lijkt van een matig geslaagde sportcolumn. Thijs Zonneveld komt daar nog mee weg, maar voor een roman is het te studentikoos, te gezocht, ondanks af en toe een aardig beeld (zoals een ringweg die wordt vergeleken met een riem, waaroverheen de buik van de stad uitpuilt).
Alles bij elkaar een prima tussendoortje, waarvan weinig zal blijven hangen en waarvan ik er vooral ook niet teveel wil tegenkomen. Voordeel is wel dat we nu allemaal kunnen meepraten over de
jonge Aziatische schrijvers.