Joe Speedboot - Tommy Wieringa (2005)

Het is mij een raadsel waarom dit boek zoveel positieve reacties uitlokt (hier en op andere plaatsen). Wieringa brengt een boek waarin het verhaal van ondergeschikt belang is aan de ontwikkeling van de hoofdpersonen. Als je deze keuze maakt moet dat deel van het boek ook erg goed zijn, iets wat in mijn ogen niet het geval was.
Hoofdpersoon Fransje is een kille observator die buiten schaamte nauwelijks gevoelens lijkt te kennen. Zelfs op momenten dat hijzelf in het middelpunt staat, blijft hij observeren. Dit creëert niet alleen een afstand tussen hemzelf en zijn omgeving, maar ook tussen hemzelf en de lezer.
Blijkbaar vond Wieringa het belangrijker zijn cynische observaties te behouden dan daadwerkelijk een karakter te beschrijven waar de lezer zich in kan verplaatsen.

Vind je nog gul met 3*.

Dat vind ik juist zo sterk aan het boek. Door zijn omstandigheden gaat er zoveel van het leven voorbij aan Fransje, en hij wordt er een beetje de cynicus van die zich groot houdt. Het soort dorpje waar hij leeft is er ook niet een waar het helemaal algemeen geaccepteerd wordt als je teveel somber gaat lopen doen.

ik vond het aangrijpend hoe Frans ondanks zijn verlamdheid toch de doorzettingsvermogen heeft om iets te maken van zijn leven. Hij laat zien dat je niet veel nodig hebt dan een beetje geloof hebben in jezelf. Ik vond het aangrijpend hoe het verhaal van PJ in elkaar zat, zij met haar duistere afkomst. Ik vond Joe een leuk karakter, hij deed dingen waar mensen slechts van zouden kunnen dromen. Ik vond deel 1: Penseel, het leukste om te lezen. Hier las wat er allemaal was gebeurt voorafgaand en wat de onderlinge relaties zijn, die je naar meer doen verlangen. Ik vond het ver gezocht en ook wel een beetje schokkend om PJ af te doen als een hoer die met een naar bed gaat. Dit was wel een beetje overdreven. Je kunt dit boek met heel veel films en boeken vergelijken, aangezien het meerdere thema's heeft. Joe Speedboot kun je een beetje linken aan de film: Bang, Bang, You're Dead, dit gaat ook over een jongen die alles durft en een beetje een probleem jochie is. Je kunt het vergelijken met de film: Over the top, dit is een film over armworstellen. Je kunt het vergelijken met de film: Music and Lyrics. Hier schrijft iemand ook een (negatief uitdrukkend) boek over zijn ex-vriendin.

Ik vond het boek best wel leuk om te lezen, ondanks de moeilijke zinspelingen. Dit kwam mede doordat zoals al eerder gezegd vele verschillende thema's aan bod komen. Dus in feite voor ieder wat wils, daarom is het boek goed aan te raden voor velen. De film heeft mij een belangrijke tip meegegeven: Het maakt niet uit in welke situatie je zit, met een beetje vertrouwen in jezelf kun je alles aan. Dit is een goed voorbeeld met Fransje.

Al met al geef ik het boek een 7,5

Na Tirza ook Joe Speedboot voor €4.95 te verkrijgen bij de Libris boekhandel

Ik zal hem eens oppikken. Ik wil het boek al bij verschijning gaan lezen maar het komt er maar niet van. Er zijn ook zoveel mooie en interessante boeken in de wereld.

Maar dit is er echt wel een die, als je 'm dichtgeklapt hebt, een grote grijns op je gezicht achterlaat. En wie weet wel een traan in je ooghoek.

Geweldig boek, leuk geschreven en met veel rake observaties. Ik werd er behoorlijk door geraakt ook en hield het hier en daar niet droog. Interessante personages en een stortvloed aan bizarre details, die de boel levendig en origineel houden. Ik lees niet vaak nederlandstalige boeken, maar dit smaakt absoluut naar meer.

Ik sluit me helemaal aan bij deze observatie. Het is wel interessant te zien dat dit zo'n boek is, dat door sommigen in de top 10 gezet worden, maar door anderen bijna gehaat wordt, of irritatie oproept.
In dit geval is in elk geval ook sprake van het -wat ik noem- hype-effect. Doordat dit boek ineens opkwam en door iedereen genoemd en gelezen en ook vaak geprezen werd ga je al lezen met een hoge verwachting. Die werd dus helaas niet waargemaakt voor mij.
Wellicht dat mijn waardering iets hoger uitgevallen was, had ik die voorinformatie niet gehad?

In elk geval had ik bij het lezen ook het gevoel dat dit een boek is dat mannen meer zou boeien dan vrouwen, maar ik kan het mis hebben.
Ik raad het boek dan ook zeker niet aan. (ik heb trouwens ook wel eens gehoord dat het heel lang geduurd heeft voor een uitgever dit boek wilde uitgeven. Dankzij een originele marketingcampagne van Tommy Wieringa is het uiteindelijk toch gebeurd. Zijn marketingtalenten zijn dus blijkbaar beter dan zijn literaire talent. En ten tweede: blijkbaar klopt de smaak van de uitgevers wel met de mijne, maar ja, ze willen natuurlijk ook graag goede verkoopcijfers).
Mijn advies aan mensen die dit boek nog niet gelezen hebben: Er is nog zoveel meer te lezen. Verspil je tijd maar niet aan dit boek.

Je sluit je aan bij -JB-. Oké, dat is het enige inhoudelijke dat je over het boek te vertellen hebt.

Ik heb dat gelul over marketing en hype helemaal niet meegekregen. Ik had GEEN verwachtingen, buiten de gebruikelijke hoop dat je iets geweldigs gaat lezen.

Ik denk dat het inderdaad wel een 'jongensboek' is.
Het is voor sommigen geforceerd en geconstrueerd, maar dit verhaal heeft me gegrepen van in het begin ( en dat was ik) en werd meegesleept én ontroerd.
Jammer dat je dat zo niet ervaren hebt.

Ik heb het boek een paar keer cadeau gedaan. Ik heb tot nu toe geen klachten gekregen.

Ik heb dit boek gekocht omdat mij de titel aansprak. Het verhaal wordt verteld door Fransje. Over wat de komst van Joe Speedboot (niet zijn echte naam) teweegbrengt. Wieringa schrijft makkelijk. Geen lange zinnen of moeiljke zinswendingen. En wat natuurlijk ook belangrijk is, ik vind het een leuk verhaal. Ook deed Joe Speedboot me denken aan de verhalen van John Irving, zoals Bidden wij voor Owen Meany.

Het mooie aan dit boek is dat het een verhaallijn bevat die in het hele boek aanwezig blijft. Het karakter van de personages wijkt ook niet af, dat maakt ze levendig. Daarnaast wisselt Wieringa ook veel met de schrijfstijl. Cynische uitspraken breken vaak de eentonigheid die er even in het verhaal te doen ontstaan. Dat maakt het verhaal vlot. Een van zijn beste boeken.

Grappig dat de meningen over dit boek zo verschillen, mijn gevoel ligt ergens in het midden (doorslaand naar de positieve kant).

Laat ik vooropstellen dat het verhaal me boeide, met name door de fratsen van Joe en de droogheid waarmee Frans het allemaal neerpent. Hij profileert zich als observator, maar wel eentje die zeer betrokken is bij de voorvallen die hij beschrijft. De ideeënrijkheid van Joe inspireert hem zelf tot grootse daden (op papier en in het echte leven), en dat lijkt me een mooie positieve boodschap, die bovendien zonder al te veel zoetsappigheid wordt gebracht.

Ik heb me echter wel af en toe gestoord aan metaforen, wat dacht je van: 'De avond rolt de dag op als een krant.'? Pardon?
En als blijkt dat Frans al zijn briketten voor niets geperst heeft, dan sluit Wieringa af met de opmerking dat ze het op de radio over regen hebben. Beetje slappe symboliek vind ik dat.

Maar soms is de roman ook wel gewoon grappig: 'Wij slopen autowrakken, fabrieksinstallaties, industriële werktuigen en af en toe een café-interieur als mijn broer Dirk het weer op zijn heupen krijgt.' Dat soort droogheid kan ik wel waarderen
Ook dat de samoerai waar Frans zijn vechttechnieken op baseert zijn grootste vijand met een roeispaan heeft verslagen is een aansprekend detail.

Af en toe balanceert Tommy Wieringa tussen flauw en gevat, en tussen poëtisch en prul. Soms schiet hij raak, soms zit hij er naast. Maar omdat de bizarre gebeurtenissen mij van het begin tot het eind wisten te boeien bleef ik Joe Speedboot voorlopig toch positief herinneren. Ik kan het ook wel waarderen als een schrijver wat risico legt in zijn vertelling

Best knap en leuk geschreven, maar op een vreemde wijze kwam ik er niet doorheen.

Ik ook niet, omdat ik me totaal niet kon 'verplaatsen' in de karakters.

Dat kan ik bijna nooit...

Met verplaatsen bedoel ik zeker niet dat een personage sympathie moet opwekken of zo, ik bedoel eigenlijk dat heel het gegeven, ( en ook de personages) me gestolen kunnen worden, een boek dat je met open vizier begint te lezen maar waarop je jezelf betrapt dat verder lezen met lange tanden gebeurt tot je er na een tijdje de brui aan geeft.
Waarmee ik zeker GEEN waardeoordeel over dit boek uitspreek! De aversie is louter en alleen van mij.

Dat kan ik wel begrijpen

Dit is een boek waar je jezelf ook een beetje moet WILLEN verliezen. Dat is natuurlijk in eerste instantie de taak van de schrijver. Als hij daar niet slaagt, tja, dan ...

Bij is hij daar wel in geslaagd. Het is natuurlijk allemaal redelijk gekunsteld. (En ik denk dat liv2 en devl-hunt hier een beetje op afknappen) Een beetje Irvingesk, om zo wat vreemde elementen samen te brengen die dan naar een of andere ontknoping voeren. OP het eind had ik toch een krop in mijn keel en wie daarin slaagt met enkel wat papier en het alfabet te zijner beschikking, verdient voor mij sowieso een vijf.
Maar dat is dus wel (gelukkig!) heel subjectief.

Ik moest ook aan irving denken bij dit boek. Maar dan wel Irving in de polder. Fraai boek en goed geschreven dat wel Maar de constructie is wel erg zichtbaar en daar hou ik minder van. Hebben wel meer Nederlandse schrijvers last. Zoals Leon de Winter om maar iemand te noemen.

Is het bij Irving dan niet zichtbaar?

Ik heb vorige week dit boek in een keer uitgelezen. Goed geschreven en beschrijft heel mooi het wel en wee in een kleine gemeenschap.
Ook ik als enorme Irving fan legde gelijk de link. Vind in dit boek zeker trekjes van Irvings stijl terug.
Het verhaal heeft surrealistische trekjes en dat kan me wel bekoren.

Daar knap ik dus op af, wat misschien meer over mij zegt dan over de schrijver

Surrealisme? Dan moet het denk ik wel wat vreemder en onsamenhangender worden.

Ik vond die positie net perfect als verteller.

Ik dacht dat Joe Speedboot over één of andere snelle popie jopie ging, op één of andere manier stoot het begrip 'hype' mij eerder af dan dat het me aantrekt. Dus duurde het lang voor ik dit boek toch maar eens ging lezen. Eigenlijk omdat ik Bonita Avenue zo te gek vond besloot ik ook dit veelgeprezen NLse boek te gaan lezen. En toen bleek Joe een uiterst sympathiek personage met bizarre trekjes.

Het boek vond ik ook prima, goeie personages, mooi verhaal.
Ik laat mij graag mooie verhalen vertellen, ik hou van bizarre voorvallen, dit boek zit er vol mee. Ik heb mij er dan ook uitstekend mee vermaakt.

Uitgebreider:
Boekeman: Joe Speedboot – Tommy Wieringa | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com

Het is bij een boek dat zo is gehypet altijd even lastig om er onbevooroordeeld en kritisch naar te kijken, want het maakt toch dat ik ga zoeken of het die hype nou wel of niet waard is geweest. In dat opzicht valt Joe Speedboot zowel mee als tegen. Het is inderdaad een vlot geschreven en fantasierijke roman die het absurdisme en de sfeer van de betere romans van John Irving benadert. Wat ´Joe Speedboot´ een beetje tegen zich heeft is dat het nog erg gekunsteld aanvoelt. Het is allemaal zo onwerkelijk en bedacht dat het moeilijk is om de aanwezigheid van de schrijver weg te denken. Voor mij gingen de karakters dan ook te weinig leven en ik was uiteindelijk weinig met ze begaan. Maar Tommy Wieringa is zeker een talent en we gaan vast nog mooie dingen met hem beleven.

Dit is precies waar het om gaat. Je hebt een fantastisch idee, namelijk een jongen die in een rolstoel zit en Joe speedboat, een soort van rebel. Je brengt deze twee bij elkaar. Kortom, een fantastisch concept. En wat doet Wieringa met dit concept? Vrijwel niets. Hij schrijft oeverloos over een boottochtje, over nutteloze zaken, oninteressante dialogen in de klas, oninteressante zijverhaaltjes, en nergens diept hij de gevoelens van het hoofdpersonage uit. Het zou toch juist fantastisch zijn als die jaloezie voelt, misnoegen, lijden, hoop en wanhoop. In plaats daarvan voelt hij vrijwel niks en observeert en observeert maar. Het is daardoor een totaal oninteressant karakter, net zoals Joe Speedboat, die ook veel beter had kunnen worden uitgewerkt. Breng een beetje gevoel in de personages joh..

Kortom, het is een kinderachtig flutverhaaltje geworden, saai, nietszeggend (want er gebeurt ook verder bijna niks), waarbij er nergens een echte band met de lezer wordt gekweekt.

Het grootste probleem met Wieringa is echter dat het een slechte schrijver is. Ik heb soms wel vijf grammatica- en stijlfouten op één pagina geteld. Metaforen die werkelijk van geen kanten kloppen, grammaticale blunders, stijlfouten waarbij je echt denkt: hoe kan zoiets door de keuring van een uitgeverij zijn gekomen? Het is echt verbazingwekkend, er zitten wel een miljoen fouten in. Als je al een verhaal schrijft met stijlfiguren, zorg dan ook dat het grammaticaal klopt en dat de metaforen kloppen. Kun je dit niet, stop dan te pretenderen dat je een goede schrijver bent en schrijf ''droog''.


Wieringa is een luchtballon. Veel geblaat, weinig wol. Zonde van je geld.

En hypes in de literatuur moeten we niet al te serieus nemen natuurlijk. De literaire wereld is een incestueus kringetje waarin iedereen elkaar de hand boven het hoofd houdt als er geld wordt geroken. Dan kan het wel eens zo zijn dat een slechte schrijver als Wieringa omhoog wordt geschopt. Bovendien lezen veertien miljoen Nederlanders niet of nauwelijks boeken. Die hype gaat aan hen voorbij.

@ Firebird:
Jouw mening als een feit brengen. Dat neem ik dan weer niet serieus. Sterker nog, dat vind ik zelfs bijzonder irritant.

Sowieso, iemand die iets moois maakt neerzetten als een prutsende mongool, het zegt mij meer over jou dan over Tommie Wieringa.
Je maakt op mij de indruk van een schrijver wiens boeken doorlopend door uitgevers geweigerd zijn. En die hier zijn frustratie bot viert op iemand die wel gepubliceerd wordt en succes heeft.

We hoeven elkaar niet aan te vallen op uitspraken. Iemand mag een boek absoluut ruk vinden terwijl jij er een andere mening op na houdt. Ik vind de recensie van Firebird ook niet bijzonder sterk, maar jouw beledigende reactie erop hoeft dan ook weer niet.