The Sun Also Rises - Ernest Hemingway (1926)

Toen ik pas aan "The Sun Also Rises' begon, dacht ik dit boek te moeten afbranden. De oppervlakkigheid van het feestgebral was ergerlijk monotoon. Herhaling is echter een grappig beestje. Als je iets maar blijft tonen, verandert het van klank. Dit verhaal klonk namelijk gaandeweg steeds meer als een zielige, hedonistische treurmars. Volgens mij was dat ook precies de bedoeling van Hemingway. Karakters die steeds maar weer naar plezier grijpen, om (oorlogs)leed en communicatieproblemen niet te hoeven aanhoren. Blijf maar feesten, blijf maar zuipen. Relatieproblemen en financiële onzekerheid zijn immers niets vergeleken met de kogelsymfonie van een machinegeweer.

Zelden was ik zo ongeïnteresseerd in het wel en wee van een hoofdpersonage als bij het lezen van The Sun Also Rises. Allicht wil Hemingway hier de leegte van het aardse bestaan weerspiegelen maar daarvoor is een boek met deze lengte mijns inziens zeer ongeschikt. Als ik mij verveel ga ik een boek lezen; het moet niet andersom werken. Van "zwoegen onder de zon" of zelfs "het najagen van wind" is in dit boek geen sprake. Er wordt weinig noemenswaardigs ondernomen en als de hoofdpersonages al iets meemaakten om over naar huis te schrijven had het daar voor mijn part bij mogen blijven. Wat immers centraal staat is een hedonistische levensstijl die zich uit in een overdaad aan "bras- en slemppartijen". En daarvan is de aantrekkingskracht mij überhaupt een groot mysterie... Oftewel: niet aan mij besteed.